Κωστής Α. Μακρής 

Ένα πολύ μικρό καράβι

Ένα κομμάτι φλούδας πεύκου. Ένας σουγιάς. Μια οδοντογλυφίδα. Ένα κομμάτι χαρτί, τριγωνικά κομμένο, σαν “λατίνι”.

Όλα αυτά μας κάνουν ένα πολύ μικρό καράβι.

Αυτό το καράβι όμως μπορεί να με πάει πολύ μακριά. Κι όχι μόνο μου. Βλέπω τα μακρινά ταξίδια που κάνουν δυο ζευγάρια παιδικά μάτια όταν το βάζω σε

μια λεκάνη με νερό.

Τα μικρά καράβια έχουν αυτό το καλό. Χωράνε σε μια λεκάνη με νερό και χωράνε και όλα τα ταξίδια που θέλουμε να κάνουμε.

Ιδίως όταν είμαστε παιδιά.

Και τα ταξίδια αυτά, παρά την απειλή του αποχωρισμού ―που είναι πάντα “λίγο θάνατος”― έχουν και τη δύναμη ενός απογαλακτισμού που φέρνει την

υπόσχεση της ενηλικίωσης, την ελπίδα του “μπορώ να τα καταφέρω”.

Έχω μνήμη μεγαλύτερη από τη δύναμή μου. Κι αυτό μου δίνει δύναμη.

Έχω τη μνήμη του φόβου του αποχωρισμού και του θανάτου των γονιών μου.

Είχα όμως και παραμύθια να μου παραστέκουν. Και ο φόβος του θανάτου εκείνων που με τάιζαν, με έντυναν, με ζέσταιναν, με χουχούλιαζαν σ’ ένα ζεστό

κρεβάτι, μίκραινε μέσα από μια πολύχρωμη κουρελού αναγνωσμάτων κι αφηγήσεων.

Και ωθώντας μαζοχιστικά, σαν παιδί, την ιδέα τής απώλειας των στηριγμάτων μου, έφτιαχνα ζεστά σιρόπια ανακουφιστικά αποστάζοντας κουρέλια

παραμυθιών.

«Αν πεθάνουν οι γονείς μου, θα πάω να γίνω ξυλοκόπος και θα βγάζω το ψωμί μου και θα ζω σε μια καλύβα, και θα κυνηγάω για να τρώω».

Η αφέλεια των παιδιών έχει μέσα της όλη τη δύναμη του νέου που θέλει να ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο, όπου βρέθηκε χωρίς να το ζητήσει.

Δεν ξέρω πώς δουλεύει το μυαλό του ανθρώπου αλλά ξέρω ότι κάθε άνθρωπος γεννιέται μ’ ένα μυαλό που δουλεύει. Καλά, καλύτερα… Εξαρτάται από τα

εφόδια.

Βλέποντας το πολύ μικρό καραβάκι, με την οδοντογλυφίδα-κατάρτι και το χαρτάκι-πανί, διαβάζω στην επίπεδη καρίνα του χιλιάδες κείμενα νίκης πάνω στον

φόβο του απογαλακτισμού, νίκης πάνω στον φόβο του θανάτου, νίκης της ελπίδας πάνω στον ζόφο

Μπορώ ακόμα να διαβάζω και υποσχέσεις όμορφων ταξιδιών.