Και πέρασε ένας ολόκληρος χρόνος. Με πολλά σκαμπανεβάσματα, με άγνωστα συναισθήματα, με πολύ πίεση, με πολύ άγχος, μ’ένα ακόμα πιο έντονο συναίσθημα αβεβαιότητας. Πού πάμε τώρα;

Κι αν σχεδόν ποτέ δεν δημοσιοποιώ φωτογραφίες αυστηρά προσωπικές ή δεν μιλώ για υποθέσεις αυστηρά οικογενειακές [γιατί «τα εν οίκω» δεν αφορούν στο δήμο], τούτη τη φορά θα παρακάμψω τις αρχές μου για τον Γιαννάκη μου. Το ΔημητροΓιαννάκη μου, το ΓιαννοΔημητράκη μου. Το πλάσμα που όταν αρχίσει να μιλά μπορεί να με πει «γιαγιά μου» ή «νόνα μου» ή «τζινούλα μου» ή όπως του αρέσει. Σημασία δεν έχει το πώς θα με φωνάξει, αλλά το πώς νοιώθω για αυτόν. Και θα το ομολογήσω με ντροπή αλλά και ανακούφιση.

Άργησα να νοιώσω αυτό το θαυμάσιο συναίσθημα του δυο φορές παιδί μου. Μόλις το τελευταίο δίμηνο, άντε τρίμηνο άρχισα να το συνειδητοποιώ.

Θες η πίεση, θες τα απανωτά σκαμπανεβάσματα, θες η απαιτητική διαχείριση δύσκολων και πρωτόγνωρων καταστάσεων ; Θες η απρόσμενη, ξαφνική, αιφνίδια έλευση; Ένα από αυτά ή όλα αυτά μαζί; Όπως και να’χει σε όποια επικοινωνία μαζί του, μετά από κάθε επαφή μας –καθημερινή, ναι;- είχα και την απορία: τι μου είσαι εσύ τώρα; Χαμογελούσε, χαμογελούσα, με έδειχνε, τον έδειχνα, γκρίνιαζε, τον τάϊζα, λερωνόταν, τον άλλαζα, αλλά πάντα η τρυφερότητα και η λαχτάρα μου να είναι καλά, συνοδευόταν από μια δεύτερη σκέψη: τι έχουμε οι δυο μας τώρα;

Και όσο του έλεγα «νόνα-Τζίνα» και οι συμβίοι μου το σεβάστηκαν και δεν είπαν ποτέ η γιαγιά σου, μια μέρα έβαλε το δάχτυλο στο στόμα και άρχισε να γιαγιαδίζει φωναχτά και τόσο έντονα που τον κοίταξα με απορία και του είπα «με δουλεύεις τώρα, έτσι;».

Και μετά από αυτό, μάλλον άρχισε να καταλαγιάζει ή μπορεί και να συνέπεσε και να καταλάγιασε όλη η τρικυμία, όλη η φουρτούνα, όλοι οι μανιασμένοι άνεμοι που μ’έπαιρναν και με σήκωναν και υποχρεωτικά ξανάβαζα τα βαρίδια μου για να γειωθώ και άντε πάλι από την αρχή να προσπαθώ να ξαναβρώ το κέντρο βάρους μου, να σου και ξεπρόβαλλε αυτό που όλοι οι άλλοι έλεγαν πως καταλάβαιναν εξαρχής: του παιδιού μου το παιδί, δυο φορές παιδί μου. Μόλις κάπως ηρέμησα. Μόλις απομακρύνθηκα σχεδόν απ’όλους. Μόλις έδωσα χωροχρόνο ήρεμο στο πλασματάκι που αποφάσισε να γεννηθεί χωρίς να ρωτήσει ποιος ή ποιοι το περίμεναν. Απλώς ήρθε.

Και αν κάποιος απορεί γιατί η ζωή που θες πολύ να γεννηθεί, κουβαλά κι ένα σωρό φουρτούνες, θα του ξεκαθαρίσω ότι τις φουρτούνες δεν τις φέρνει το παιδί, αλλά το πλαίσιο που συνήθως τοποθετούμε εμείς  ένα νεογέννητο παιδί ως νοήμων κοινωνία. Το να αποφασίσεις να στηρίξεις το παιδί σου σε μια εξαρχής μονογονεϊκή οικογένεια δεν είναι κάτι απλό. Ούτε εύκολο. Δεν είναι ένας δρόμος στρωμένος με ροδοπέταλα. Μπορεί στην πορεία να βρεις δάφνες, αλλά μέχρι να φτάσεις εκεί χρειάζεται να διαβείς πολλά αγκάθια που πρέπει προσεκτικά να αφαιρέσεις, να απομακρύνεις ή να λειάνεις ώστε να μην είναι επικίνδυνα. Αυτό απαιτεί δουλειά σκληρή, ασταμάτητη, ακούραστη για σένα και όλους εκείνους που πάτε μαζί τούτο το δύσκολο δρόμο. Γιατί-ξαναλέω- δεν είναι για όλους εύκολο να παρακάμψουν στερεότυπα, κοινωνικές κριτικές, κουτσομπολιά, κακίες, μικροψυχίες, τυπικολατρίες. Αλλά όποιος το τολμήσει θα αποζημειωθεί. Πάντα η υπέρβαση δικαιώνει. Γιατί σημαντικότερο από το να προσαρμοστούμε εμείς σ’αυτό που θέλει ή απαιτεί ή συνηθίζει η κοινωνία, είναι να αφήσουμε την κοινωνία να προσαρμοστεί στη δική μας απόφαση. Να την αποδείξουμε ότι και τα δικά μας μέτρα έχουν κάποια αξία. 

Και τώρα πια, ένα χρόνο μετά, θα αγαπήσω περισσότερο την Αννιώ μου από τη Νάξο, αυτή την ξανθιά που την λένε γιαγιά του και που μιλά για τον Πρίγκηπα Λιοντάρι της και του διηγείται ιστορίες για τ’αστέρια τα αμέτρητα στον ουρανό,

ένα χρόνο μετά, θα ευχαριστήσω από την καρδιά μου τον γιατρό του παιδιού μου που την καθησύχαζε επτά μήνες και την οδήγησε στο χειρουργείο σαν να την πήγαινε περίπατο στην εξοχή, τον κο Παναγιώτη Καραγκούνη και τις μαίες του Γ.Νοσοκομείου Ρόδου για την φροντίδα, την καλοσύνη, την απλότητα, την βοήθειά τους στην πιο χαρούμενη πτέρυγα που κελαηδούν νεογέννητα πλάσματα,

ένα χρόνο μετά, θα ευχαριστήσω από την ψυχή μου την παιδίατρο και Διευθύντρια της Παιδιατρικής Κλινικής Ρόδου Δρ Ντίνα Παχύλη – Μαχαιρίδη για τη συμβολή της στο να κάνει το παιδί μου να νοιώσει ασφαλής κοντά της για να μεγαλώσει το δικό της παιδί,

ένα χρόνο μετά, θα ευχαριστήσω τη Μυρσίνη μου που ένας Θεός ξέρει πόσο μεγάλη ανάγκη την είχαμε εκεί στην αναμονή του χειρουργείου, ο Γιάννης κι εγώ,

ένα χρόνο μετά, θα ευχαριστήσω όλους τους ανθρώπους που στάθηκαν δίπλα μου ακούραστα για να ξεδιπλώνω συναισθήματα, ανασφάλειες και φοβίες για αυτό το άγνωστο που ερχόταν και που ώρες – ώρες μου φαινόταν βουνό.

Και τέσσερις μήνες μετά θα ευχαριστήσω όλους, μα όλους τους ανθρώπους, τους εκλεκτούς μας φίλους που γιορτάσαμε μαζί τους την βάπτιση του Γιαννάκη μου. Του ΔημητροΓιαννάκη και ΓιαννοΔημητράκη μου.

Του παιδιού μου το παιδί…Ένα χρόνο μετά το λέω και γεμίζει το στόμα μου. Τι είναι ένας χρόνος μπρος την αιωνιότητα. Και πού να σκεφτείς ότι κάποτε προτιμούσα το νόνα από το γιαγιά!

Υγ: Είναι η πρώτη φορά που δημοσιοποιώ κάτι τόσο προσωπικό. Ρισκάρω κάτι τόσο προσωπικό για κάτι σημαντικό: να πάψει ο φόβος για το μη σύνηθες αποδεκτό. Η ζωή έχει τη μαγεία της και όταν την αφήνεις να σε πηγαίνει στο δικό της δρόμο. Τον απρόβλεπτο, αλλά μη καταστροφικό. Τα καταφέρνει περίφημα. 

Φωτογραφίες: Νίκη Σπάρταλη