Έκθεση ιδεών με θέμα:
«Γιατί αγαπώ το φθινόπωρο»

Το φθινόπωρο. Ω! Πόσο αγαπώ το φθινόπωρο που πάντα έρχεται μετά το καλοκαίρι (κι αυτό το αγαπώ, αλλά τώρα θα σας πω για το φθινόπωρο γιατί το καλοκαίρι πέρασε και κανείς δεν με ρώτησε…αλλά άμα θέλετε άλλη φορά, να σας πω και γιατί αγαπώ το καλοκαίρι, αν και με εκνευρίζουν οι τσούχτρες, οι αχινοί και τα κουνούπια και που πρέπει να κοιμόμαστε τα μεσημέρια που είναι η καλύτερη ώρα γιατί φεύγει ο πολύ κόσμος από την παραλία και έχει και την πιο ήσυχη θάλασσα, γιατί μετά τις 5 αρχίζει να φυσάει και τί να το κάνεις, όμως θα με μαλώσει η δασκάλα που βρέθηκα πάλι εκτός θέματος, οπότε και θα σας μιλήσω για το …φθινόπωρο που τόσο αγαπώ!)

Το αγαπώ (το φθινόπωρο πάντα) γιατί πάμε σχολείο (ψέματα το λέω, αλλά αν μου βαστάει ας γράψω κι αλλιώς). Στο σχολείο ξαναβρίσκουμε τους παλιούς μας συμμαθητές και τους φίλους μας (και τους εχθρούς μας, εκτός κι αν είμαστε τυχεροί και έχουν εντωμεταξύ αλλάξει σχολείο) και συναντιόμαστε όλοι μαζί στο προαύλιο και μιλάμε για το πώς περάσαμε το καλοκαίρι μας και μετράμε πόσα μπάνια έκανε ο καθένας και πόσα παγωτά έφαγε! Λέμε όλοι ψέματα και στο τέλος πλακωνόμαστε, αλλά μετά χτυπάει το κουδούνι και τρέχουμε στις τάξεις μας όλο χαρά να μάθουμε καινούργια πράγματα και να γνωρίσουμε τη νέα μας δασκάλα! Ω! Μα τί χαρά είναι αυτή!

Στις σκάλες βάζουμε τρικλοποδιές και σπρωχνόμαστε αλλά πάντα από τη χαρά που σας έλεγα, για να μπούμε πρώτοι στην τάξεις μας και να πιάσουμε τις καλές θέσεις, όχι σαν πέρσι που την πατήσαμε και είχαμε όλη τη χρονιά τον Θανασάκη πισινό μας, να μας τραβάει τις κοτσίδες και να μας βάζει τα ξύσματα από το μολύβι του στην κουκούλα μας και μιά φορά ένα βατραχάκι! Καημένο βατραχάκι. (Καλέ πώς ψήλωσε έτσι ο Θανασάκης μέσα σ’ ένα καλοκαίρι!Απαπα!)

Μέχρι το επόμενο διάλειμμα έχουμε ξεχάσει τα μπάνια και τα παγωτά και κυρίως τα αγόρια, ασχολούνται με το να δείχνουν το ένα στο άλλο τα σημάδια που απέκτησαν το καλοκαίρι που πέρασε. Γόνατα με χαρακιές που έχουν αρχίσει να κάνουν κακαδάκια, κούτελα με γούβες, οι πιο «τυχεροί» έχουν και ράμματα να επιδείξουν και τα κολλάνε στη μούρη των κοριτσιών κι αυτά κάνουν ¨πω πω¨και ¨Παναγία μου¨ και τα αγόρια καμαρώνουν σαν τα γύφτικα σκεπάρνια ενώ περιγράφουν τις αιματοβαμμένες περιπέτειες και το κέντρο υγείας του χωριού (λέμε τώρα) που τα τρέχανε οι παππούδες τους με την ψυχή στο στόμα.

Με το «περιπέτειες» εννοούμε φυσικά το πέσιμο από ποδήλατο, από βράχο, από βαρκάκι, από πατίνια, από πεζούλες και τέλος -το πολύ εντυπωσιακό- πέσιμο από σερφ! Τώρα πώς μπορείς να σημαδευτείς από μιά άκακη σανίδα που επιπλέει, ένας Θεός ξέρει! Πάντως ο Τάκης, ο αδερφός της κολλητής μου, από ένα λάστιχο του σερφ κόντεψε να βγάλει το μάτι του! Κύριε των δυνάμεων! ΄Αμα δεν το ΄χεις!

Ειδικά στην κατηγορία «τραυματισμοί», το καλοκαιράκι δεν έχει καμία ελπίδα απέναντι στο πολύ ειρηνικό και πράο φθινόπωρο, ειδικά αν είσαι ριψοκίνδυνος χαρακτήρ και σε κατεβάζουν από τα δέντρα και τα κεραμίδια για να πιείς το γάλα σου!

Μέσα στο φθινόπωρο είναι και η παρέλαση της 28ης Οκτωμβρίου που όλοι μετράμε τις μέρες μέχρι να έρθει! Αλλοι για να παρελάσουν καμαρωτοί κι άλλοι για να ξεκουραστούν! Στην οποία παρέλαση μπορεί να πάμε αλλά μπορεί και όχι. Εξαρτάται από το αν έχει κανονίσει ή όχι ο μπαμπάς με τον κουμπάρο, την κουμπάρα και τα παιδιά τους να πάμε εκδρομή, συνήθως στα Τρίκαλα Κορινθίας, εκεί που βρίσκεται η αγαπημένη ταβέρνα του μπαμπά, η οποία με το που μαθαίνει πως κατεβαίνουμε οικογενειακώς ξεπαστρεύει ένα κοτέτσι κότες μαζί με τον κόκορα!

Σε κάθε περίπτωση χαίρονται αυτοί οι καλοί κύριοι που πουλάνε σημαιούλες, οι καφετέριες, αυτοί που έχουν τα διόδια(όχι τόσο αυτοί που δουλεύουν στα διόδια), ο μπαμπάς που θα φάει κόκορα κρασάτο με χοντρό μακαρόνι, οι κουμπάροι μας (που θα γλιτώσουν το τραπέζι με τα συμπεθέρια), η μαμά (που δεν θα χρειαστεί να μαγειρεύει χρονιάρα μέρα), εγώ (εννοείται, πολύ) και ο ταβερνιάρης …(οι κότες και ο κόκορας πάλι, καθόλου).

Επίσης το φθινόπωρο φεύγουν τα χελιδόνια που το καλοκαίρι έτρωγαν τις μύγες, αλλά τώρα είναι φθινόπωρο και δεν έχουμε μύγες. Μάλλον τις πήραν μαζί τα χελιδόνια για να έχουνε να τρώνε στο δρόμο. Και έτσι τώρα δεν έχουμε ούτε μύγες ούτε χελιδόνια…Αν και το καλοκαίρι που είχαμε χελιδόνια, είχαμε και μύγες, πράμα παράξενο γιατί τα χελιδόνια υποτίθεται πως τις τρώνε (τις μύγες)! Εδώ έχω μιά μικρή σύγχιση, γιατί αγαπώ τα χελιδόνια και λυπάμαι που φεύγουν, αλλά γενικά …είναι πολύ καλύτερα χωρίς μύγες …γενικά πάντα.

Μαζί με τα χελιδόνια, φεύγει και η πολύ ζέστη και έρχεται στην θέση της η δροσούλα και η μαμά κατεβάζει εκείνες τις απαλές κουβερτούλες με τα ανάγλυφα τετραγωνάκια που τις λέει ¨πικέ¨ και τα ζακετάκια ντεμί σεζόν για τις πρώτες δροσούλες που εγώ τα λέω ¨βάσανο¨ και όλη μέρα μας ψέλνει να προσέχουμε να μην κρυώσουμε. Αλλά εμείς πάντα κρυώνουμε και κει, κατά το απογευματάκι κυκλοφορούμε στο σπίτι με καλτσάκια και σαγιονάρες σαν τις γκέισες και με 3 μακώ το ένα πάνω απ΄το άλλο και πάλι τουρτουρίζουμε γιατί δεν είναι ακόμα η εποχή να κατεβούν τα χειμωνιάτικα, αλλά αυτή η μεταβατική περίοδος ευτυχώς δεν κρατάει και πολύ.

Τώρα είναι η εποχή να αρπάξουμε παραδοσιακά μερικές πούντες ξεγυρισμένες…πράγμα απολύτως φυσιολογικό και γι΄αυτό φυσικά αγαπούν το φθινόπωρο οι φαρμακοποιοί που πουλάνε περισσότερα θερμόμετρα, όλα αυτά τα πικραναβράζοντα και τα νόστιμα αντιβηχικά σιρόπια με γεύση κεράσι και αγριοέλατο (λες και υπάρχει και ήμερο) και μαζί χαίρονται και οι παιδίατροι που μας τα δίνουν(εγώ όχι και τόσο, συγνώμη κιόλας!).

Όταν έρχεται αυτή η εποχή του χρόνου έρχονται και τα πρωτοβρόχια και χαίρονται και οι αγρότες μας! Ποτίζονται τα σπαρτά και η πλάσης χαίρεται επίσης, (ακούω και τη βροχή,πλατς πλουτς, θα κατουρηθώ από την πολύ χαρά!), αλλά πιο πολύ χαίρεται ο κύριος Μάκης από την μονοκατοικία απέναντι μας, γιατί τώρα, λέει, δεν χρειάζεται πια να πληρώνει χρυσή την καταραμένη την ΕΥΔΑΠ, λέει, και επιτέλους μπορεί να κλείσει το αυτόματο πότισμα που το είχε ρυθμίσει για δυό φορές την ημέρα που ανάθεμα την ώρα που έστρωσε γκαζόν όλο τον κήπο ενώ με το νερό που έχει πληρώσει καλύτερα να είχε φυτέψει ρύζι να είχανε τουλάχιστον να τρώνε και κάτι γιατί το γκαζόν δεν τρώγεται…λέει.

Α! Εδώ θα συμφωνήσω με τον κύριο Μάκη! Το δοκιμάσαμε με τον αδερφό μου! Μετά βέβαια φάγαμε ξύλο και από τη μαμά και από τον κύριο Μάκη που του μαδήσαμε τον κήπο…αλλά έλεγε την αλήθεια, όντως δεν τρώγεται! Βασικά πιστεύω πως και ο κύριος Μάκης αγαπά επίσης το φθινόπωρο, όσο και γω! (Μπά, εγώ πιο πολύ)

Αν και με τα πρωτοβρόχια κατεβαίνουν από τα βουνά και τα ίδια τα βουνά, ειδικά αν έχουν καεί το προηγούμενο καλοκαίρι και αυτό δεν είναι κάτι για να χαίρεται κανένας …

Όλα το φθινόπωρο είναι σαν καινούργια, ή μπορεί να είναι και εντελώς καινούργια…κι αυτό είναι καλό. Τα βιβλία μας, οι τσάντες μας, τα ρούχα μας. Και έτσι χαίρονται και οι καταστηματάρχες που πουλάνε τα καινούργια πράγματα, αλλά όχι ο μπαμπάς μου που τα πληρώνει…Όμως η μαμά του λέει(του μπαμπά) ¨μην γκρινιάζεις άνθρωπέ μου, αφού το παιδί ψήλωσε, αντί να χαίρεσαι που δεν πήρε από τη μάνα σου να μας βγει στούμπος…¨ Αλλά ο μπαμπάς είναι μάλλον μπερδεμένος και δεν μπορεί να αποφασίσει αν χαίρεται που ψήλωσα ή στεναχωριέται που η μαμά μου λέει τη μαμά του ¨στούμπο¨ και μάλλον, δεν είμαι και σίγουρη, αλλά νομίζω πως δεν αγαπά και τόσο το φθινόπωρο, τουλάχιστον όχι τόσο όσο η μαμά και γω(εγώ πιο πολύ).

Ω! Πόσο μα πόσο αγαπώ το φθινόπωρο κι ας έρχεται μετά το καλοκαίρι που επίσης αγαπώ(μη λέμε πάλι τα ίδια) και το αγαπώ επίσης γιατί τότε έχω την γιορτή μου και όλοι(βασικά όχι όλοι, μόνο όσοι το θυμηθούν και δεν είναι καρμίρηδες) μου φέρνουν δώρα και χαίρονται μαζί μου και γω χαίρομαι που την μέρα της γιορτής μου πηγαίνω γλυκά στο σχολείο και στο φροντιστήριο Αγγλικών και Γερμανικών και στο ωδείο και στο μπαλέτο και στο τμήμα ρομποτικής και στο καράτε του αδερφού μου και στο Λύκειο των Ελληνίδων που πάμε τα Σάββατα και στους ναυτοπρόσκοπους που πάμε τις Κυριακές και στην ομάδα πλεξίματος που πάει η μαμά τις Πέμπτες και στο γυμναστήριο που πάει τις Τετάρτες και στον οδοντίατρο που μας φτιάχνει τα δόντια μετά από τόσα γλυκά που τρώμε στις γιορτές! Γενικά όταν έρχεται η γιορτή μου(που ευτυχώς δεν είναι κινητή να πηγαινοέρχεται και να μην ξέρω σε ποιά εποχή θα πέσει!), χαίρεται πολύ και το ζαχαροπλαστείο της γειτονιάς μας και ο οδοντίατρός μας και τα μαγαζιά με τα είδη δώρων. (Εγώ όμως πιό πολύ)

Για όλα αυτά κι ακόμα περισσότερα που όμως δεν τα γράφω γιατί πιάστηκε το χεράκι μου, αγαπώ το φθινόπωρο και χαίρομαι γιατί ξέρω πως αν δεν υπήρχε το φθινόπωρο πώς θα ξεπλένονταν οι ηλιακοί μας από τη σκόνη της Σαχάρας, πώς θα έφευγε το καλοκαιρινό μαύρισμα για να επανέλθουμε στο αρχικό μας χρώμα, πώς θα σταματούσαν να αυτο αναφλέγονται τα δάση (πείτε μου πως σας εντυπωσίασα με την λέξη «αυτοαναφλέγονται»!) και –βασικό- πώς θα ξέραμε σε πόσες μέρες έρχονται τα Χριστούγεννα;! Σωστά;!

Να λοιπόν γιατί αγαπώ το φθινόπωρο…κι ας γεμίζει ο κόσμος φύλλα κι ας λένε πως είναι η πιο μελαγχολική εποχή του χρόνου. Αν προσέχετε πού πατάτε και έχετε πάντα μαζί σας μια ομπρέλα, δεν έχετε να φοβηθείτε τίποτα!

Ω! Πόσο αγαπώ το φθινόπωρο!

Καλή σεζόν σε όλους!

Ματίνα Ράπτη -Μιληλή

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr