Αλεξάνδρα Καρακοπούλου

Δεν ξέρω αν πρέπει να κλάψω ή να κρατηθώ. Δεν ξέρω αν εδώ και μερικούς μήνες έχουν «ανοίξει οι ουρανοί» και δέχονται όλον τον καλό κόσμο…. Αλήθεια. Έχω αρχίσει να σκέφτομαι πολύ καλά πριν ανοίξω το κινητό μου για να διαβάσω ειδήσεις. «Δεν είναι δυνατόν, δεν θέλω να το πιστέψω», μονολόγησα όταν διάβασα για την είδηση του θανάτου του μοναδικού καλλιτέχνη – μουσικού θρύλου Ντέιβιντ Μπάουι. Ο Μάρκους μου το είχε πει λίγη ώρα πριν, αφού του το έστειλε μήνυμα στο κινητό του η αδερφή του και εγώ αρνήθηκα να το πιστέψω. Ήμουν σίγουρη πως είναι ένα διαδικτυακό ψέμα, σαν αυτά που κυκλοφορούν κατά καιρούς. Έλα όμως, που ήταν η πικρή αλήθεια…

Πού όρεξη για δουλειά. Πριν από μερικές ημέρες είχε τα γενέθλιά του στις 8 Ιανουαρίου (όπου έκλεισε τα 69 του χρόνια) και άκουγα το καινούργιο του άλμπουμ Blackstar σχολιάζοντας στον τοίχο του φατσοβιβλίου μου, πως αυτή είναι μάλλον η μουσική του μέλλοντος, πως ο Ντέιβιντ έκανε πάλι το θαύμα του και συνεχίζει να επαναπροσδιορίζει την μουσική του ταυτότητα, όπως έκανε πάντα και να εκπαιδεύει με αυτόν τον τρόπο τους ακροατές του.

Ο Ντέιβιντ Τζόουνς γεννήθηκε ως κοινός θνητός στις 8 Ιανουαρίου του 1947 στο Μπρίξτον, στο Λονδίνο. Άλλος ένας σπουδαίος καλλιτέχνης γέννημα θρέμμα της Αγγλίας, σκέφτομαι. Πρωτοάκουσα την μουσική του την δεκαετία του 80, και συγκεκριμένα στο MTV που δεν σταματούσε να παίζει το μοναδικό Let´s dance, αυτό το βίντεοκλίπ με τα κόκκινα λουστρινένια παπούτσια *put on your red shoes and dance the blues. Η φινετσάτη του φυσιογνωμία, η ιδιαίτερη χροιά της φωνής του και τα μάτια με τα διαφορετικά χρώματα το ένα από το άλλο (που ήταν αποτέλεσμα μπουνιάς του κολλητού του στο σχολείο όταν τσακώθηκαν για μια κοπέλα) ήταν αρκετά για να μου κεντρίσουν το ενδιαφέρον. Όταν δε πρωτοάκουσα το τραγούδι China Girl «κόλλησα» στην κυριολεξία…

Το 1986 (13 χρονών παιδάκι τότε), κυκλοφόρησε η ταινία φαντασίας του „Master of puppets“ Jim Henson Labyrinth (παραγωγή του George Lucas). Στον ρόλο του Βασιλιά των Ξωτικών ο Ντέιβιντ. Το σάουντρακ της ταινίας ήταν πάλι «από τα χεράκια του» (κατά το μεγαλύτερό του μέρος). Ήταν η χρονιά που αυτό το είδος ταινιών είχαν την τιμητική τους, άρχισαν να γίνονται «μόδα» και εγώ έτρεχα σαν τρελή στο Βίντεο Κλαμπ, κάτω από το διαμέρισμα της γιαγιάς και του παππού για να νοικιάσω την βιντεοκασέτα και να περάσω τελικά μερικές ώρες ανεμελιάς, να ονειρευτώ πως τον ξέρω, τον αγκαλιάζω, πως τον «παντρεύομαι»… ναι ναι ,ο πρώτος άντρας που ήθελα να παντρευτώ ήταν ο Ντέιβιντ (σε αντίθεση με την κολλητή μου τότε που αφιέρωνε στιχάκια και έγραφε ερωτικά γράμματα στον τραγουδιστή των Def Leppard Joe Elliott…).

Η μουσική του και η παρουσία του λειτουργούσε σαν μαγνήτης για μένα. Όλο αυτό το γεμάτο μυστήριο «πέπλο» που απλώνονταν γύρω του μου εξίταρε την φαντασία και με ταξίδευε σε άλλους κόσμους, πιο δημιουργικούς, καλλιτεχνικούς, σαν από άλλο πλανήτη. Δεν μπορούσα ακόμη να καταλάβω το «μέγεθος» της προσωπικότητάς του, δεν είχα ανακαλύψει την μουσική του… δεν πολυκαταλάβαινα τους στίχους του.

Κάποια στιγμή, στα 20 και κάτι, πέρασα μια πολύ έντονη «πειραματική» φάση με την μουσική γενικώς. Άρχισα να αναζητώ ,ανάμεσα σε άλλα, ροκ του 60, του 70 και να ακούω όλους αυτούς που θεωρούσα πως είχα χρέος να ακούσω. Αισθανόμουν ένα «κενό» που διψούσε να γεμίσει μουσικά. Έτσι και έγινε… ένα βράδυ, σε γνωστό underground κλαμπ της μαγικής πόλης, σε ένα ροκ πάρτι, άκουσα το απίστευτο Cat People. Ανατριχίλα. Στην λέξη Gasoline τρελάθηκα, ένιωθα σαν να παίρνω φωτιά! Δεν μπορούσα να σταματήσω να παρασέρνομαι από τον ρυθμό, τους στίχους και την φωνή του. Μαγικό κλικ.

Αυτό ήταν μόνο η αρχή. Τα τραγούδια του πήραν σάρκα και οστά, άκουγα τα τραγούδια, διάβαζα τους στίχους σαν τρελή. Oh, we can be heroes, just for one day… Ashes to Ashes, funk to funky… You´re face to face with the man who sold the world… Ch-ch-changes Just gonna have to be a different man time may change me but I can´t trace time…There´s a starman waiting in the sky Hed like to come and meet us…As long as we´re together the rest can go to hell I absolutely love you But we´re absolute beginners…

Θα μπορούσα, όπως όλοι μας άλλωστε, να γράφω μέρες και νύχτες ολόκληρες στίχους από τα τραγούδια του που με άγγιξαν, μας άγγιξαν. Θα μπορούσα να γράψω βιβλία ολόκληρα για την επιρροή που είχε στην τέχνη, την μουσική, την μόδα… Ήταν μια τόσο ανεξάρτητη ευγενική κατά τα άλλα ψυχή, που ήξερε τι ήθελε, γνώριζε καλά τον εαυτό του, τον ξεχώριζε από την καλλιτεχνική του περσόνα και αυτό του χάρισε την απόλυτη προσωπική ευτυχία, θεωρώ. Πόσο σημαντικό το γνώθι σαυτόν… Τι παράδειγμα αποτέλεσε για όλους αυτούς που τον θαύμασαν και θα συνεχίσουν να τον θαυμάζουν στους αιώνες των αιώνων.

Δεν είναι τυχαίο πως όλοι αυτοί οι καταξιωμένοι «γίγαντες» της παγκόσμιας μουσικής σκηνής τον είχαν επιλέξει σαν αγαπημένο τους καλλιτέχνη. Από την ημέρα της είδησης του θανάτου του, διαβάζω και ακούω τις δηλώσεις όλων αυτών των εξίσου μοναδικών προσωπικοτήτων στο διαδίκτυο. Madonna, Brian May (Queen), Gene Simmons (Kiss), Duran Duran, Moby, Jimmy Fallon, Brian Eno, Debbie Harry, Yoko Ono, Mick Jagger, Alice Cooper, Billy Idol, Aerosmith, Dave Gahan (Depeche Mode), Ozzy Osbourne, Bruce Spingsteen, Cindy Lauper, Paul McCartney, Marilyn Manson, Bette Midler, Pet Shop Boys, Simple Minds, Bryan Adams …

Ο Ντέιβιντ φαίνεται πως ήταν πάντα εκεί, χωρίς να «φαίνεται», χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια. Η μουσική κληρονομιά που αφήνει πίσω του είναι «τεράστια» και είμαι πεπεισμένη πως θα συνεχίσει να επηρεάζει πολλές γενιές ακόμη, όλες. Αφού ξεχώριζε, αφού ήταν πάντα το πρωτότυπο.

Καλό παράδεισο Ντέιβιντ. Είμαι σίγουρη πως από εκεί που θα πας θα μας προσέχεις…

Look up here, I’m in heaven

I’ve got scars that can’t be seen

I’ve got drama, can’t be stolen

Everybody knows me now

Look up here, man, I’m in danger

I’ve got nothing left to lose

I’m so high, it makes my brain whirl

Dropped my cell phone down below

Ain’t that just like me?

By the time I got to New York

I was living like a king

Then I used up all my money

I was looking for your ass

This way or no way

You know I’ll be free

Just like that bluebird

Now, ain’t that just like me?

Oh, I’ll be free

Just like that bluebird

Oh, I’ll be free

Ain’t that just like me?

Lazarus – Album Blackstar

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του. 

The article expresses the views of the author