Το όνομά της το πρωτοδιάβασα σ’ένα περιοδικό μόδας με αξεσουάρ του Λουί Βιτόν.

Την ξανασυνάντησα σε άλλη φυλλάδα με θέματα τέχνης και celebrities , σε μια φωτογράφιση του Κλούνεϊ.

Θυμάμαι πόσο ιδιαίτερος, προχωρημένος, ασυνήθιστος, περίεργος και εκκεντρικός μου είχε φανεί ο Κλούνει μέσα σε κείνο το τρισχαριτωμένο, κατά τ’άλλα, πουά ασπρόμαυρο κοστούμι του.

Επίσης θυμάμαι τη διάθεση, που μου προκάλεσε αυτή του η όψη. Ενα ελαφρύ μειδίαμα, όχι ειρωνικό και περιφρονητικό για την τόσο μοντέρνα οπτική του καλλιτέχνη σχεδιαστή, όσο η αίσθηση της αδιόρατης χαράς που μου προκαλούσε. 
Μου έβγαζε μια παιδικότητα, μια artistic χαριτωμενιά.

Σίγουρα πάντως με είχε εντυπωσιάσει.

Η σχεδιάστρια λεγόταν Γιαγιόι Κουσάμα. Γεννημένη το 1929 στην πόλη Ματσουμότο της Ιαπωνίας, η αγάπη της για την τέχνη, της δίνει δύναμη να επαναστατήσει, να χτυπήσει δυνατά τη γροθιά στο κατεστημένο, να εναντιωθεί στους συντηρητικούς γονείς της και με πείσμα να κυνηγήσει το όνειρό της! 

Πρωτοπόρος, εκκεντρική, με μαλλί κομμένο καρέ, άλλοτε μπλε και άλλοτε κόκκκινο.

Με εμμονή στις βούλες διαφορετικών μεγεθών και χρωμάτων, αφήνει το προσωπικό της στίγμα στο χώρο της τέχνης.

Το σκοινί της δικής της λογικής ακολουθεί άλλους νόμους ισορροπίας. Εντυπωσιάζει.

Τα έργα της γίνονται περιζήτητα… ανάρπαστα.

Τη συναντώ πάλι πριν λίγες μέρες στον κήπο της Βικτόρια Μιρό, της γνωστής γκαλερί του Λονδίνου. Όχι την ίδια, αλλά μέσω των εικαστικών και γλυπτών της δημιουργιών με έμπνευση γιγάντια …κολοκύθια!

Ο κήπος της γκαλερί έχει διακοσμηθεί με πελώριες κολοκύθες βαμμένες με έντονα χρώματα και σχεδιασμένες από την γιαπωνέζα δημιουργό με τις αγαπημένες της “πιτσιλιές”!

Φαίνεται γοητευμένη από τα τεράστια λαχανικά, στα οποία κατά δήλωση της ίδιας βλέπει μια πνευματικότητα.

Πιο ψηλές από το σύνηθες ανθρώπινο μπόι, τις σμιλεύει σε χαλκό και με την πουαντερί τεχνική της κάνει τον κήπο της γκαλερί, μοναδικό!

Το φως του ήλιου, αν και αχνό, λαμπυρίζει και καθώς αγκαλιάζει την ανάγλυφη, μπρούντζινη επιφάνεια αφήνει ελεύθερα πλήθος νέων χρωμάτων, ανάκατα με συναισθήματα, ίσως και αναμνήσεις από τα παιδικά χρόνια της Γιαγιόι.

Τη φαντάζομαι μικρό κορίτσι στην επαρχιακή πόλη που μεγάλωσε, καθώς γνωρίζουμε τη στενή σχέση των ανατολικών λαών με τη φύση και την καλλιέργεια της γης, να σκαλίζει το σκληρό χώμα, να βοτανίζει και να φυτεύει τους σπόρους… με ελπίδα να τους δει να αναπτύσσονται.

Επεξεργάζομαι για μερικά λεπτά τρεις κολοκύθες, στοιχισμένες διαγώνια πάνω στο ξύλινο πεζούλι του κήπου, αρκετά “φουσκωμένες” , καμωμένες χρυσόλαμπρα που έρχονται σε αντίθεση με τα ανάγλυφα πουά τους, σε μαύρο κατράμι!

Στο χαμηλότερο επίπεδο πολλές άλλες, μεταλλικές αστράφτουν με περισσότερο νάζι …και στο χωλ δυο άλλες, καμαρώνουν μοστράροντας τις πολύχρωμες, αυτή τη φορά, βούλες.

Κοιτάζω τριγύρω…Πανύψηλα, σιωπηλά τα δέντρα, ελαφρώς νοτισμένο απ’το ψιλόβροχο που έπεσε το πρωί, το γρασιδένιο χαλί, βουβά και τα κυκλάμινα στις πήλινες γλάστρες…

Ο κήπος, όμως, έχει φωνή! Εκκωφαντικός ο ήχος μέσα από τις τροφαντές κολοκύθες…

“Πόσο γλυκά προβάλλεται η τέχνη μέσα στη φύση”, σκέφτομαι.

Αναρωτιέμαι πώς εμπνεύστηκε από ένα τέτοιο λαχανόφυτο, που μάλλον μας αφήνει αδιάφορους…

Άνοστο, χωρίς ιδιαίτερη γεύση…χρειάζεται αρκετά πρόσθετα υλικά και καρυκεύματα για να θεωρηθεί …έστω ικανοποιητικό.

Εξάλλου και όταν θέλουμε να χαρακτηρίσουμε κάτι άνοστο και άνευ ουσίας, το βαφτίζουμε “κολοκύθι”! …

Έτσι δεν είναι;

Έλα όμως, που η Γιαγιόι βρίσκει μυρωδάτη ρίγανη, φρέσκο κρεμμυδάκι και ψιλοκόβει στην έμπνευση των κολοκύθων της, που τις κάνει όχι απλά νόστιμες και χαριτωμένες, αλλά ομιλούσες την γλώσσα των συναισθημάτων…

Πάλι, ίσως να αφουγκράστηκε κάτι θαυμαστό πάνω στα ταπεινά λαχανικά…

Tην ανθεκτικότητά τους, ας πούμε, που τόσο μοιάζει με το δικό της πείσμα, που αψηφώντας κοινωνία, οικογένεια …αναπτύχθηκε, εξελίχθηκε…θαυμάστηκε και συνεχίζει να εκστασιάζει με την πρωτοτυπία και τις καινοτόμες ιδέες της ακόμα και στα 84 της!

Η αγάπη της για ζωή βροντοφωνάζει, απουσία της, σ’έναν απλό, συνηθισμένο κήπο.

Κοίτα, που ένας χώρος κοινότοπος, πήρε πνοή από “χοντρές” και “άνοστες” κολοκύθες…

Όταν μετέχει η ψυχή τελικά, αποκτά το απρόσωπο, μορφή!…, που σφραγίζει ανεξίτηλα και διασφαλίζει στο δημιουργό του, μια θέση στη μνήμη!

(Από την τέχνη της εντυπωσιάστηκαν και εμπνεύστηκαν οι Superchunk :
“Art Class – Song for Yayoi Kusama” )
…cover me with spots ,black and red dots…

Life is the art that you make!

(Η φωτογραφία με τον Κλούνεϊ είναι απο το W-magazine)

Ελπίδα Νούσα