Βαγγέλης Παυλίδης

Για την υγεία σας, προτείνεται επίσκεψη στο blog του

Εκεί στο Akşehir, κοντά στο Ικόνιο της Τουρκίας, στην μέση ενός περιποιημένου πάρκου, είναι ο τάφος του Νασρεντίν Χότζα. Πλησιάζοντας βλέπει κανείς ένα απλό μαρμάρινο μνήμα που το περιβάλλει ένας οχτάγωνος, κεραμοσκέπαστος “τουρμπές”. Ανάμεσα στις κολώνες του τουρμπέ υπάρχει ένα σιδερένιο κυγκλίδωμα Κατ’ευθείαν μπροστά στον επισκέπτη στην θέση του κυγκλιδώματος υπάρχει μια βαρειά σιδερένια πόρτα με τεράστια και περίτεχνη μεσαιωνική κλειδαριά, από κείνες με τα πολλά γρανάζια και ελατήρια και που το κλειδί της πρέπει να ζυγίζει τουλάχιστον μισό κιλό. Η πρόσβαση προς το μνήμα φαίνεται αδύνατη.

Τον επισκέπτη όμως που θα κάνει την βόλτα του τουρμπέ περιμένει μια έκπληξη. Ανάμεσα στις δυο πίσω κολώνες, απέναντι απο την πόρτα, χάσκει ένα κενό! Ούτε φράχτης ούτε κάγκελα.

Ένα μεταθανάτιο αστείο του Χότζα, άραγε; Ένα καλαμπούρι, μια φάρσα σε βάρος εκείνων που πιστεύουν σε κάγκελα και κλειδαμπαρωμένες πόρτες, πραγματικές ή νοητές; Πολύ πιθανό.

Τα σκέφτηκα αυτά καθώς διαπίστωσα, με κάποια καθυστέρηση ομολογώ, πως είναι τα γενέθλια της “Πόρτας”.

Αμφιβάλλω αν η Τζίνα -η “μαμά” της iΠορτα (να μην ξεχνάμε εκείνο το “i”, παρακαλώ)- είχε υπ’ όψη της τον Χότζα, μα το πνεύμα είναι το ίδιο. Γιατί τι νόημα μπορεί να έχει μια πόρτα, ποιον λόγο ύπαρξης, όταν είναι πάντα ανοιχτή σε όλους και σε όλα. Τί νόημα έχει μια πόρτα σ’ ένα “ξέφραγο αμπέλι”;

Ορθάνοιχτη η πόρτα της “Πόρτας” λοιπόν, όπου μπήκαμε όσοι μπήκαμε κι ακόμα μπαίνοβγαίνουμε, να λέμε το κοντό και το μακρύ μας.

Ένα βήμα ελεύθερο, χωρίς “κάγκελα”, μια φάρσα ας πούμε σαν αυτήν του Χότζα σε βάρος αυτών που βάζουν περιορισμούς στον λόγο και την σκέψη.

Χρόνια πολλά, Πόρτα! Να ‘σαι καλά, Τζίνα!