Γιάννης Παπαϊωάννου 

Δεκέμβρης 1974. Πριν μερικούς μήνες έφυγε η χούντα που φορούσε στολές αξιωματικών…! [Κράτησε 7 χρόνια]

Δεκέμβρης 2014. Εδώ και καιρό έχει έρθει μια άλλη,που τώρα φοράει κουστούμια και γραβάτες…! [Ένας Θεός ξέρει πόσο θα κρατήσει]

Καλή ανάγνωση και καλή ακρόαση.

Γιάννης Παπαϊωάννου.

Μετά την μεταπολίτευση του 74 στα studios της Columbia υπάρχει ένας οργασμός ηχογραφήσεων. Δουλεύουμε μέρα νύχτα για τον:

Μίκη Θεοδωράκη [18 Λιανοτράγουδα της πικρής Πατρίδας] σε ποίηση του Γιάννη Ρίτσου.

Μάνο Χατζιδάκι [Ο σκληρός Απρίλης του 45]

Γιάννη Μαρκόπουλο [Θητεία] Μάνος Ελευθερίου.

Δήμο Μούτση [Μαρτυρίες]

Τον Μάνο Λοΐζο [Τα τραγούδια του δρόμου]

Εκείνον τον χειμώνα έρχεται ένας νέος συνθέτης, ο Κερκυραίος Σπύρος Σαμοϊλης που έχει μελοποιήσει ένα ποίημα του Κώστα Βάρναλη και τα υπόλοιπα του δίσκου πάλι ποιήματα ενός συντοπίτη του, του Νίκου Πανδή. [Ξάδελφος του Πέτρου Πανδή]

Τον Οκτώβρη που μας πέρασε μετά από ταλαιπωρία μηνών που έχει περάσει ο αδελφός μου βρισκόμαστε στον νοσοκομείο του Αγίου Σάββα για εξετάσεις και μετά εγχείρηση. Μου λέει ο Λάκης ότι γνωρίζει τον καθηγητή και ερευνητή βιολογίας στα θέματα καρκίνου τον Νίκο Πανδή. Πράγματι πάμε στο γραφείο του, με συστήνει στον Νίκο ο όποιος μας φέρνει σε επαφή με τον χειρούργο καθηγητή σε αυτές τις παθήσεις Σταύρο Γεωργόπουλο.

Και τώρα έρχεται το γνωμικό ”Ουδέν καλό αμιγές κακού”. [Παράγραφος ένα που έλεγε και ο Ζαμπέτας]

Είναι ημέρα Πέμπτη και μου λέει ο Λάκης. Φέρε αύριο ένα βιβλίο σου,γράψε δυο κουβέντες και δώστο στον Νίκο. Την άλλη μέρα του πάω το βιβλίο, τον ευχαριστώ για το ενδιαφέρον του και φεύγω.

Ξημερώνει Σάββατο και κατά τη 1 το μεσημέρι, βρέχει και βγαίνοντας από το νοσοκομείο βλέπω στην είσοδο τον Νίκο να με χαιρετά και να μου λέει. Πρώτον παρ’ολη την κούραση της εβδομάδας ξεκίνησα να διαβάζω το βιβλίο σου, δεν μπορούσα να το αφήσω στη μέση γιατί μου αρέσει πολύ, το τελείωσα το πρωί και δεύτερον, τώρα σε θυμήθηκα όταν σε πρωτοείδα στο γραφείο μου και είπα μέσα μου, πού τον ξέρω. Γύρισα πίσω 40 χρόνια που είχα έρθει με τον Σαμοΐλη στην Columbia για την ηχογράφηση του δίσκου και παράλληλα είμαι φοιτητής της ιατρικής. Από τότε και για ενάμιση μήνα κάθε μέρα ήμουν στο νοσοκομείο και κάθε φορά πήγαινα στο γραφείο του για μια καλημέρα και εκείνος να με ρωτάει πάντα για τις εμπειρίες μου τόσα χρόνια στα studios και πόσο τυχερός είμαι που γνώρισα και συνεργάστηκα με τόσους σημαντικούς ποιητές και δημιουργούς.

”Ουδέν καλό αμιγές κακού”. [Παράγραφος δυο]

Ο καθηγητής Σταύρος Γεωργόπουλος πριν την επέμβαση μας είπε να πάμε στο γραφείο του για ενημέρωση και την σοβαρότητα της.

Κάποια στιγμή ρωτάει τον Λάκη.

– Από πού είσαι και πού γεννήθηκες.

– Από την Αθήνα, γεννήθηκα στην Ριζούπολη και βαφτίστικα στην αυλή του σπιτιού μας! Μάλιστα ο πατέρας μου Ηλίας, ο νονός Ηλίας και ο παπάς Ηλίας. Μου έχει πει η μανούλα μας ότι εκείνη την ημέρα ήταν και οι τρεις σουρωμένοι μέχρι τα αυτιά!

Ναι…στην Ριζούπολη πήγαινα πιτσιρικάς να παίξω μπάλα στην χωράφα πίσω από την Columbia και μετά γράφτηκα στα τσικό του Απόλλωνα για τέσσερα χρόνια.

Εκείνη τη στιγμή εγώ γελάω. Με ρωτάει γιατί και του εξηγώ ότι στην Columbia ήμουνα από το 1965.

Ο κόσμος μας είναι πολύ μικρός, αλλά οι εκπλήξεις και οι συναντήσεις πολύ μεγάλες.

Δεν θέλω να πω τίποτα άλλο παρά μόνο ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Νίκο Πανδή και Σταύρο Γεωργόπουλο.

Ο Θεός να τους έχει καλά και τους δίνει δύναμη για να σώσους κι’αλλους.

Καλές γιορτές σε όλους μας.

Υ.Γ.: Κάποια στιγμή ο Νίκος μου είπε. Γιάννη μου, η επιστήμη είναι η γυναίκα μου και αγάπη μου η τέχνη. Το άκουσα και το κράτησα πολύ καλά αυτό.

Υ.Γ.1: Πέρασαν χρόνια για να καταλάβω ότι η διαδρομή έχει μεγαλύτερη αξία από τον προορισμό. Γιαυτό βγείτε έξω με τα πόδια, με δίτροχο, με τετράτροχο, με τρένο, με καράβι, να σας χτυπήσει ο αγέρας και να είστε σίγουροι ότι θα αργήσετε να πάτε σε γιατρό.

Υ.Γ.2: Ακούστε δυο τραγούδια από το 1974 σε ποίηση του Νίκου Πανδή και μουσική του Σπύρου Σαμοϊλη που τραγουδούν ο Πέτρος Πανδής και η 20χρονη Ελένη Βιτάλη.

Υ.Γ.3: Είπα στον Λάκη ότι θα γράψω ένα άρθρο για το ”Ουδέν καλό αμιγές κακού” και μου έδωσε με αυτήν την επιστολή. Σας την παραθέτω.

Νοσοκομείο ΑΗ ΣΆΒΒΑΣ

Θέλω να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου και τις ευχαριστίες μου προς τον καθηγητή ΩΡΛ ιατρό κύριον Σταύρο Γεωργόπουλο και την σπουδαία ομάδα του ιατρούς. Μανώλη Νικόλαο, Σακελλαρίδη Αθανάσιο, Μπουλταδάκη Αικατερίνη και Κοκολάκη Γιάννη, γιατί όπως του είπα παραμονή της εγχείρησης μου.

Ο Χριστός είπε στον Πατέρα του ότι του παραδίδει το πνεύμα του…

Εγώ γιατρέ μου σου παραδίδω τον λαιμό μου να τον γιατρέψεις…

Μου χάιδεψε το κεφάλι και μου είπε ότι θα κάνω ότι είναι ανθρωπίνως δυνατό και το έκανε.

Παλαιά πτέρυγα Γ2. Πηγή αγάπης-Εργοτάξιο προσφοράς- Μάννα εξ ουρανού για τον καρκινοπαθή ασθενή που θα βρεθεί εκεί.

Το Γ2 λοιπόν είναι το ΩΡΛ και ορθοπεδικό τμήμα του νοσοκομείου ΑΗ ΣΑΒΒΑΣ. Πέρασα την πόρτα του στις 20 Οκτώβρη του 2014 με σοβαρό πρόβλημα καρκίνου στο λαιμό και όπως λέει ο ποιητής.

Άμα περάσει τούτο δω
τ’αλλα δεν τα φοβάμαι
Ετούτο είναι απ’αυτά
που μια φορά περνάμε…

Μέσα σ’αυτό το ειδικό νοσοκομείο που όλη η Ελλάδα ξέρει την προσφορά του στον ασθενή, θα σας ενημερώσω για να γνωρίζετε ότι τέτοια αντιμετώπιση από νοσηλευτικό προσωπικό δεν νομίζω να έχει κανένα άλλο. Ακόμα και με τα επί μέρους τμήματα τους. Είναι συγκλονιστικό πόσο παθιασμένες είναι οι νοσηλεύτριες με το λειτούργημα τους. Έτσι το βλέπουν και το νιώθεις αμέσως ως ασθενής στην προθυμία τους για να σου απαλύνουν τον πόνο. Το βλέπεις στο χαμόγελο της Φαίης, της Φωτεινής, της Στογιάννας. Δεν θα αφήσω απέξω την Χρύσα, τις δυο Όλγα. Τι να πω για την Νάντια, την κυρία Αργυρώ, τις 2 πρωινές μικρούλες μου, την Κατερίνα και Εμμανουέλα, τον μοναδικό τυπικότατο νοσηλευτή Κώστα. Όλα αυτά τα τέλεια άτομα κάτω από την σπουδαία προϊσταμένη κυρία Σοφία που έχει περάσει το μήνυμα. Προσφορά προς τον συνάνθρωπο και ασθενή ενός ειδικού νοσοκομείου, γιατί τέτοιο είναι ο ΑΗ ΣΑΒΒΑΣ και θέλει πολύ μεγάλα κότσια για να υπηρετήσεις έναν ασθενή ειδικής πάθησης.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ για την βοήθεια τους που επί 40 μέρες βρισκόμουν εκεί και θέλω ακόμη να κάνω μια πρόταση στην πολιτεία ότι αυτό το τμήμα δικαιούται-Βραβείο κοινωνικής προσφοράς-προς τον συνάνθρωπο τους, ειδικό ασθενή που με τόση αγάπη φροντίζουν. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στις μεγάλες Ελληνίδες που σ’αυτούς τους δύσκολους καιρούς αντέχουν και προσφέρουν.

Δεν θα σας ξεχάσω ποτέ, δεν θα ξεχάσω τι κάνατε και όχι ειδικά για μένα. Θα φροντίσω με την παρουσία μου τα υπόλοιπα μου χρόνια να σας τιμώ.

Υποκλίνομαι μπροστά σας.

Βασίλειος Παπαϊωάννου.

Ασθενής.