Μανώλης Δημελλάς 

Ο τρόπος που φερόμαστε στα ζώα μαρτυρά την συμπεριφορά απέναντι στον εαυτό μας, προδίδει την παιδεία, ολάκερη τη φιλοσοφία της ζωής μας.

Λόγια χιλιοειπωμένα, λέξεις που αυτόματα σπάνε και σκορπούν αδιάφορα και άνευρα στον αέρα, ενώ το χνάρι τους κρατά μοναχά σε κείνους που πραγματικά νιώθουν και σέβονται τα πλάσματα που δεν έχουν ανθρώπινη λαλιά. Εκείνα δεν έχουν κανένα αληθινό δικαίωμα, τουλάχιστον στη χώρα μας, περιμένουν από εμάς κυριολεκτικά τα πάντα που δεν είναι δεδομένα.

Αφορμή για τις σκέψεις μια φρέσκια θλιβερή είδηση για ένα νέο Νταχάου σκύλων στην κεντρική Ελλάδα, σε μια πόλη που διεκδικεί και τον τίτλο της πολιτιστικής πρωτεύουσας 2021! Εκεί ξεθάφτηκε ένας σωρός πτωμάτων και όσο για τα ζωντανά σκυλιά ήταν έτοιμα να ψοφήσουν από τις αρρώστιες και την πείνα.

Η υπόθεση του Δημοτικού κυνοκομείου Βόλου σήμερα βρίσκεται στην δικαιοσύνη. Μα αν μπορείς να φερθείς τόσο απάνθρωπα σε ένα διαφορετικό άκακο πλάσμα, πόσο σκληρά μπορείς να φερθείς στο δικό σου είδος;

-Μα και εσύ τι κάνεις τώρα; τον δικηγόρο των αδέσποτων;

εδώ ο κόσμος χάνεται και εμείς να τρέχουμε για τα κωλόσκυλα…

Συνήθως εκείνους τους ευαίσθητους φιλόζωους που τολμούν και γκρινιάζουν ανοιχτά, τους στολίζουν με διάφορες ταμπέλες:

η γεροντοκόρη, ο ανέραστος…

Λοιπόν εγώ δεν γράφω για να χαϊδέψω εκείνους που αναγνωρίζουν στα υπόλοιπα ζώα το αυτονόητο! Δηλαδή τα ίσα δικαιώματα με τους εαυτούς τους, αυτοί ήδη γνωρίζουν, δεν κομπάζουν και μοιράζονται ακόμη την τελευταία μπουκιά μαζί τους. Όπως μια άγνωστη πρωταγωνίστρια της ζωής, η κυρα-Δέσποινα, που στερείται ακόμη και ένα φάρμακο για το κορμί της για να ταϊσει τα περαστικά ζωα από τη γειτονιά της. Δεν θα γίνει ποτέ είδηση το τσαγανό και η λεβεντιά της.

Τέτοιοι άνθρωποι συνήθως σιωπούν και προσφέρουν, ενώ παρακολουθούν με θλίψη την κατάντια και ξέρουν ότι η παιδεία και η εκπαίδευση ξεκινά μέσα από το σπίτι.

Φτάνει να σταθεί και να παρατηρήσει κανείς τις συμπεριφορές των σκύλων, αυτές μοιάζουν τόσο πολύ με τις ανθρώπινες, για παράδειγμα για κοιτάχτε γύρω μας όλες εκείνες τις διαπιστωμένα κακοποιημένες ψυχές, αυτές καταλήγουν να παίρνουν χούφτες από ψυχοφάρμακα ή πέφτουν στη παγίδα και γίνονται απόκληροι χρυσαυγίτες που γαβγίζουν και δαγκώνουν με κάθε ευκαιρία.

Ψάχνουμε τις αδικίες και τα μεγάλα λάθη μέσα στην απρόσωπη κοινωνία και στα γρανάζια του συστήματος, όταν στο πιο μικρό της κύτταρο, στις φαμίλιες, εκεί μέσα κρύβονται τα τραγικά σφάλματα, εκεί γεννιούνται αρσενικά και θηλυκά μωρά, παιδιά που καταλήγουν ενήλικες που φορούν ξένα σώματα. Μέσα σε μια τέτοια κοινωνία τα άλλα ζώα δεν βρίσκουν θέση να κουρνιάσουν, ενώ με την πρώτη στραβή γίνονται ασήκωτα βάρη και πετάγονται με βία στα σκουπίδια.