Τζίνα Δαβιλά

Για την Ελευθερία Αρβανιτάκη δεν έχω να γράψω πολλά. Γιατί τις αξίες δεν τις παρουσιάζεις με πολλά λόγια. Τις νοιώθεις. Τις εκτιμάς, τις σέβεσαι, τις θαυμάζεις. Συντονίζομαι, λοιπόν, στην δική της δυναμική εσωτερικότητα και νοιώθω. Την ρώτησα που οφείλεται η νεανικότητά της εκτός από το καλό της DNA. «Εκατό τοις εκατό στην καταγωγή μου. Κρατάμε από Ικαρία. Στην πραγματικότητα στην οικογένεια είμαστε εραστές της εφηβείας» μου απάντησε. Κάπως έτσι ξεκίνησε η κουβέντα μας στον «Παλμό 99.5»

-Τι θα λέγατε σε κείνους που δεν είναι Εραστές της Εφηβείας;

-Ότι «Δεύτερη ζωή δεν έχει». Γράψτε το στον τοίχο να το βλέπετε κάθε μέρα. Από τότε που τραγούδησα αυτούς τους στίχους του Ελύτη, άλλαξε η ζωή μου. Όλοι έχουμε τους δαίμονες, τους δράκους μας, τις απώλειες μας. Αλλά δεύτερη ζωή δεν έχει. Ίσως οι άνθρωποι της Τέχνης είμαστε λίγο πιο ευλογημένοι γιατί έχουμε μια διέξοδο με μεγαλύτερη παρέα.

Δεν συμβιβάζομαι με πολλά και κυρίως με την αγένεια, με την μετριότητα που κάποιος προσπαθεί να μας ωθήσει και που το ζούμε πολύ τελευταία και με τον φανατισμό κυρίως. Όλα τα προσωπικά μετατρέπονται σε κοινωνικά.

«Μακριά από την τρικυμία στην αγκαλιά σου θα σωθώ».

Είναι αξία οι σχέσεις μας, η συντροφικότητα. Μιλάτε σε μια γυναίκα που έχει παιδιά, που σημαίνει ότι έχει αποφασίσει να μοιραστεί πράγματα δια βίου. Είναι βασικό να μοιράζεσαι, να δίνεις και να παίρνεις είναι μια σοφή διαδικασία για να ζεις καλά. Ως μητέρα, σύντροφος, φίλη, όταν συνεργάζεσαι. Το να μοιράζεσαι και το να δίνεις είναι παντού. Είναι λογικό να χανόμαστε, γιατί ζούμε και σε μια εποχή που μεγιστοποιεί τις δυσκολίες. Όλοι μας ζούμε με τις δυσκολίες μας. Αλλά δεν γίνεται να μην έχουμε αισιοδοξία. Έχουμε το προνόμιο της Τέχνης, όπου βάζουμε το δισάκι μας στον ώμο και συναντιόμαστε με ανθρώπους για να ανταλλάσσουμε την σπουδαία τέχνη της μουσικής και του τραγουδιού.

Έχω κάνει πράγματα που δεν περίμενα να συμβούν. Όταν μπαίνεις στη διαδικασία να τραγουδάς θέλεις απλώς να πεις πολύ καλά τραγούδια. Ωραία τραγούδια. Για όσο ακόμα είμαστε στη σκηνή και υπηρετούμε την Τέχνη μας.

Η Ελευθερία μας έχει μεγάλη γνώση του τι σημαίνει δέσμευση και υποχρέωση για να εκτιμάει το τι σημαίνει ελευθερία. Δεν είμαστε ελεύθεροι άνθρωποι, έχουμε πάθη, επιθυμίες, πόθους, άρα η ελευθερία μας περιορίζεται πάρα πολύ. Τότε μπορεί να βασανιστείς.
Ο Έρωτας είναι μια κατάσταση εκτός του συλλογικού. Η ανάτασή του έχει να κάνει με το αν είναι βασανιστικός ή όχι. Η Λογοτεχνία μάς έχει γνωρίσει καταστροφικούς έρωτες και άλλους που φτάνουν στο απόγειο της ευτυχίας. Δεν υπάρχει ένας δρόμος. Για τα πάντα υπάρχουν πολλοί δρόμοι. Όπως υπάρχουν και πολλές αλήθειες και διαφορετικές και πολλά παραδρομάκια. Τίποτα δεν υπάρχει που να΄ναι ή μαύρο ή άσπρο. Η ζώνη του γκρι είναι μεγάλη και ποικίλη. Σαφώς δεν είναι τα πάντα σκάκι. Είναι βεβαίως στρατηγική, αλλά δεν έχει δυο χρώματα.

Στη Ρόδο έρχομαι τα τελευταία χρόνια συχνά και χαίρομαι για την σχέση που έχει διαμορφωθεί με το κοινό της Ρόδου και κυρίως με τη σχέση που διαμορφώνεται στο συγκεκριμένο Θέατρο. Επειδή περιοδεύω σε πολλά μέρη τα Ελλάδας, θα έλεγα ότι το Θέατρο “Μελίνα Μερκούρη” έχει μια πολύ συγκεκριμένη συμπεριφορά, σου επιβάλλεται μ’ έναν τρόπο που είναι υπέρ του καλλιτεχνικού γεγονότος. Είναι ένας χώρος που υποβάλλει πάρα πολύ θετικά.

Με τον Νίκο Πορτοκάλογλου ξεκινήσαμε την ίδια χρονιά και οι δυο από γκρουπ διαφορετικού ύφους – Φατμέ και Οπισθοδρομική Κομπανία- και αυτό είναι κάτι που βγαίνει στη σκηνή γιατί έχει πολλές συγγένειες.

Είναι η πρώτη φορά που παίζουμε μαζί τις αντιθέσεις και τις ομοιότητές μας. Είναι αλήθεια ότι και οι δυο μας δεν απασχολήσαμε με την προσωπική μας ζωή ή με συμπεριφορές υπερβολικές. Ο τρόπος που επικοινωνούμε με το κοινό μας είναι προσωπική επιλογή.

Σας περιμένουμε στο «Θέατρο Μελίνα Μερκούρη» , στη Ρόδο τη Δευτέρα 8 Αυγούστου στις 9:30μμ».

Ακούστε ό,τι είπαμε στον Παλμό στο video που ακολουθεί.