Πάνος Μπιτσαξής

• Γλυτώσαμε προσωρινά την άτακτη χρεωκοπία και την ασύμμετρη καταστροφή με προσωπική απόφαση του Πρωθυπουργού. Στο τσακ. Μόνον όταν ο Πρωθυπουργός αισθάνθηκε ότι, εκτός από τη χώρα, θα καταστραφεί και ο ίδιος. Γι’ αυτόν και μόνο τον λόγο δεν μπορώ να του δώσω ούτε το πιο μικρό εύσημο για την πορεία του. Δεν μου αρκεί ούτε το mea culpa ούτε το συμπαθητικό του χαμόγελο. Ήταν πραγματικός ολετήρας. Οι συνέπειες του εξαμήνου κάθε μέρα μεγεθύνονται. Κατέρρευσαν επιχειρήσεις, καταστράφηκαν δουλειές, ματαιώνονται επενδύσεις, ακυρώθηκε κάθε δυνατότητα ανάπτυξης, η χώρα παραλύει μέσα στην έλλειψη εμπιστοσύνης, η ανεργία θα ξεπεράσει κάθε όριο ανοχής. Οι άρπαγες τρίβουν τα χέρια τους. Ναυαγούμε και τραγουδάμε. Το χειρότερο δεν είναι το capital control αλλά το mind control.

• Η συμφωνία που έγινε, αν ολοκληρωθεί, τηρουμένων των αναλογιών του ρημαδιού και των ερειπίων που συσσωρεύτηκαν, είναι ό,τι καλύτερο μπορούσε κανείς να περιμένει. Αποδεικνύεται όμως κάθε μέρα ότι αυτό δεν αρκεί. Με αυτό το συρφετό που ονομάζεται «Κυβέρνηση», με αυτό το μπουλούκι που κατ’ ευφημισμό ονομάζεται «κυβερνών κόμμα» δεν υπάρχει καμία πιθανότητα να μπει η χώρα σε κανονικότητα, πολλώ μάλλον να μπει σε τροχιά υπέρβασης της κρίσης. Αν είχαμε στείλει Εσκιμώους να εντοπίσουν στα τυφλά μια όαση στη Σαχάρα ή αν είχαμε στείλει Βεδουίνους να κυνηγήσουν φώκιες στον Αρκτικό Ωκεανό, θα είχαμε περισσότερες πιθανότητες επιτυχίας. Η χώρα έχει μετατραπεί σε φρενοκομείο. Όταν είχε πει τη φράση αυτή ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, τη δεκαετία του 90, προφανώς δεν θα μπορούσε να φανταστεί αυτό το αλλόκοτο που ζούμε σήμερα. Στο μεταξύ, η τελευταία δημοσκόπηση που δημοσιεύθηκε δίνει πρόθεση ψήφου υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ 42%. Μαζί με τους ΑΝΕΛ 45%.
Όταν διάβαζα για τη μαζική ψύχωση που οδήγησε «δημοκρατικά» τον Χίτλερ στην εξουσία, δεν μπορούσα να το αντιληφθώ βιωματικά. Τώρα το αντιλαμβάνομαι. Γιατί δεν έχω καμιά αμφιβολία πως το φρενοκομείο ανοίγει το δρόμο, αργά ή γρήγορα, στην Χρυσή Αυγή.

• Δίπλα στο προηγούμενο άρθρο μου δημοσιεύθηκε ένα εξαιρετικά διαφωτιστικό άρθρο του ψυχιάτρου στο Αιγινήτειο κ. Χρήστου Λιάπη για το σύνδρομο της ύβρεως και το ναρκισσισμό εν σχέσει προς τον πρώην Υπουργό Οικονομικών. Δεν μας είπε όμως ο αγαπητός γιατρός τι πρέπει να γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις. Υπάρχουν χάπια; Μήπως σηκώνει εγχείριση; Μήπως βοηθούν οι θεραπευτικές συνεδρίες; Ή μήπως εγκλεισμός; Αν υπήρχε θεραπεία, έπρεπε ο γιατρός να την υποδείξει έγκαιρα. Ίσως κάποια πράγματα να τα είχαμε προλάβει. Προς το παρόν, ο κ. Λιάπης θα έπρεπε να ασχοληθεί συνολικότερα με το ζήτημα. Όταν σε μία συγκέντρωση 500 ατόμων σε κεντρικό ξενοδοχείο ο κ. Λαφαζάνης ανακοίνωσε πως θα εφορμήσει στο Νομισματοκοπείο, θα εκδώσει πλαστό χρήμα για να πληρωθούν οι μισθοί, μέχρι να πάμε στη δραχμή, στην ομήγυρη υπήρξε γενική ομοφωνία. Από δημοσιεύματα αποδόθηκε στον Πρωθυπουργό η φράση «έχουμε μπλέξει με τρελούς». Αυτή η ομήγυρη και η συνολική υιοθέτηση παραλόγων ιδεών από μέλη της Κυβέρνησης σε ποια ψύχωση παραπέμπει κ. Λιάπη; Σε ποιό σύνδρομο; Αλλά και ο Πρωθυπουργός που έχει μπλέξει με «τρελλούς» τι τρέλλα κουβαλάει όταν ομολογεί με αυταρέσκεια ότι έπαιξε στα ζάρια την τύχη της χώρας, όταν ομολογεί ότι σε μία μέρα μετά την διαπραγμάτευση η χώρα θα «ανατιναζόταν», όπως το είπε ο ίδιος με δικά του λόγια; Αυτό ποιό σύνδρομο είναι κ. Λιάπη και σε ποιά ψύχωση αναφέρεται; Και όταν μετά από αυτές τις δηλώσεις ο Πρωθυπουργός κερδίζει την ομόθυμη υποστήριξη της δημοσκοπούμενης πλειοψηφίας συμβαίνει κάτι; Είναι φυσιολογικό; Ή μήπως έχουμε τρελλαθεί όλοι οι υπόλοιποι και χρειαζόμαστε ιατρική βοήθεια και δεν το έχουμε καταλάβει; Άφησα για το τέλος την κα Ζωή. Γι’ αυτήν όμως όλοι έχουμε σχηματίσει άποψη. Δεν χρειάζεται να μας το πει γιατρός.

Δεν διαφεύγει της προσοχής ότι μέσα στο φρενοκομείο κρύβονται και διάφοροι που έχουν σώας τας φρένας αλλά παριστάνουν τους τρελλούς για να εμπαίξουν τη νοημοσύνη μας. Καταλαβαίνετε τι θέλω να πω κα Νάντια μου.

• Η γερμανική νομική θεωρία έχει ένα στερεότυπο, που το χρησιμοποιούμε στη νομική πράξη και στην Ελλάδα. Στα γερμανικά ονομάζεται «Erlaubtes Risiko». Στα ελληνικά αποδίδεται με το νομικό αποκρυστάλλωμα «θεμιτή διακινδύνευση». Όταν συντρέχει αυτή η περίσταση στην ιατρική, στις μεταφορές, γενικότερα σε αποφάσεις που προϋποθέτουν στάθμιση συμφερόντων, όταν απλά το ρίσκο επιβάλλεται από τις περιστάσεις, αν επισυμβεί ο κίνδυνος και η διακινδύνευση θεωρηθεί θεμιτή, αίρεται το άδικο ή ο καταλογισμός της πράξης. Ο δράστης αθωώνεται. Αυτό που συμβαίνει σήμερα με την πολιτική του εξαμήνου μόνο θεμιτή διακινδύνευση δεν μπορεί να θεωρηθεί. Είναι ο κίνδυνος για τον κίνδυνο. Για τα μάτια. Για το θεαθήναι. Άνευ λόγου. Όλα έγιναν για ένα «αδειανό πουκάμισο». Ούτε καν για την «Ελένη». Δεν υπήρχε στόχος. Δεν υπήρχε διακύβευμα. Δυστυχώς, όπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα, μόνο η εθελοτυφλία και ο στρουθοκαμηλισμός μπορεί να αναισθητοποιήσουν την αντιληπτική εικόνα της πραγματικότητας. Σε τι αποσκοπούσε όλο αυτό; Σε τίποτα.

• Στο φρενοκομείο πρέπει να προστεθεί και η ρητορική της «λογικής» ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ. Μας λένε ψηφίζουμε μια συμφωνία που δεν την πιστεύουμε. Θα εφαρμόσουμε μια συμφωνία που δεν την πιστεύουμε. Ο σχιζοφρενικός αυτός δυισμός που έχει την κατ’ ανάγκη στήριξη της αντιπολίτευσης ένα μόνο σημαίνει. Την απόλυτη εκχώρηση όλης της εξουσίας στην ΤΡΟΙΚΑ και τη μετατροπή της χώρας σε προτεκτοράτο με τη βούλα της αριστεράς και την θέληση της πλειοψηφίας. Τι άλλο θα δούμε;

• Θυμήθηκα ένα ποδοσφαιρικό σύνθημα. Η πατρότητα ανήκει στους οπαδούς του Άρη. «Άρη θα πάω στον τρελογιατρό / τον επισκέπτομαι συχνά / δεν έχω σπίτι δεν έχω δουλειά / δεν έχω γκόμενα δεν έχω λεφτά».