* Ο Τζόναθαν Ταινιόπουλος είναι κινηματογραφόφιλος

Ο φανατικός σινεφίλ ακούει το όνομα Kubrick κι αναστενάζει θεατρικά. Ο φανατικός φιλο-Kιουμπρικός, ακούει το όνομα του και ανατριχιάζει με ρίγη.

Ήταν εκείνος που χρησιμοποιούσε ένα υπέροχο τραγούδι σε μία σκληρή σκηνή, για να σου ταράξει το νευρικό σύστημα. Ήταν εκείνος που σου έδειχνε μια χαρούμενη εικόνα, μόνο και μόνο για να σου την καταστρέψει αργότερα. Ήταν εκείνος που δούλευε χρόνια ολάκερα για μία του ταινία, μπας και ξυπνήσεις από τον λήθαργο των fast-food ταινιών που μια ζωή καταπίνεις αμάσητες. Επειδή ο Kubrick ήθελε να δημιουργεί για να σκεφτείς. Ήθελε να δημιουργεί ώστε να προβληματιστείς. Όχι με τον εκάστοτε χαρακτήρα που δημιουργούσε, αλλά με την ανθρώπινη φυλή.

Πολλοί βγήκαν από τις αίθουσες, ή μόλις τελείωσε η ταινία στο σαλόνι τους, γύρισαν και είπαν: «Τι σκηνάρα, αυτή με τα όργια!». Γιατί, αγαπητό μου παιδί, ήταν αυτή η σκηνάρα της ταινίας; Υπάρχουν αρκετές πορνό ταινίες με πιο σοκαριστικές και ηδονικές σκηνές οργίων. Ή το άλλο το καταπληκτικό που άκουσα φεύγοντας από το σινεμά: «Άκουσα ότι ο Kubrick δεν πέθανε από καρκίνο, αλλά τον έφαγαν οι Ιλουμινάτι επειδή έδειξε πολλά στοιχεία τους στην ταινία.». Στον Άλλο Κόσμο θα κοπανάει το κεφάλι του σε κανένα τοίχο ο Σκηνοθέτης.

Δεν ήθελε ο Kubrick να σου δείξει τα βίτσια των πλουσίων, ούτε θρησκευτικές τελετουργίες. Ήθελε να σου δείξει την σήψη που κρύβεται, όχι μόνο πίσω από τα πολυτελή διαμερίσματα, αλλά και τον καταναλωτικό τρόπο ζωής που ζούμε όλοι μας. Ήθελε να σου δείξει την οικονομική αντίθεση από παραδείγματα που σου είναι απτά στην καθημερινότητα σου (του πλούσιου γιατρού και της πόρνης στην γωνία).

Ήθελε να σου δείξει το πόσο άδεια ένιωθε η Alice (Nikole Kidman), με την επική σκηνή όπου κοιτάζει τον καθρέφτη ενώ κάνει έρωτα με τον σύζυγο-γιατρό Bill (Tom Cruise). Η δουλειά της πάει κατά διαόλου, συνεπώς την συντηρεί ο σύζυγος. Άρα «δουλειά» της είναι να διατηρεί και να επιδεικνύει την ομορφιά της. Μια ερωμένη-πόρνη, παρά μια ίση σύζυγος, που ο άντρας της από την αρχή της ταινίας την αγνοεί. Η απέχθεια της για εκείνον μπορεί να εξωτερικευτεί μόνο μέσα από το όνειρο της στο τέλος της ταινίας. Μια μεταφορά του προπατορικού αμαρτήματος, (γύμνια, ντροπή) επειδή ίσως δεν θέλει να αποδεχτεί την πραγματικότητα, ότι πλέον είναι ένα ζευγάρι μόνο από ανάγκη, όχι από συντροφικότητα.

Ο Bill επίσης είναι καταναλωτής (πρώτη του φράση: Αγάπη μου, μήπως είδες το πορτοφόλι μου;). Η Alice είναι το απόκτημα (πρώτη της φράση: Πώς σου φαίνομαι;). Δεν υπάρχουν μάσκες σε αυτή την ταινία. Αυτό είναι το σοκαριστικό ίσως, που ήθελε να μας δείξει ο Σκηνοθέτης (Θα έγραφα Σκηνοθετάρα, αρά θα κατηγορηθώ ως πορωμένος και παρωχημένος. Πόσο ΔΕΝ με νοιάζει! Απλώς δεν το γράφω από σεβασμό.). Οι υπέροχες Βενετσιάνικες μάσκες (Βενετία, άλλη μία εμπορική-καταναλωτική αυτοκρατορία) του οργίου είναι τα πραγματικά τους (μας) πρόσωπα. Δεν υπάρχουν πραγματικές ανάγκες. Δεν υπάρχουν πραγματικές ηδονές. Μια κατασκευασμένη και καθοδηγούμενη ανθρώπινη κοινωνία.

Το τελετουργικό φιλί με την υπέροχη μουσική της Jocelyn Pook, δεν φτιάχτηκε για να ηδονιστούμε, μα για να ανατριχιάσουμε. Να ανατριχιάσουμε από τα τέλεια γυμνά σώματα τους, τα όμοια μασκοφορεμένα πρόσωπα τους. Η σεξουαλική ζωή του σήμερα: ανώνυμη, αποστειρωμένη από αισθήματα. Τα μασκοφορεμένα σώματα που κάνουν σεξ μέσα στις αίθουσες δεν είναι αισθησιακά. Είναι απλώς μια μηχανική λειτουργία. Ένα ακόμη πήδημα.

Η τελετουργική κάθαρση του μοντέλου στο τέλος, δεν είναι η θυσία στον έρωτα. Είναι απλώς η δουλειά που πήγε στραβά και έπρεπε απλώς να πληρώσει την απερισκεψία της. Μια ακόμη προβολή της γυναικείας εκμετάλλευσης στον αιώνα της ισότητας.

Ένα εκατομμύριο πράγματα θα μπορούσα να σας γράψω ακόμα, μα θα σταματήσω εδώ. Τα μάτια ερμητικά κλειστά είναι όλων μας. Των πρωταγωνιστών και των θεατών για τον τρόπο ζωής που μοιραζόμαστε στο σήμερα (πόσο διαχρονική μοιάζει ακόμη από το 1999 αυτή η ταινία). Οι μάσκες έχουν πέσει κι όμως εξακολουθούμε να μην θέλουμε να δούμε τίποτα.

Σε ευχαριστούμε, κύριε Stanley Kubrick, που έστω με την τελευταία σου ολοκληρωμένη δουλειά, μας άνοιξες για λίγο να δούμε την ασχήμια που ζούμε και επιμελώς κρύβουμε από τον εαυτό μας και από τους συνανθρώπους μας.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr