Κωστής Α. Μακρής  

Την Κυριακή 12 Νοεμβρίου θα πάω να ψηφίσω για τον αρχηγό του νέου Κεντρώου Δημοκρατικού Κόμματος.

Ποια ή ποιον θα ψηφίσω;

Δεν έχει μεγάλη σημασία αυτό.

Σημασία για μένα έχει να είμαι παρών σε μια δημοκρατική διαδικασία ανάδειξης αρχηγού ενός αναγκαίου κόμματος. Και, εφόσον μπορώ, θα το κάνω.

Παρά τα τραύματα ή τις αστοχίες της διαδικασίας που έχει προηγηθεί, θεωρώ αναγκαίο, ως πολίτης, να αποτελέσω μοχλό πίεσης, έστω και με την ελάχιστη δύναμη της μοναδικής αλλά αναγκαίας ψήφου μου, για τις εξελίξεις της επόμενης μέρας ή των επόμενων χρόνων.

Αποκαλώ αναγκαία (στον πληθυντικό) και το νέο κόμμα και την ψήφο μου, επειδή θέλω να είμαι ενεργός πολίτης και επειδή πιστεύω ότι χρειάζεται να υπάρξει μια «σφήνα» ανάμεσα στους ―τωρινούς― δύο πόλους του δικομματισμού που σαν μεγακλάδοι του ίδιου δέντρου, ενωμένοι σύρριζα σχεδόν, τείνουν να συνθλίψουν ή να ακυρώσουν με τον εναγκαλισμό τους τις αναγκαίες παρεμβάσεις στον πυρήνα της άρρωστης και τραυματισμένης από ποικίλους λαϊκισμούς κοινωνίας μας.

Και επειδή πιστεύω ότι οι πιο καλές σφήνες, εκείνες δηλαδή που σχίζουν αποτελεσματικά ένα δέντρο (κι ας τις μέμφεται το ίδιο το δέντρο, όπως υποστηρίζει ο Αίσωπος στον μύθο του «Δρυτόμοι και πεύκη»*, περισσότερο κι από το τσεκούρι των υλοτόμων), είναι φτιαγμένες από την ίδια ύλη με το δέντρο που σχίζεται.

Για να γίνω πιο σαφής, δεν πιστεύω ότι οι διαφορές ανάμεσα στους πολιτικούς αρχηγούς των υπαρχόντων κοινοβουλευτικών κομμάτων ―πλην ΚΚΕ και Χρυσής Αυγής― είναι τόσο μεγάλες όσο τους αρέσει να τις προβάλλουν. Αλλά ούτε και τόσο μικρές ώστε να ακυρώνουν την ανάγκη ύπαρξης ενός Νέου Δημοκρατικού Κεντρώου Κόμματος με σαφή Ευρωπαϊκό και μεταρρυθμιστικό προσανατολισμό.

Οι πιο μεγάλες διαφορές έγκεινται, κατ’ εμέ, στη δυνατότητα ή την αδυναμία των κομμάτων και των ηγετών τους να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά ένα κράτος μαθημένο στην αδράνεια, είτε της ακινησίας είτε των λανθασμένων κινήσεων και προσανατολισμών, και στην ικανότητα ή ανικανότητά τους να πουν τις αναγκαίες αλήθειες στον πολίτη/ψηφοφόρο τους. Αλήθειες που θα αποτελούν δέσμευση για την κυβερνητική τους πράξη, εάν και εφόσον κληθούν να κυβερνήσουν.

Με αυτή την έννοια, νομίζω ότι υπάρχουν ακόμα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, του ΠΟΤΑΜΙΟΥ αλλά και του ΚΙΔΗΣΟ (όπως και ανένταχτοι) που δεν έχουν ―εδώ και μερικά χρόνια― τόσο ισχυρούς πελατειακούς δεσμούς με τους πολίτες/ψηφοφόρους, τέτοιους που να τους κρατάνε δεμένα τα χέρια. Νομίζω ότι υπάρχουν αρκετά νέα πολιτικά πρόσωπα ικανά να στρώσουν κάτω τον πισινό τους, να σκεφτούν, να αναστοχαστούν και να σπάσουν μερικά αυγά, προκειμένου να ικανοποιήσουν την απαίτηση πολλών ―«άστεγων» πολιτικά, όπως εγώ― συμπολιτών μου για μια φρέσκια ομελέτα.

Σε όσες και όσους λένε ότι δεν ξέρουμε για ποιο κόμμα θα ψηφίσουμε αρχηγό ―όσες και όσοι πάνε να ψηφίσουν―, θα θυμίσω ότι ούτε το 1981 ήξεραν οι πιο πολλοί τι ακριβώς ψηφίζουν.

Στις 18 σοσιαλισμό**; Να φύγει η δεξιά; Ποια δεξιά; Ποτέ πια φασισμός; (Πάρτε μια τροφαντή Χ.Α., να έχετε να πορεύεστε…) Έξω οι βάσεις του θανάτου***; ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο; ***

Τότε δεν είχα ψηφίσει ΠΑΣΟΚ. Είχα ψηφίσει ένα άλλο κόμμα του οποίου η «συνέχεια» ως κυβέρνηση ―34 χρόνια μετά το ‘81― δεν με έχει κάνει και τον πιο περήφανο των πολιτών.
Θα πάω να ψηφίσω λοιπόν στις 12 Νοεμβρίου 2017 για αρχηγό του Κεντρώου Δημοκρατικού Κόμματος.

Ονομάζω το νέο κόμμα «Κεντρώο Δημοκρατικό» επειδή ο όρος «κεντροαριστερά» δεν με καλύπτει πλέον ούτε ιστορικά, ούτε πολιτικά αλλά ούτε και ως έννοια.

Η Σοσιαλδημοκρατία, ο Σοσιαλισμός, ο Κομμουνισμός και άλλοι παρεμφερείς «αριστεροί» –ισμοί, έχουν ακόμα πολύ δρόμο μπροστά τους για καταφέρουν να ξεπεράσουν ―με την Μαρξική έννοια― τα έσχατα του θριαμβευτή Καπιταλισμού ώστε να αποτελέσουν κάποτε ―αν…― το νέο πλαίσιο οικονομικών, κοινωνικών και πλανητικών σχέσεων των ανθρώπων μεταξύ τους και μαζί με τα άλλα όντα του πλανήτη.

Έχω μια πεποίθηση ότι οι ραγδαίες τεχνολογικές, πολιτισμικές και πολιτικές εξελίξεις θα δημιουργήσουν νέες συνθήκες, ανάγκες και απαιτήσεις. Είμαι σίγουρος ότι νέοι –ισμοί θα αναφανούν σύντομα. Αλλά αυτή η πεποίθηση ―εικασία περισσότερο― ξεπερνάει τον σκοπό αυτού του κειμένου.

Μέχρι τότε, εγώ θα προσπαθώ, όχι ως «αρχειομαρξιστής» (πρώτα παιδεία και μόρφωση και μετά δράση) αλλά ως «πτωχευμένος» Έλληνας Πολίτης, με επίγνωση των δυνατοτήτων, των δυνάμεων αλλά και των αδυναμιών των δικών μου και του τόπου μου, να κάνω ό,τι μπορώ για να ξεπεραστούν οι δύο αιώνες αναπηρίας τού ελληνικού κράτους και να μπορέσει η πατρίδα μου να διεκδικήσει ―πρώτα από τους ίδιους τους πολίτες της― το δικαίωμα στην «ευδαιμονία» με ασφάλεια, δικαιοσύνη και ελευθερία για την πλειονότητα των συμπολιτών μου.

Που σημαίνει ενθάρρυνση κάθε παραγωγικής, επιχειρηματικής, εκπαιδευτικής, νομοθετικής, εκσυγχρονιστικής και πολιτισμικής μεταρρύθμισης που θα οδηγεί σταδιακά στο περιθώριο τις δομικές αναπηρίες του κράτους μας. Εκείνες που βοηθούν να ψωμίζονται ή και να πλουτίζουν οι κατ’ επάγγελμα ―ντόπιοι και διεθνείς― «Συνοδοί Αναπήρων Οργανισμών και Κρατών».
Θέλω ένα νέο και αξιοκρατικό Κεντρώο Δημοκρατικό Κόμμα που θα μπορέσει να αντισταθεί σε όλες και όλους εκείνους που πολεμούν την αξιολόγηση, την αξιοκρατία και την αριστεία κι όχι να τους χαϊδεύει τ’ αυτιά.

Θέλω ένα νέο και ισχυρό Κεντρώο Δημοκρατικό Κόμμα που θα μπορέσει να αντιμετωπίσει με σθένος και αποτελεσματικότητα όλες και όλους όσοι κλείνουν τα μάτια σε μια βρομιάρα Αθήνα, με λερωμένους από άθλια «γκραφίτι» τοίχους, και σ’ ένα Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης, όπου φοιτητές και εκπαιδευτικό προσωπικό δεν τολμούν να επισκεφθούν με ασφάλεια το κυλικείο του, στο όνομα μιας δήθεν αριστερής ανεκτικότητας απέναντι σε απολυταρχικές μειονότητες και αναχρονιστικές συντεχνίες.

Θέλω ένα νέο και ενωτικό Κεντρώο Δημοκρατικό Κόμμα που θα βάλει τέλος στην ανιστόρητη και λαϊκίστικη «φλαμπουροποίηση» του τελευταίου Εμφυλίου Πολέμου των Ελλήνων, καταστροφικού για ΌΛΗ την Ελλάδα, αλλά και που θα συμβάλει στην αναδίφηση της Ιστορικής μνήμης, έτσι ώστε να ειπωθούν όλες οι αλήθειες για τα εγκληματικά λάθη, τις παραλείψεις και τις προδοσίες απ’ όπου κι αν προέρχονται.

Θεωρώ απαραίτητο για τη σημερινή Ελλάδα να απαλλαγούμε πια από τους μύθους, αριστερούς ή δεξιούς, και να κοιτάξουμε χωρίς αγκυλώσεις το κοινό μας μέλλον.

Θέλω ένα νέο και σύγχρονο Κεντρώο Δημοκρατικό Κόμμα που θα καταφέρει να εξουδετερώσει εκείνες κι εκείνους (ακόμα και «φίλες» ή «φίλους») που αντιδρούν συμφεροντολογικά σε κάθε μεταρρύθμιση και θα επιτρέψει στον «πολυμήχανο» Έλληνα να παράξει και να διεκδικήσει μεγάλης κλίμακας πλούτο με φαντασία, δημιουργικότητα, καινοτομίες χωρίς να καταφεύγει στην παρανομία.

Θέλω ένα νέο και ανθεκτικό Κεντρώο Δημοκρατικό Κόμμα που θα ορθώσει το ανάστημά του απέναντι σε μια χωλή, οπισθοδρομική και ασθμαίνουσα Δικαιοσύνη της οποίας η ανεπάρκεια, η αναποτελεσματικότητα και οι εμφραγματικές καθυστερήσεις επηρεάζουν όλες σχεδόν τις αρτηρίες και φλέβες της κοινωνίας μας.

Θέλω ένα νέο Κεντρώο Δημοκρατικό Κόμμα που θα μπορεί να κάνει πολλά γιατί από πολλά έχει ανάγκη η Ελλάδα.

Να εξελίξει το Σύστημα Υγείας της χώρας έτσι που και τους πολίτες να εξυπηρετεί αλλά και πηγή πλουτισμού για το Κράτος να γίνει, αξιοποιώντας ορθολογικά και με σύγχρονες μεθόδους το άριστο επιστημονικό δυναμικό του κλάδου της Υγείας που διαθέτουμε.
Να επιβάλλει κανόνες ορθής συναλλαγής με τους πολίτες σε εκείνες και εκείνους, μέσα στον λοβοτομημένο κρατικό μηχανισμό, που στο πρόσωπό μου ―και του κάθε συμπολίτη μου― δεν βλέπουν έναν αξιοπρεπή φορολογούμενο «πελάτη» τους―και επομένως, εργοδότη τους― αλλά έναν ακόμα ανεπιθύμητο μπελά, που τους βγάζει από τον λήθαργο της απραξίας και της ανικανότητάς τους. Πλην εξαιρέσεων, που όταν κι όποτε τις συναντάω, τις συγχαίρω και ζητάω αυτόγραφο…

Θέλω κι εγώ να αντισταθώ με κάθε τρόπο απέναντι σε όλες και όλους εκείνους που με θέλουν υποχείριο της Νομοθετικής, Δικαστικής και Εκτελεστικής Εξουσίας, «υπήκοο» αμήχανο, απαίδευτο, ενεό και αμέτοχο στις παγκόσμιες εξελίξεις. Οικονομικές, επιστημονικές, κοινωνικές, πολιτισμικές και τεχνολογικές.

Θέλω να αντισταθώ σε μια Παιδεία που αδυνατεί να διαδραματίσει τον ιστορικό της ρόλο και βολεύεται με ημίμετρα, συνδικαλιστικές κοκορομαχίες μέσα σε λερά πανεπιστήμια, αρνούμενη να δεχτεί τις ευθύνες της για την ιστορική της παρακμή.

Θέλω να αντισταθώ στις «φιλικές» επιλογές ανικάνων ως «υπευθύνων» οργανισμών, φορέων και ιδρυμάτων, που αν λειτουργούσαν με διεθνή επιχειρηματικά κριτήρια ―χωρίς «ενισχύσεις» από τους φόρους που πληρώνω― θα είχαν χρεοκοπήσει μέσα σ’ έναν χρόνο λειτουργίας τους.

Θέλω να αντισταθώ στην «περήφανη φτώχεια» που δεν είναι απότοκος συνειδητά λιτής διαβίωσης ―σαν του Διογένη π.χ.― αλλά ντροπιαστικό υποπροϊόν άγνοιας, μιζέριας διανοητικής, επαγγελματικής ανεπάρκειας, ανικανότητας και κακοδιαχείρισης.

Θέλω να γυρίσουν πίσω οι νέοι επιστήμονες που έφυγαν. Όχι για να βοηθήσουν την Ελλάδα ως ―δήθεν― «πατριώτες» αλλά επειδή θα τους συμφέρει να δουλέψουν εδώ και να πλουτίσουν και αυτοί και η Ελλάδα.

Θέλω να μην σκέφτεται ένα νέο ζευγάρι αν θα κάνει δεύτερο ή τρίτο παιδί αλλά να έχει σίγουρη την προστασία ενός κρατικού μηχανισμού Πρόνοιας που ξέρει ότι χωρίς παιδιά ούτε το ασφαλιστικό μας σύστημα αλλά ούτε και η Ελλάδα θα έχει μέλλον.

Θα ψηφίσω στις 12 Νοεμβρίου 2017 για αρχηγό του νέου Κεντρώου Δημοκρατικού Κόμματος.

Γιατί πιστεύω ότι υπάρχουν δυνάμεις εκτός του νέου δικομματισμού (ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ) που αδημονούν να στεγαστούν και μπορούν να λειτουργήσουν καταλυτικά προς μια ενωτική προοπτική με την αποτελεσματική σύμπραξη συνετών και ικανών πολιτών, μακριά από τον λαϊκισμό, για την αποφυγή διχαστικών και καταστροφικών πρακτικών.

Υπάρχουν πιστεύω στον Κεντρώο Δημοκρατικό χώρο νηφάλιες, έμπειρες και επαρκείς προσωπικότητες που μπορούν να αφήσουν κατά μέρος λαϊκισμούς, κραυγές και συνθήματα και να συμβάλλου με δημόσιο διάλογο σ’ ένα αποτελεσματικό «δια ταύτα». Σε πρακτικές και τελέσφορες απλές εξισώσεις του τύπου «τόσο + τόσο + τόσο = τόσο».

Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι παραγνωρίζω την πολυπλοκότητα των σημερινών προβλημάτων.

Αλλά είναι μερικά ζητήματα που με λίγο κοινό νου, τέσσερα πέντε νομοθετήματα και με δημιουργική φαντασία μπορούν να απαντηθούν αποτελεσματικά και να μας βοηθήσουν να αντιμετωπίσουμε τις πιο δύσκολες και σύνθετες προκλήσεις.

Ο ευρύτερος πολιτικός χώρος που αποτέλεσε κάποτε την παραγωγική μηχανή ανάδειξης αθλίων «υπηρετών του δημοσίου συμφέροντος» ―και δεν μιλάω μόνο για τον «Άκη» και τους συν αυτώ― έχει φάει τόσα χαστούκια, εκλογικά και κοινωνικά, που ―οφείλει να― έχει βάλει μυαλό. Και πιστεύω, άλλωστε, ότι το χειρότερο κομμάτι αυτού του χώρου έχει από καιρό προσχωρήσει στο πιο ατελέσφορο μαντρί του άκρατου λαϊκισμού.

Στην πατρίδα του ισχυρού καπιταλισμού, τις ΗΠΑ, πολλές τράπεζες εμπιστεύονται έναν δις και τρις αποτυχημένο επιχειρηματία όταν τους ζητάει λεφτά για ένα νέο επιχειρηματικό σχέδιο. Επειδή ξέρουν ότι ένας ―ακόμα και αποτυχημένος― επιχειρηματίας έχει, συχνά, την εμπειρία, τη γνώση, την τόλμη, το γόνιμο πείσμα και την επάρκεια να μαθαίνει από τα λάθη του και να ορθώνει και πάλι το επιχειρηματικό του ανάστημα με επιτυχία.

Θα ψηφίσω λοιπόν στις 12 Νοεμβρίου 2017 για αρχηγό του Νέου Κεντρώου Δημοκρατικού Κόμματος.

Και μετά, την άλλη εβδομάδα, θα πάω πάλι να ψηφίσω ανάμεσα στους δυο επικρατέστερους.

Το αν θα ψηφίσω στις επόμενες εκλογές το κόμμα που θα προκύψει και με τον/την αρχηγό που θα προκύψει, είναι μια άλλη ιστορία.

Αυτό θα κριθεί από πολλούς παράγοντες.

Και ένας από αυτούς είναι το κατά πόσον θα με πείσει έμπρακτα αυτό το κόμμα με θέσεις, αρχές, δημοκρατικές και αξιοκρατικές διαδικασίες και διαφάνεια, ότι βάζει πάνω από τα μικροκομματικά και μικροπολιτικά συμφέροντα των επιμέρους ατόμων που θα το συναποτελούν, μια ισχυρή, θεραπευμένη και Δημοκρατική Ελλάδα που θα μπορεί να συμμετέχει ισότιμα στο Ευρωπαϊκό και Διεθνές γίγνεσθαι.

08 Νοεμβρίου 2017

Παραπομπές:

* «Δρυτόμοι και πεύκη», μύθος του Αισώπου:

Δρυτόμοι ἔσχιζόν τινα πεύκην• σφῆνας δὲ ἐξ αὐτῆς πεποιηκότες εὐκόλως ἔσχιζον. Ἡ δὲ εἶπεν• “Οὐ τοσοῦτον τὸν κόψαντα πέλεκυν μέμφομαι ὅσον τοὺς ἐξ ἐμοῦ γεννηθέντας σφῆνας.”
Ὅτι οὐ τοσοῦτόν ἐστι δεινόν, ὅτε τις ὑπὸ ἀλλοτρίων ἀνθρώπων πάθῃ τι τῶν ἀπαισίων ὅσον ὑπὸ τῶν οἰκείων.

Στα νέα Ελληνικά:

Κάποιοι ξυλοκόποι έσχιζαν ένα πεύκο μπήγοντας σε αυτό σφήνες φτιαγμένες από το ξύλο του. Το πεύκο είπε: «δεν κατακρίνω τόσο το τσεκούρι που με έκοψε, αλλά περισσότερο τις σφήνες που έγιναν από το δικό μου ξύλο».

** Οι εκλογές του 1981 έγιναν Κυριακή 18 Οκτωβρίου . Τις κέρδισε το ΠΑΣΟΚ και ο Ανδρέας Παπανδρέου ορκίστηκε Πρωθυπουργός της πρώτης «Σοσιαλιστικής» Κυβέρνησης της Ελλάδας. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία που γράφεται ακόμα.

*** Συνθήματα του ΠΑΣΟΚ από το 1975.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr