Αλέξανδρος Μπέμπης  

Ήταν προεκλογική περίοδος του 1977.

Το άστρο του Κωνσταντίνου Καραμανλή κρατούσε ακόμη,αλλά όλα έδειχναν ότι όδευε προς τη δύση του.

Ήταν θέμα χρόνου το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου να έρθει στην εξουσία.

Η προσωπική ακτινοβολία του Ανδρέα, με την μοναδική ελκυστικότητα που ασκούσε ο λόγος του, έδειχναν ότι θα σαγήνευε όλο και μεγαλύτερο ποσοστό πολιτών.

Ήταν και εκείνη η Διακήρυξη της 3ης Σεπτέμβρη 1974 που ενσωμάτωνε πολλές από τις χρόνιες και σε λανθάνουσα κατάσταση προσδοκίες της Αριστεράς – γενικά σαν ιδεολογικού χώρου – που πρόσθετε επί πλέον δυναμική στο επιτυχημένο ως προς το αποτέλεσμα, αλλά ασαφές ως προς το περιεχόμενο, σύνθημα της ΑΛΛΑΓΗΣ.

Συνηγορούσε επίσης ότι ήταν στο φόρτε της και η αύρα που συνόδευε την Αριστερά για τους αγώνες της ενάντια στη χούντα και έτσι οδηγούμασταν σχεδόν νομοτελειακά, στην αλλαγή.

Ποιά αλλαγή; Έτσι, γενικά και αόριστα. Σαν περιρρέουσα ατμόσφαιρα.

Μια ατμόσφαιρα όμως που στην κοινωνία εμφάνιζε έντονα σημάδια ρεβανσισμού.

Κάποιες διστακτικές προσπάθειες που έγιναν από κορυφαία στελέχη της συντηρητικής παράταξης, του μεταμορφωμένου μετά τη μεταπολίτευση, ως προς τις δημοκρατικές ευαισθησίες Κων/νου Καραμανλή.

Nα αμβλυνθεί αυτό το κλίμα, έπεσαν στο κενό (π.χ.παραίτηση του Παναγή Παπαληγούρα με την μομφή περί ”σοσιαλμανίας”).

Ο τρόπος που πολιτεύθηκε το ΠΑΣΟΚ από το ’81 μέχρι σήμερα, διέψευσε τις προσδοκίες πολλών αριστερών, διότι κάθε άλλο παρά αριστερό ή προοδευτικό αν θέλετε, είναι το πελατειακό κράτος, τα διαπλεκόμενα, οι μίζες και όλα όσα μας οδήγησαν στην καταστροφή που την πληρώνουν οι θέση τοποθετημένοι αριστερά πολίτες.

Λίγους μήνες πριν τις εκλογές του ’77, είχε ”χτυπήσει” το καμπανάκι ότι οδηγούμαστε σε αρρωστημένες καταστάσεις, ο πιο συγκροτημένος αναρχικός που γέννησε αυτός ο τόπος.

Ο ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ με ένα σημαδιακό έργο του. ΤΑ ΠΑΡΑΛΟΓΑ σε εμπνευσμένους στίχους του ΝΙΚΟΥ ΓΚΑΤΣΟΥ και ερμηνευτές τον Μίκη, την Μελίνα, τον Νιόνιο, την Φαραντούρη και τον Ηλία Λιούγκο.

Ένα έργο που προκάλεσε πανικό στο οπαδιλίκι.

Ένα οπαδηλίκι που ο ευφυής και διορατικός Μάνος,το είχε εντοπίσει και προσδιορίσει σαν την μεγαλύτερη παθογένεια της χώρας.

Έσπευσε μάλιστα να ξορκίσει το κακό,στο σημείωμά του στο οπισθόφυλλο του δίσκου, χαρακτηρίζοντας τον ως ”γνήσια εθνικόφρονα”.

(Ένα λιτό και περιεκτικό κείμενο που θα έπρεπε να διδάσκεται στα σχολεία).

Οι μέν ”δεξιοί” τον κατηγορούσαν ως προδότη που συνεργάστηκε με τους κομουνιστές ή δε ”αριστεροί” κατηγορούσαν τους ερμηνευτές των τραγουδιών ότι συνεργάστηκαν με το ”δεξιόμουτρο”.

Κάποιοι στοκόστοκοι μάλιστα το πήγαιναν ένα βήμα παραπέρα…”τι να μας πει η πουστόγρια”.

Την εποχή εκείνη ήμουν φίλα προσκείμενος στο ΚΚΕ και την ΚΝΕ, αλλά η παιδεία και οι αρχές με τις οποίες είχα διαπαιδαγωγηθεί ήταν ασπίδα στην μισαλλοδοξία, εχθρευόμουν τα στερεότυπα,τις εμπάθειες, τις προκαταλήψεις και τα κριτήριά μου περιοριζόταν, εν προκειμένω, μόνο στο καλλιτεχνικό αποτέλεσμα.

Δεν επηρεαζόταν η γνώμη μου από ιδεολογίες, πολιτικές θέσεις και κλειδαρότρυπες.

(Ένα βράδυ που τα κουτσοπίναμε με άλλους κνίτες σε ταβερνάκι, όταν μια συντρόφισσα χαρακτήρισε τον Μάνο ”δεξιό” με το υπονοούμενο ότι δεν πρέπει να τον ακούμε, της απάντησα ”αν όλοι οι δεξιοί ήταν σαν τον Χατζιδάκι, εγώ δεν θα ήμουν αριστερός”).

Λίγους μήνες μετά έπαψα να είμαι συνοδοιπόρος, παρ’ όλα αυτά κράτησα την ιδεολογία μου και στις εκλογές του ’77 αλλά και του ’81 ψήφισα ΚΚΕ.

Οι δύο αυτοί μακροσκελείς πρόλογοι γράφτηκαν για να αιτιολογήσω την τωρινή μου απόφαση να ξαναψηφίσω μετά από τόσα χρόνια ΚΚΕ.

Στο αντίστοιχο προεκλογικό κείμενο τον Ιανουάριο και αιτιολογώντας την απόφαση μου, τότε, να ψηφίσω ΠΟΤΑΜΙ, είχα γράψει ότι θεωρώ μείζονα προϋπόθεση, αν θέλουμε να σώσουμε την οικονομία, ότι πρέπει πρώτα να σώσουμε τη δημοκρατία, εκτιμώντας ότι η παρουσία αυτού του κόμματος στη Βουλή μπορούσε να βοηθήσει αυτόν τον σκοπό. {Διαβάστε εδώ}

Διατηρώ την ίδια εκτίμηση, συμφωνώ με πολλά από αυτά που προτείνει στο πρόγραμμά του, εκτιμώ και σέβομαι πολλούς από τους πολιτευτές του, η παρουσία του στη Βουλή ήταν διακριτή, αλλά έτσι όπως διαμορφώθηκε η νέα κατάσταση, η μείζων προϋπόθεση κινδυνεύει.

Είναι καταστροφικό για μια δημοκρατία να μην έχει αντιπολίτευση και μάλιστα αντιπολίτευση ισχυρή, σοβαρή και με τεκμηριωμένο λόγο, στοιχεία που μόνο το ΚΚΕ διαθέτει.

Το ΚΚΕ όλα αυτά τα χρόνια δεν προσβάλλει την αισθητική μας με την συμπεριφορά του στη Βουλή, σέβεται τους κοινοβουλευτικούς κανόνες και δικαιώθηκε σε πολλές από τις πολιτικές του εκτιμήσεις.

Συμφωνώ με τη θέση του ότι το πρόβλημα της χώρας δεν είναι ούτε προέρχεται από το νόμισμα αλλά είναι πολιτικό και δομικό
και ”παίζει τίμια” διότι θέτει στη κρίση μας ξεκάθαρα και τεκμηριωμένα τις θέσεις του, εισπράττοντας αδιαμαρτύρητα αυτό που του ανταποδίδουν οι πολίτες.

Ο λόγος του είναι ο δικός του προσωπικός λόγος,χωρίς εμπάθεια ή μισαλλοδοξία.

Επί πλέον με την μεταστροφή του ΣΥΡΙΖΑ-και εφόσον κάποιοι επιμένουν να τον τοποθετούν στην Αριστερά-καλλιεργείται στις συνειδήσεις των πολιτών ότι δεν υπάρχει πλέον αντίλογος.

Άσχετα αν ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ή όχι ”Αριστερά”, αν θέλουμε να λειτουργεί η δημοκρατία μας στέρεα, αντίλογος επιβάλλεται να υπάρχει και μάλιστα ισχυρός.

Αυτός ο ακρογωνιαίος λίθος της δημοκρατίας μπορεί να ενδυναμωθεί ψηφίζοντας ΚΚΕ.

Υ.Γ. Επειδή υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο να συμμετάσχει το ΠΟΤΑΜΙ σε κυβέρνηση συνεργασίας εύχομαι να αντέξει και να βρει τρόπους να αντιμετωπίσει τον χουλιγκανισμό των υπολοίπων.

Θα είναι η μία και μοναδική του ευκαιρία να αποδείξει ότι δεν δημιουργήθηκε για να εξυπηρετήσει ύποπτα συμφέροντα.