Αλεξάνδρα Καρακοπούλου-Τσίσσερ

Δεν θεώρησα ποτέ τον εαυτό μου «εθισμένο» στην ιδέα του γάμου. Δεν ονειρευόμουν από μικρό κοριτσάκι να παντρευτώ τον πρίγκιπα καβάλα στο άσπρο άλογο ούτε να κάνω μια αρμαθιά παιδιά που θα κλαίνε όλα μαζί ασταμάτητα. Το μυαλό μου ήταν πάντα αλλού. Θεωρούσα τότε και θεωρώ ακόμη και σήμερα πως η ολοκλήρωση του ανθρώπου επέρχεται όταν αποδέχεται και συμφιλιώνεται τελικά με τον εαυτό του.

Τώρα φυσικά θα με ρωτήσετε… μα καλά, εσύ δεν παντρεύτηκες; Την απάντησή μου οι περισσότεροι την γνωρίζετε και όσοι «δεν», αρκεί μια ματιά στο διπλό μου επίθετο για να καταλάβετε πως αυτό το «ξενικό» δεύτερο ονοματάκι που κοσμεί το μακρύ ελληνικό μου επίθετο δεν είναι «καλλιτεχνικό ψευδώνυμο» αλλά αυτό του Αυστριακού μου συζύγου.

Όταν οργάνωνα τον γάμο μου, προσπαθούσα να έχω στο μυαλό μου, τι είναι αυτό που είναι σημαντικό για μένα. Ρώτησα τον εαυτό μου πολλές φορές «γιατί το κάνεις αυτό τώρα; Τι θα αλλάξει;» και η απάντηση ήταν πάντα η ίδια… «δεν θα αλλάξει τίποτα». Ο γάμος είναι απλά μια πολύ ρομαντική υπόθεση, μια παράδοση, για άλλους κοινωνική για άλλους θρησκευτική, για μένα απλά όσο πιο προσωπική γίνεται και στο μυαλό μου μια ιερή τελετή που αφορά δυο ανθρώπους που βρήκαν την αγάπη και θέλουν να το φωνάξουν δυνατά να το ακούσει όλος ο κόσμος!

Ναι, ίσως και ένα σύμφωνο συμβίωσης να μην έκανε καμία διαφορά στην περίπτωσή μου, αλλά δεν ήθελα να μην το γιορτάσω και λίγο… να μην το φχαριστηθώ με όλες του τις «τυπικές» λεπτομέρειες. Αφού εγώ μεγάλωσα με ένα πρότυπο που μου αποδεικνύει καθημερινά πως αξίζει να κάνεις τέτοια, μεγάλα βήματα και να πηγαίνεις ενάντια στο ρεύμα, όποιο και αν είναι αυτό κάθε φορά, σε όποια εποχή και αν διανύει κανείς, ακόμη και αν οι κινήσεις σου μπορεί να χαρακτηριστούν από μερικούς ως «ξεπερασμένες».

Ώς λάτρης του παλιού και ένδοξου Χόλιγουντ, της μόδας, του κλασικού και διαχρονικού στιλ, ήθελα να φορέσω ένα λευκό όμορφο φόρεμα, να φτιάξω μαλλί που να κάνει εντύπωση, να πάω για φαγητό και να πίνω ροζέ σαμπάνια στο αγαπημένο μου μπαρ με θέα που κόβει την ανάσα μαζί με τους αγαπημένους μου, να το γιορτάσω έτσι όπως του αρμόζει βρε παιδί μου στην τελική…

Ήταν πολύ όμορφα, ήταν πολύ ρομαντικά, όλο συγκίνηση αλλά και πολύ γέλιο. Μια μέρα που τα είχε όλα… βροχή, αναποδιές, χαμόγελα, δάκρυα, λουλούδια, «λάθος» τούρτα και πολύ τραγούδι και χορό. Αν με ρωτήσετε αν θα το επαναλάμβανα η απάντηση είναι «ναι».

Ο πνευματικός γάμος είναι πιο σημαντικός από τον «κανονικό» και αυτό για μένα μετράει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Αυτόν τον γάμο φαντάστηκα, αυτόν ήθελα, αυτόν έχω.

Στο κάτω κάτω… όλα μια ιδέα είναι στο μυαλό μας…

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr 

[Οι συνεργάτες της Πόρτας τοποθετούνται αυτό τον μήνα πάνω σε δυο ζητήματα: 

α) Ελάφι της Ρόδου: κέρδος με σεβασμό, αγάπη, ευθύνη.

β) Σχέση: Γάμος ή Σύμφωνο Συμβίωσης;]