Λένε πως η μουσική συνδέει κόσμους, καρδιές και αισθήματα. Και έχουν δίκιο. Τα πάντα γύρω μας είναι μουσική. Την ακούς στον αέρα, στο δρόμο, στο σπίτι. Τη δημιουργείς και την επαναφέρεις στο μυαλό σου για να σου θυμίσει αναμνήσεις και εικόνες που δε θες ποτέ να ξεχάσεις.

Μιας και είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας, δε θα μπορούσαμε να μην κάνουμε ένα αφιέρωμα στην Jazz μουσική.

Το είδος της μουσικής που έφερε τα πάνω-κάτω, δημιούργησε στρατιές μουσικών και γέννησε την επανάσταση. Από τα πρώτα είδη και πιο ιδιαίτερα καθώς, πολύ δεν την καταλαβαίνουν, αλλά άλλοι πάλι, γίνονται ένα με τον ρυθμό και τις νότες της Jazz, της οποίας μεγαλύτερο χαρακτηριστικό είναι να σε ταξιδεύει πίσω στο χρόνο, σε εποχές σκοτεινές, που μέσα από τη μουσική κυριολεκτικά, έβρισκες το φως.

Κάθε είδος μουσικής όμως, έχει και τους πρωτοστάτες της.

Σαν σήμερα λοιπόν και πριν από 101 χρόνια γεννήθηκε -ίσως θα λέγαμε- η πρώτη κυρία της Jazz, η Ella Fitzgerald.

Γεννημένη στο Νιούπορτ Νιούζ της Βιρτζίνια και μεγαλωμένη στη Νέα Υόρκη με τη χωρισμένη μητέρα της, ήταν ένα κορίτσι που κουβαλούσε το δικό της “αστέρι”, καθώς ξεχώρισε από μικρή (σε ηλικία 17 ετών) σε ένα διαγωνισμό ταλέντων στο Απόλο Θίατερ της Νέας Υόρκης.

‘Ομως, όπως όλες οι μεγάλες φυσιογνωμίες, έτσι και αυτή, πέρασε αλλά βγήκε νικήτρια, από τη δική της σκοτεινή εποχή.

Μετά το θάνατο της μητέρας της το 1934, αντιμετώπισε σοβαρά ψυχλογικά προβλήματα και έκανε επιλογές οι οποίες θα μπορούσαν να της στοιχίσουν ακριβά. Ο βιασμός της από τον πατριό της την οδήγησε στο να εγκαταλείψει το σχολείο και να εργάζεται σε πειρστασιακές δουλειές, οι οποίες όμως σχετίζοταν με τη Μαφία. Κάποια στιγμή, συνελήφθη από την αστυνομία η οποία, την έκλεισε σε ορφανοτροφείο, από το οποίο όμως γρήγορα απέδρασε.

Το ταλέντο της όμως στο τραγούδι δεν άργησε να γίνει αντιληπτό. Η “Βασίλισσα της Jazz” είχε ένα χαρακτηριστικό που την βοήθησε για αρκετά χρόνια να βρεθεί και να παραμείνει στην κορυφή. Η νεανική της φωνή, η οποία με το πέρασμα των χρόνων δεν αλλοιώθηκε καθόλου, ήταν καθαρή και βελούδινη και σίγουρα αξέχαστη. Μπορούσε να ερμηνεύσει με άνεση ποικίλο ρεπερτόριο και αυτό την έκανε προσιτή στο να συνεργαστεί με μεγάλα ονόματα.

Μέσα στη μεγάλη μουσική της καριέρα ηχογράφησε περισσότερα από 70 άλμπουμ, πούλησε κοντά στα 40 εκατομμύρια δίσκους και κέρδισε 13 βραβεία Γκράμι. Φυσικά φέρει τον τίτλο της πρώτης Αφροαμερικανίδας γυναίκας που κέρδισε ποτέ βραβείο Γκράμι.

Παρά της δυσκολίες της ζωής της, η Πρώτη κυρία της Jazz, είναι μεγάλο παράδειγμα, πως ένα χαμόγελο και πίστη στον εαυτό σου, μπορεί να αλλάξει τον κόσμο και να σε κάνει αθάνατο.

Στις 15 Ιουνίου του 1996 η μεγάλη τραγουδίστρια άφησε την τελευταία της πνοή, σε ηλικία 79 ετών, το πάθος της όμως για το τραγούδι και η αγάπη της για αυτό, την έχουν κάνει να μείνει για πάντα διαχρονική.

Η Στέλλα Σεπέρα είναι φοιτήτρια του Τμήματος Μεσογειακών Σπουδών.