Ο Γιάννης Παπαϊωάννου

 υπήρξε ηχολήπτης στην ιστορική Columbia

και ηχογράφησε όλους τους δίσκους του Άκη Πάνου.

Περισσότερα στο βιβλίο του “πίσω από το τζάμι”

“Άκης Πάνου: Ο υμνωδός της καψούρας” έγραψε η αγαπημένη μου Τζίνα Δαβιλά. [ Σημειωτέον ότι δεν τον είχε συναντήσει ποτέ.!]

Θα απαντήσω σε πρώτο πρόσωπο και ενίοτε με κουβέντες που χρησιμοποιούσε συχνά πυκνά ο Άκης, ο μάγκας, ο μέντορας, ο φίλος.

Υ.Γ.Πιστεύω ότι κανείς δεν έχει το δικαίωμα να αφαιρέσει τη ζωή άλλου. [ Τα λέω σένα που ήσουνα στην γυάλα, μικρή σάβρα. Σου έριχναν ψίχουλα να φας και όταν μεγάλωσες την έσπασες, έγινες κροκόδειλος και πήρες αμπάριζα για το παντεσπάνι τώρα ]

Αλλά…

Υ.Γ.1: Ο φιλόσοφος λαός λέει “ο φονιάς δεν έχει άδικο”. [ Δεν γίνεται, κάτι θα του έκανε, του είχε ψήσει το ψάρι στα χείλη, δεν άντεξε και τον καθάρισε. Καλά του έκανε του τεμπέλη, του καριόλη, του αχαΐρευτου]

ΥΓ.2: Έξω από τον χορό πολλά τραγούδια ξέρεις. Στα ζόρικα όμως…

Υ.Γ.3: Το ”Την έκανα λαχείο ” ο Άκης το είπε στον ποιητή Γιώργο Χρονά.

Μη με κοιτάς, ρε μάγκα. Ξέρεις τι είναι να σου τύχει ο πρώτος αριθμός.

Υ.Γ.4: Μια ζωή ρέστος ήτανε και ρέστος έφυγε και ξέρεις γιατί, γιατί 5 έβγαζε και 10 βοηθούσε. Γιατί έδωσε το καινούριο κρεββάτι του μαζί με το στρώμα, δώρο στην κόρη του γείτονα που την πάντρευε.

Υ.Γ.5: Ο Άκης ήταν μέγιστος, ήταν μοναδικός, ήταν μάστορας [Στον στίχο, στη μελωδία και σε ό,τι έπιανε το χέρι του-ξύλο, γυαλί, κόκκαλο.] Αλλά πάνω απ’ολα ήταν άνθρωπος και οι άνθρωποι κάνουν λάθη, μεγάλα λάθη, τραγικά λάθη που πολλές φορές τα πληρώνουν με την ζωή τους [Οπως και ο ίδιος].

Υ.Γ.6: Μετανοείτε κύριε Πάνου γιαυτό που κάνατε; [Είπε ο σεβαστός πρόεδρος το δικαστηρίου]. Για να μετανοήσω πρέπει να εννοήσω και εγώ κύριε πρόεδρε δεν εννόησα!

Υ.Γ.7: Θέλω παρ πολλά υστερόγραφα να σου γράψω αλλά θα κλείσω με το να σου πω ότι την άλλη φορά να προσέξεις ποιον θα καλωδιώσεις να στείλεις στο νοσοκομείο για να γράψει στη ζούλα και όχι αυτόν που αγαπούσε-αγαπάει τον Άκη. Κατάλαβες ρε… Να το πεις και στους άλλους. Ξέρεις εσύ.

Υ.Γ.8: Στέλνω 5 τραγούδια ποιήματα του Άκη στους λίγους φίλους του. [Τύχη και τιμή που είμαι ένας από αυτούς]. Εάν θέλεις άκουσε τα [Πού ξέρεις… Μπορεί εσύ να είσαι η εξαίρεση του ”Πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι”].

Υ.Γ.9: Γράφω ολόκληρους τους στίχους γιατί άλλο να ακούς το τραγούδι και άλλο να το διαβάζεις μαζί.

Αυτά προς το παρόν!

Ο κόσμος ο δικός μου.

Πώς να μαντέψω πώς πρέπει να βαδίσεις
Πώς να σου μάθω πώς πρέπει να κοιτάς
Δεν έχω ζήσει στον κόσμο που θα ζήσεις
Δεν περπατούσα εκεί που θα πατάς.

Σ’ αυτά που είδα, σ’ αυτά που έχω περάσει
πολλά τα λάθη και λίγα τα σωστά
Και είσαι του κόσμου, που κάποτε θα φτάσει
από το χρόνο να τρέχει πιο μπροστά

Πως θά’ ναι αλήθεια ο κόσμος ο δικός σου
Η φαντασία δε φτάνει να το δω
Εδώ τελειώνει για μένα το ταξίδι
Ενώ για σένα αρχίζει από δω.. [ Γεωργία Λόγγου ]

Ας μη με δει κανείς.

Ας είχα το κουράγιο ν’ ανεβώ
στο πιο ψηλό ψηλό βουνό απάνω
τ’ αστέρια με τα χέρια μου να πιάνω
με το Θεό να νιώσω συγγενής
κι ας μη με δει, κι ας μη με δει κανείς.

Το δέντρο που μας κλείνει το στρατί
τη δύναμη ας είχα να τραβήξω
τα σύνορα του κόσμου να τα ρίξω
ξωμάχους να ενώσω κι ευγενείς
κι ας μη με δει, κι ας μη με δει κανείς.

Τα στήθια μου στου χάρου το σπαθί
τη δύναμη ας είχα να τ’ απλώσω
μονάκριβο παιδί για να γλιτώσω
της μάνας της φτωχιάς, της ορφανής
κι ας μη με δει, κι ας μη με δει κανείς. [Μανώλης Μητσιάς ]

Χλόη

Όλες οι λέξεις είναι άχρωμες και λίγες
είσαι πιο πάνω από όσα ξέρω και μπορώ
δεν ζωγραφίζονται τα μέρη που με πήγες
ούτε το πως με έχεις κάνει να χαρώ.
Όλες οι λέξεις είναι άχρωμες και λίγες
είσαι πιο πάνω από όσα ξέρω και μπορώ.

Εφίλησα της γης το χνούδι
στην κορυφή της κορυφής
δεν κλεινεται σε ένα τραγούδι
η ηδονή της επαφής.

Γι αυτο δε θα πλαγιάσω Χλόη
στο βελουδένιο σου χαλί
μείνε καημός που θα με τρώει
μείνε γλυκιά μου αναστολή

Όλα μου τα’δωσες απλά και μαζεμένα
και εγώ σταμάτησα να είμαι πια εγώ
δεν γίναμε ένα εμείς οι δυο, γιατί είμαστε ένα,
μ’ όλη την πλάση και με τον Δημιουργό.
Όλα μου τα’δωσες απλά και μαζεμένα
και εγώ σταμάτησα να είμαι πια εγώ.

Είσαι γιατρός, κι αυτά τα ξέρεις
είμαστε εμείς, κι αυτά τα ζω.
είναι ωραίο να υποφέρεις,
όσο κι αν φαίνεται χαζό.

Αυτό που ανάσανα, λατρεύεω
Υπέροχο, αλλά πολύ,
και τρομαγμένος δραπετεύω
πριν φτάσω στην υπερβολή. [ Γιώργος Σαρρής ]

Σεισμός

Γιατί να ζήσω φρόνιμα
τα χρόνια μου τα γόνιμα
Ένας σεισμός και χάνεσαι
και παύεις να αισθάνεσαι

Γιατί να κάνω όνειρα
πιο πέρα από το σήμερα
Ένας σεισμός και φύγαμε
κι άντε να βρεις που πήγαμε

Γιατί να χτίσω μέγαρα
με είκοσι πατώματα
Ένας σεισμός και χάνεσαι
και τρώει η μούρη χώματα [ Μιχάλης Μενιδιάτης ]

Τα όνειρα που χτίζονται.

Τα όνειρα που μένουνε
μονάχα μες στη σκέψη
κανείς μην τα πιστέψει
τα σβήνει η ζωή.
Τα όνειρα που χτίζονται
κι αντέχουνε στο χρόνο
υφαίνονται με πόνο
χωρίς αναπνοή.

Είναι τόσο σκληρός ο αγώνας
μα τόσο γλυκός,
είναι τόσο μεγάλη η ζωή
όταν ζεις διαρκώς,
κι έτσι φτάνεις στο τέρμα
χωρίς να ‘χεις νιώσει μικρός
και παλεύεις, πεθαίνεις, περνάς
μα δεν είσαι νεκρός.

Τα όνειρα που παίρνουνε
για λίγο το μυαλό μου
μερώνουν τον καημό μου
μια τόση δα στιγμή.
Στα όνειρα που χτίζονται
το είναι μου κι αν δώσω
αξίζει να ’ναι τόσο
βαριά η πληρωμή.

Είναι τόσο σκληρός ο αγώνας
μα τόσο γλυκός,
είναι τόσο μεγάλη η ζωή
όταν ζεις διαρκώς,
κι έτσι φτάνεις στο τέρμα
χωρίς να ‘χεις νιώσει μικρός
και παλεύεις, πεθαίνεις, περνάς
μα δεν είσαι νεκρός. [ Στέλιος Καζαντζίδης ]