Πώς έχουμε μάθει έτσι… Nα μιλάμε παρά να ακούμε! Αυτήν την άσκοπη φλυαρία την κολλάμε σαν τσιρότο επάνω στο μπράτσο μας και δεν αφήνουμε την πληγή να πάρει αέρα να γιάνει.. Και όσο πάει ξεφτίζει το τσιρότο και μαζεύει από τις άκρες. Και η πληγή μεγαλώνει, την θρέφει ο εγωισμός μας, αγέρωχος στο παρατηρητήριο του, ανάμεσα σε σκόρπιες έννοιες και ανασφάλειες.

Πώς έχουμε μάθει έτσι… Να περιστρέφουμε τον μικρόκοσμό μας σαν ανεμοστρόβιλο που σαρώνει στο πέρασμα του τις αδυναμίες των άλλων… Και την ανάγκη τους ίσως για πραγματική επαφή.

Μιλάμε ακατάπαυστα, χωρίς νόημα, χωρίς καμία αλληλουχία, μόνο και μόνο για να γεμίσουμε το κενό που με τόσο κόπο οι ίδιοι δημιουργήσαμε. Αν αυτό δεν είναι διαστροφή σίγουρα είναι ένας δοκιμασμένος μηχανισμός απώθησης, που η ζωή συνωμοτικά δημιούργησε για να κλέβει εντυπώσεις! Πετάμε κάπου -κάπου και ένα “σ’ ακούω” και νομίζουμε πως έχουμε σώσει την ανθρωπότητα!

Έπειτα ευτυχισμένοι μέσα στην γυάλινη σφαίρα μας, σαν εκείνες που αναποδογυρίζαμε παιδιά για πέσει το χιονάκι στην κορυφή, μετά αντίστροφα και ούτω καθεξής, απολαμβάνουμε τους καρπούς των επιτυχημένων διαπροσωπικών μας σχέσεων… Kαι πέφτει απαλά το χιονάκι στους ώμους μας και μείς ευχαριστιόμαστε με την βολή μας και ακουμπάμε τις παλάμες στα γυάλινα τοιχώματα της σφαίρας και έτσι όπως φαίνονται απ’ έξω όλα λίγο θαμπά… μας φαίνονται και ομορφότερα!

Πώς έχουμε μάθει έτσι… Να μας βαραίνει η ανάγκη του άλλου για επικοινωνία. Την αισθανόμαστε σαν βαριά αλυσίδα δεμένη στον αστράγαλο μας. Χωρίς να μπορούμε να αντιληφθούμε πως και η δική μας ανάγκη προβάλλεται καθημερινά από τον προτζέκτορας της ύπαρξης μας σαν πολύ παιγμένη ταινία! Στο τέλος δεν θα θέλει να την δει κάνεις!

Ένα μοίρασμα είναι όλα. Ένα μοίρασμα και η ανθρωπινή, ουσιαστική επαφή, που δεν κάνουμε σωστά… Κλέβουμε στο μέτρημα και κρατάμε για μας τις περισσότερες κάρτες! Λες και αυτός που έχει τις περισσότερα έχει και τις καλύτερες. Μα, πώς έχουμε μάθει έτσι…

Όλγα Βλαχοπούλου