* Ο Τάσος Τέλλογλου είναι δημοσιογράφος.

Το καλοκαίρι του 2013 πήγα στην καγκελαρία με συναδέλφους πέντε ακόμα ευρωπαϊκών εφημερίδων για μια συνομιλία με την Άνγκελα Μέρκελ. Όταν την ρώτησα γιατί δεν δέχεται το «κούρεμα» του χρέους αφού το ΔΝΤ, που εκείνη έφερε στην Ευρώπη, επιμένει σε αυτό, απάντησε ότι δεν «είναι του παρόντος». Κατάλαβα ότι οι Γερμανοί θα έκαναν ό,τι μπορούσαν για να σπρώχνουν προς τα πίσω το ζήτημα, ώστε ποτέ να μην είναι «του παρόντος». Από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι και σχεδόν όλος ο κόσμος έχει αντιληφθεί ότι μια χώρα που παράγει γεωργικά προϊόντα κι έχει μια υποτυπώδη βιομηχανία και υπηρεσίες χωρίς ιδιαίτερη προστιθέμενη αξία, είναι αδύνατον να εξυπηρετήσει ένα χρέος που φτάνει το 175% του ΑΕΠ. Το χρέος αυτό δεν είναι βιώσιμο, σε αυτό δεν διαφωνεί καμία πολιτική δύναμη της χώρας.

Παρόλα αυτά, η προηγούμενη κυβέρνηση και ο ΣΥΡΙΖΑ έκαναν ό,τι μπορούσαν για να ενισχύσουν τη στάση της Μέρκελ, καθυστερώντας μεταρρυθμίσεις που είχαν συνδεθεί με την εκ νέου έγερση του ζητήματος από την ελληνική πλευρά. Και δίνοντάς της το δικαίωμα να λέει, ιδιαίτερα στους πιο φτωχούς Ευρωπαίους φορολογούμενους (Σλοβάκους, Σλοβλένους, Εσθονούς), ότι καλούνται να πληρώσουν και πάλι τους φόρους που δεν πληρώνουμε εμείς εξαιτίας της απίστευτης ανικανότητάς μας να φτιάξουμε ένα σύγχρονο κράτος.

Ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις εκλογές αμφισβητώντας τις δεσμεύσεις της προηγούμενης κυβέρνησης, επιθυμώντας μάλιστα να τις ακυρώσει και να τις αντικαταστήσει με ένα δικό του πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων. Το ταμείο, ωστόσο, που κληρονόμησε στο τέλος Ιανουαρίου του 2015 είχε μέσα μόνο 2 και κάτι δισεκατομμύρια ευρώ. Τις επόμενες μέρες η νέα κυβέρνηση πρέπει να πληρώσει:

0,947 δισ. στις 6/2
1,4 δισ. στις 13/2
1,226 δισ. στις 6 /3
1,226 δισ. στις 13/3

Αυτά μας κάνουν 4.8 δισεκατομμύρια, χωρίς να προσθέσουμε μία εγγύηση του ΟΣΕ, 8.5 δισεκατομμύρια, στις 3 Μαρτίου. Αν οδηγηθεί στα βράχια δεν θα έχει σημασία το μετά. Η ανάσα που θέλει να δώσει στον κόσμο περνάει μέσα από αυτό το 30ήμερο. Πρακτικά έχει μία λύση. Να ζητήσει παραταση του υπάρχοντος προγράμματος, αφού εξηγήσει στον κόσμο γιατί την ζητάει. Πιστεύει κάποιος ότι δύο εβδομάδες μετά τις εκλογές θα τον κατηγορήσει κανείς αν πει την αληθεια για το τι βρήκε και τι εχει να πληρώσει; Χθες, όλη τη μέρα, ο κ. Γιούνκερ, ο κ. Σούλτς και ο κ. Ολάντ επαναλάμβαναν στον κ. Τσίπρα ότι χωρίς την παράταση, όλα τα άλλα έχουν μικρή σημασία. Ο κ. Τσίπρας το αντιλαμβάνεται αλλά δυσκολεύεται για πολιτικούς λόγους να το ζητήσει.

Ζητώντας το όμως, κερδίζει χρόνο, μπορεί να περάσει από το Eurοgroup το αίτημά του για αύξηση του ποσού των εντόκων γραμματίων, να αντικαταστήσει κάποιους όρους της αξιολόγησης πιθανόν από άλλους (αν τους βρει, τους διατυπώσει και τους ποσοτικοποιήσει έγκαιρα) και να στηρίξει τις τράπεζες εισπράττοντας στο τέλος αρκετά δισεκατομμύρια που έχουν μείνει στην άκρη (10 από την ανακεφαλαιοποίηση+7.2 της δόσης).

Χωρίς πρόγραμμα και αξιολόγηση, χάνει τα πάντα. Μπορεί, βεβαίως, έναντι των Ευρωπαίων να χρησιμοποιήσει -όπως αυτοί χρησιμοποιούν τη ρευστότητα- την απειλή ενός δημοψηφίσματος που, με βάση τους σημερινούς συσχετισμούς, ίσως βάλει σε ομηρία τη θέση μας στο ευρώ. Πώς θα φτάσουμε σε αυτό; Και το κυριότερο: αν δεν μπορούμε να αλλάξουμε τη χώρα στο ευρώ, θα μπορέσουμε να το κάνουμε πολύ φτωχότεροι στο νέο εθνικό νόμισμα και αποκομμένοι απο τις αγορές; Όσοι διαβάζετε αυτόν τον ιστότοπο γνωρίζετε ότι δεν υποστήριξα τον ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές. Αλλά θα είμαι ο τελευταίος που θα τον κατηγορήσω όταν επιλέξει τη μόνη λογική, τεχνικά, οδό. Δεν οδηγεί στην ακύρωση του προγράμματός του, όπως κάποιοι αριστερά του θα κραυγάσουν. Απεναντίας, του επιτρέπει να το υλοποιήσει όταν περάσουν οι γιγάντιες πληρωμές ως το καλοκαίρι. Τα άλλα δεν είναι μόνο η δική του αυτοκτονία αλλά και της χώρας.

ένα άρθρο των πρωταγωνιστών