Γιάννης Στουραΐτης

Μόνο στη Ρόδο: Αποστόλου Παύλου 50 (Ανάληψη)-Βενετοκλέων (Στάδιο ΔΙΑΓΟΡΑΣ)-Ρόδου-Λίνδου (ύψος ΙΚΑ)-Λεωφόρος Κρεμαστής – Πηγές Καλλιθέας (από Μάιο-Οκτώβριο) & catering Γάμοι-Βαπτίσεις, Συνέδρια, Εκδηλώσεις

Με ρωτήσανε κάποτε:”Τι δουλειά κάνετε;“

Είχα τα κέφια μου και τους απάντησα περιφραστικά:

“Προσπαθώ να βάλω τάξη στα εισερχόμενα και εξερχόμενα των δύο,  εκ διαμέτρου αντίθετων,  οπών του πεπτικού σωλήνα των συνανθρώπων μου!“

Κάτι σαν παραλλαγή τροχονόμου, δηλαδή!

Και δεν τους είπα ψέματα:

Στην καθ’ ημέρα πράξη, έρχεται ο ένας και σου λέει: “Γιατρέ, ο παππούς έχει να αφοδεύσει, (δεν το λέει ακριβώς έτσι βέβαια, αλλά τέλος πάντων), τέσσερεις μέρες!”

Ο επόμενος ρωτάει εναγωνίως: “Τι θα κάνουμε με την διάρροια της γιαγιάς, (συχνά την λέει και διαρροή, χωρίς να είναι καν υδραυλικός!), δεν προφταίνει να σηκωθεί από την τουαλέτα! Ξεπαραδιαστήκαμε στα πάμπερς!”

Στην συνέχεια ο άλλος: “Έχω τρελαθεί στους εμετούς! Κάνε κάτι γιατρέ!”

Κι ο αμέσως επόμενος: “Δεν μπορώ να βάλω τίποτε στο στόμα μου! Δεν πάει τίποτε κάτω!”

Κι ο μεθεπόμενος: “Μιλάμε για πολύ αίμα γιατρέ μου, κοκκινίζει η λεκάνη!”

Ή, “Πίνει το ούζο σαν νεροφίδα. Φοβερίστε τον!”

Στο ίδιο μοτίβο: “Έχω κάτι απαίσια ρεψίματα που βρωμάνε σαν κλούβιο αβγό“

Ή, “Έβαλα το υπόθετο που μου είπατε, αλλά δεν είδα καμία βελτίωση!”, (και, εδώ που τα λέμε, το υπόθετο, όπως και το κολονοσκόπιο είναι και ειδικώς σχεδιασμένο για να μπαίνει ΕΚΕΙ, Θε’ μου σ’χώρα με!). Εννοείται ότι, για λόγους ευπρεπείας, δεν θα συνεχίσω τον συλλογισμό μου…

Και, «Εχθές έφαγα πολλά τηγανητά και ξημερώθηκα καθιστός στο κρεβάτι μου!»

Ή, “Δεν έχω αέρια και κοντεύω να σκάσω!”

Και, “Τα κόπρανά μου είναι σαν της κατσίκας!”

Και πάει λέγοντας, “Δεν μπορώ να σταματήσω να τρώω. Δώσε δίαιτα! Έχω γίνει τόφαλος!”

Άντε βγάλε άκρη με όλην αυτήν την, συχνά επιπλεκόμενη με μποτιλιάρισμα, κυκλοφορία!

Και όμως, πρέπει οπωσδήποτε να βγάλεις άκρη, διότι μέσα σε αυτό το συνονθύλευμα των ποικίλων υλικών που μπαίνουν και, κυρίως, βγαίνουν, (ή δεν βγαίνουν), από τις πολύ οικείες μας τρύπες, κάποια μπορεί να μην παίζουν ουσιαστικό ρόλο στην διάγνωση και αντιμετώπιση των γαστρεντερολογικών παθήσεων, ενώ αντιθέτως, κάποια άλλα, ερμηνευόμενα καταλλήλως από έμπειρους ειδικούς, αποτελούν ακρογωνιαίο διαγνωστικό λίθο, σχετιζόμενα άμεσα με την έγκαιρη διάγνωση και θεραπευτική παρέμβαση και, ως εκ τούτου, ακόμη και με την ζωή των αρρώστων μας!

Δύσκολη ειδικότητα η γαστρεντερολογία…

Και βρώμικη.

Πολύ βρώμικη.

Πάρα πολύ βρώμικη…

Τότε, βέβαια, δεν τους είχα πει ότι από τις δύο πασίγνωστες οπές, αυτή που θεωρείται καθαρότερη από την  άλλη, (ξέρετε, φαντάζομαι, τι εννοώ), συχνά αποδεικνύεται παρασάγγες βρωμερότερη, αλλά αυτή είναι μία λεπτομέρεια ήσσονος σημασίας, μακράν απέχουσα από τους σκοπούς αυτού του ταπεινού, για να μην πω, εντελώς μπανάλ, πονήματος!

Επίσης φαίνεται ότι, ενώ είχα τα κέφια μου, αυτά δεν ήταν επαρκή για να συμπεριλάβω, εξομολογητικά, στην παραπάνω περίφραση και την άλλη μου ιδιότητα, πλην του γαστρεντερολόγου, αυτήν του κρυφομουσικού!

Κρυφομουσικός όχι με την έννοια ότι είμαι ένας καλός και μετριόφρων μουσικός που, απλώς δεν ασχολήθηκα με την Μουσική διότι με κέρδισε η Επιστήμη, αλλά με την έννοια ότι η Μουσική μ΄ έχει στοιχειωμένο από την εμβρυική μου, ήδη, ηλικία, κοχλάζοντας μέσα μου, ως λάβα, έκτοτε.

Με καταδιώκει καθημερινά, εμμονικά, παράλληλα με οποιαδήποτε άλλη δραστηριότητά μου!

Κάτι σαν,

ακούω την μουσική, είτε οργανική, είτε φωνητική και, μετά από βραχύτατη  πολιορκία, εισβάλλουν στην, ιδιαιτέρως δεκτική σε νότες, κεφάλα μου, τάχατες απρόσκλητες, οι δεύτερες, οι τρίτες και, (γιατί όχι), και οι τέταρτες φωνές, προκαλώντας μου μία  βασανιστική, και συνάμα ευχάριστη, μουσική καταιγίδα!

Κάτι σαν,

ακούω ρυθμικό κομμάτι κι αρχίζω να κροταλίζω, atempo, τα δόντια μου μεταξύ τους, συμμετέχοντας ως κρυφοεκτελεστής κρυφοκρουστών και θυσιάζοντας ουχί ευκαταφρόνητα ποσά αδαμαντίνης σ’ αυτά τα ιδιότυπα, αυτοκαταστροφικά, για την οδοντοστοιχία μου, κρυφορεσιτάλ μου! Ρωτείστε τον οδοντίατρό μου που απορεί με την, κατά τα άλλα, ανεξήγητη φθορά που υφίστανται τα δόντια μου! (άντε τώρα να του εξηγήσω του οδοντίατρου την τρελάρα μου!)

Κάτι σαν,

εκ γενετής αλλεργικός στα φάλτσα!

Κάτι σαν,

δουλεύει στο φουλ η μπετονιέρα έξω από το παράθυρό μας, κι ενώ όλοι γύρω μου έχουν φρίξει, εγώ εντοπίζω τις αρμονικές που εκπέμπονται μέσα στον θόρυβο που παράγει το μηχάνημα και ψιλο-αυτοσχεδιάζω, (πάντα από μέσα μου), με μικρές μουσικές φρασούλες!

Κάτι σαν,

ακούω Μουσική, (οτιδήποτε, από όπερα μέχρι ραπ, από  ρεμπέτικο μέχρι τζαζ, από λάτιν μέχρι Ηπειρώτικα), κι αν μ’ αγγίξει, ή που θα δακρύσω, ή που θα σαλτάρω και θ’ αρχίσω τους τρελούς χορούς για να εκδηλώσω την χαρά μου!

Κάτι σαν,

το άκρον άωτον της ευτυχίας μου όταν ακούω τις κόρες μου να τραγουδούν με τις θεϊκές τους τις φωνές, ή όταν παρακολουθώ τις συναυλίες του γιού μου καμαρώνοντας σαν το γύφτικο σκεπάρνι!

Κάτι σαν,

με την Μουσική ξεχνώ όλα μου τα πεζά ντέρτια…

Μα καλά, θα μου πείτε, πώς συνδυάζεται η Γαστρεντερολογία με την Μουσική;

Κατ’ αρχήν, φροντίζω, στο Ενδοσκοπικό Εργαστήριο μας, να ακούγεται μια, κατά το μάλλον ή ήττον ευχάριστη, μουσικούλα στο background, κατά την διάρκεια των ενδοσκοπήσεων. Βοηθάει πολύ όλους μας.

Κατά δεύτερο λόγο, παρά το καμουφλάρισμα από την ως άνω μουσικούλα, τρώμε τέτοιο κλάσιμο στην διάρκεια των κολονοσκοπήσεων, που, ούτω πως, προέκυψε ο όρος “κλασική μουσική“, (επίτηδες με ένα σίγμα, για να την αντιδιαστείλω από την αυστηρή, σοβαρή ξαδέρφη της με τα δύο σίγμα) !

Κατά τρίτον, πώς νομίζετε ότι καθιερώθηκε η πολυαγαπημένη μου έκφραση “…δεν μας χέζεις ρε Νταλάρα;”;

Τι καλύτερος συνδυασμός;

Χαριεντίζομαι βέβαια.

Είναι κι αυτός ένας από τους τρόπους για να καταστήσω  λίγο πιο υποφερτή την βρώμικη, ιδιαιτέρως φθαρτική, καθημερινότητά μου.

Το βέβαιον είναι ότι άμα ξαναρωτηθώ περί του επαγγέλματός μου, η απάντησή μου, αφού καταχωνιάσω ακόμη βαθύτερα τον, εντός μου, πεισματικά αντιστεκόμενο στην ρυπαρή ρουτίνα, μουσικό, θα είναι σαφώς λακωνικότερη:

“Χέσε μέσα!”