Ένα Μνημείο κι εγώ, ρε παιδιά!

Αδίκως περίμενα.

Μάταια έσπαγα το κεφάλι μου για ιδέες ρηξικέλευθες, για να μην πω ριζοσπαστικές και αντάξιες του γιγάντιου αναστήματος των ηρώων.

Χωρίς λόγο κουβαλούσα μέσα μου Κύκλωπες και Λαιστρυγόνες για να τους απεικονίσω ταπεινωμένους από τους ηρωικά μαχόμενους λεοντιδείς της δημοκρατικής, ανεπηρέαστης και φιλολαϊκής ενημέρωσης.

Είχα και μια καλή ιδέα:

Οι Εργαζόμενοι της ΕΡΤ ποτίζουν με τ’ αθάνατο κρασί της πλέριας κι αλογόκριτης ενημέρωσης το μονόφθαλμο τέρας της μονομερούς και διατεταγμένης ενημέρωσης. Το μεθάνε και μετά το τυφλώνουν.

Όχι και τόσο πρωτότυπο ―θα πείτε ίσως― αλλά πόσοι έχουν διαβάσει και ξέρουν κατά βάθος την Οδύσσεια;

Τελικά, κανένας δεν μου ζήτησε να φτιάξω ένα μνημείο για την ΕΡΤ.

Και είχα τόσο ελπίσει.

Τόσα προσχέδια στον βρόντο.

Κι ένα παράπονο με πιάνει και μου ’ρχεται να κραυγάσω:

«Ε! Ρεμάλια! Τίποτα;»

Τίποτα για μένα, εννοώντας…

Γιατί μια δημόσια παραγγελία πάντοτε την αποζητεί ο καλλιτέχνης, όπως και τον δημόσιο έπαινο. Και ένα κάποιο μικρό επίδομα, μερικές παραγγελίες κρατικές, δεν θα μου ’πέφτανε πλάκωμα.

Ένα κάτι τι, τέλος πάντων. Ας ήταν κι ένα Ηρώον σε μικρό Δήμο.

Α! Πόσα ωραία πράγματα μπορείς να κάνεις όταν δεν σου τρώει ο λύκος της πείνας το στομάχι και δεν σε καταλύουν οι ύαινες της αφάνειας!

Και δεν θα με πείραζε καθόλου ο ψόγος και τα κακεντρεχή σχόλια κάποιων άσχετων.
Η τέχνη στέκεται πάντα πιο ψηλά από τους εφήμερους σχολιασμούς.

04 Ιουλίου 2017

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The articleexpresses the views of the author

iPorta.gr