Δημήτρης Κατσούλας

Πατησίων 25/7/2015

Μπούχτισα πια, δεν σε αντέχω. Να σταυρώνεις τα χέρια και να μου λες: ”Μπορεί ν΄αλλάξουν τα πράγματα…” , ”μην παριστάνεις τον επαναστάτη…”, ”κι άλλοι πριν από ‘σένα τα είπαν αυτά κι έφαγαν τη μούρη τους…” , εγώ δεν τα μπορώ αυτά.

Με το ”μπορεί” το δικό σου φίλε εγώ δεν θα πορευτώ, θα προχωρήσω πέρα από αυτό.

Στους δρόμους που στάζουν υγρασία, εκεί έξω που η ζωή χύμα και τσουβαλάτα με καλεί…Θα προτιμήσω να πετώ χούφτες άστρα στους ξέχειλους κάδους σκουπιδιών. Εκεί που τρώνε τα αδέσποτα και οι άστεγοι.

Θα κάνω τσιγάρο με τα πρεζόνια στην πλατεία. Αυτά που εσύ αποκαλείς ”τελειωμένους” και ”ξέμπαρκους”. Θα διαβάζω Ελύτη και Γώγου στο παγκάκι με μια μπίρα στο χέρι από το περίπτερο. Όχι για να με δουν οι άλλοι και να με πουν ευαίσθητο και διαβασμένο. Μα γιατί είναι νύχτες που η μοναξιά μου είναι τόσο μεγάλη που πέφτει το σπίτι και με πλακώνει.  Και η αδικία αβάσταχτη.

Δεν θα σ΄ακολουθήσω βολεμένε μου. Μονάχος μου θα πορευτώ. Ναι ρε φιλαράκι, δήθεν είμαι. Γιατί μεγαλώνω το πρωί και μικραίνω το βράδυ. Ναι ρε φίλε,  γιατί δεν χωράω στα κουστουμάκια του Artisti που εσύ φοράς.

Γιατί έχω τη δύναμη να κλάψω κιόλας καμιά φορά, όταν είμαι σίγουρος πως δεν θα με βλέπει κανείς. Ναι, το κάνω, εσύ δεν το μπορείς.

Θα μου πεις, πως όλα περνάνε σ αυτή τη ζωή. Όλα. Ακόμα και τα φτιαχτά επαναστατιλίκια. Έτσι κι αλλιώς όλα για τη μόστρα γίνονται.  Και για την ιστορία.

Μόνο που από νωρίς αποφάσισα τη δικιά μου ιστορία να τη γράφω εγώ κι εγώ να τη σβήνω. Μόνος μου. Γιατί εάν περίμενα από ‘σένα φίλε, θα ήμουν ένα απλό like απρόσωπο και κυρίως δίχως ψυχή.

Αλήθεια, βρέθηκες τύφλα στο μεθύσι και να αιωρείσαι πάνω από γκρεμούς προσφέροντας θυσία τα σωθικά σου στον Άδη; Σ’ έναν Άδη που ούτε αυτό δεν καταδέχτηκε.

Εγώ φίλε, δεν θέλω να σ΄αρέσω. Πρώτα απ όλα θέλω να μου αρέσω.

Κι αυτό είναι το ρίσκο μου. Το δικό σου;