Ματίνα Ράπτη-Μιλήλη

Ο κόσμος, πάει… λάλησε. Κικιρίκου κοκοκό! Σας το λέω να το ξέρετε και μην μου πείτε μετά πως δεν σας ενημέρωσα. Ο κόσμος δεν ξέρει πώς να διαχειριστεί την κατάσταστη και το έριξε στην παλαβή… Τί άλλο να κάμει κι αυτός εδώ που τα κουτσολέμε;

Εγώ, που χου, που κόσμος είμαι και γω, είμαι μιά με το χαμόγελο μέχρι τα αυτιά , μια με τα αυτιά στο πάτωμα. Ευτυχώς ακούω περίφημα, για την ώρα τουλάχιστον. Και όλη αυτή η πληροφόρηση, όλες αυτές οι πληροφορίες, οι άχρηστες και μη, γίνονται βουνά στο μυαλό μου και δεν έχω χώρο πια να τις ντανιάσω! Σαν Αρβανίτικος γιούκος ένα πράμα! Τόσα πολλά σεμέν και τόσο λίγα τραπεζάκια για να τα στρώσεις…

Και είναι τόσα αυτά που δεν θέλω να ξέρω… Όχι τα σεμεδάκια. Οι πληροφορίες.
Όμως τί να κάμεις που σήμερις η πληροφορία είναι σαν την άμμο …τρυπώνει παντού και στο τέλος φτάνεις να την καταπίνεις μαζί με την παγωμένη λεμονάδα σου, αραχτός στην παραλία! Να σου κρατσανίζει το στόμα και συ να μην ανησυχείς διόλου. Γιατί; Γιατί στο τέλος όλα καταλήγουν στο στομάχι…και μετά ξέρετε πού…Οπότε. Άδικος κόπος.

Και δεν είναι που πρέπει να τα μαθαίνουμε όλα, αφού συμβαίνουν, θα μου πείτε και τί σκας πια και συ… ωχου μας τρέλανες με τις υπερανάλυσεις σου… Μωρέ είναι που πρέπει και να τα τρώμε αμάσητα. Αυτό μου τη δίνει πιο πολύ.

Μα αφού δεν πεινάω… Φάε γεμιστά… Δεν πεινάω. Έλα μην είσαι τσαναμπέτης. Αφού δεν πεινάω. Φάε γιουβετσάκι. Δεν πεινάω… Θα φας ή θα στο φέρω στο κεφάλι. Αφού δεν πεινάαααω!

Πάντα θα πεινάς. Πεινάς δεν πεινάς. Πάρ’το απόφαση . Εγώ το πήρα και γι΄αυτό βλέπω Survivor. Σαν αντιβίωση . Κάθε 12 ώρες μετά το φαγητό …έτσι για συμπαράσταση στους πεινασμένους παίκτες του. Διάβασα πως πριν 3 χρόνια στο αντίστοιχο Γαλλικό παιχνίδι, στην Καμπότζη, την πρώτη μέρα του παιχνιδιού πέθανε ένας παίκτης. Την άλλη μέρα αυτοκτόνησε ο γιατρός της παραγωγής γιατί όλοι έπεσαν να τον φάνε (όχι κυριολεκτικά, με εννοείτε έτσι;) αν και ο παίκτης πέθανε από φυσικά αίτια…

Δεν πρόλαβε να λιμοκτονήσει ο χριστιανός. Να του γίνουν τα νεφρά τελατίνι και το συκώτι του μια απελπισία… Να ατονίσουν οι μύες της καρδιάς και να πάει από έμφραγμα. Με την πείνα ο οργανισμός αρχίζει και τρώει, σου λέει, το μυικό του σύστημα… (Μεταξύ μας, μόνον εγώ δεν θα κινδύνευα πάντως από κάτι τέτοιο γιατί με τόσο υποδόριον λίπος μέχρι να φτάσει ο οργανισμός στον μυικό ιστό … ουυυυ… φέξε μου και γλίστρησα. Μωρέ μήπως έπρεπε να πάω εγώ εκεί πέρα;; Δεν θέλω χα χα χου χου… Έχω κάνει ό,τι δίαιτα κυκλοφορεί στην πιάτσα και προκοπή δεν είδα. Το πιθανότερο είναι στο επόμενο σόου να στείλει αίτηση για μένα η μαμά μου με υποσημείωση… «Πάρτε την και κάντε την άνθρωπο γιατί εδώ και τα κολοκυθάκια έχουν σηκώσει τα χέρια ψηλά…» Ω! Μητέρα!

Τί σας έλεγα;, Α, μάλιστα τί παθαίνει ο άνθρωπος σας έλεγα αν πάει στο νησί του θησαυρού στα κιλά του και μείνει καιρό θεονήστικος. Να πάθει τα γυναικολογικά του αν είναι γυναίκα και μετά το παιχνίδι να πέσει με τα μούτρα στο φαγητό, να γίνει βουλιμική και μετά ανορεξική και μετά και τα δύο και να μην ξέρει πού να πρωτοφάει το έπαθλο… στους ενδοκρινολόγους ή στους ψυχιάτρους! ‘Όλα αυτά εγώ τώρα δεν τα βγάζω από το μυαλό μου… Είναι από αυτές τις πληροφορίες που κολυμπάνε στην θάλασσα του διαδικτύου και εγώ σαν καλός ψαράς τις στοιβάζω σε ψαροκασέλες για να τις πουλήσω στο λιμανάκι που δένω το σκαρί μου. Απαπα !Καλέ μου μύρισε θάλασσα; Καλαμαράκια τηγανιτά, θράψαλα! Εσάς; (Εντάξει, έχετε δίκιο… Αυτό με τις παρομοιώσεις πρέπει να το κοιτάξω. ).

Και για να μην νομίζετε πως όλο αυτό είναι άκρως ρηχό και επιφανειακό θα σας ρωτήσω το εξής. Πόσοι από εσάς έχετε δει την ταινία του Νίκου Παναγιωτόπουλου «Οι Τεμπέληδες της Εύφορης κοιλάδας»; Ήταν μια ταινία του 1978. Ένας πατέρας και οι τρεις γιοί του αποτραβιούνται σε μια παλιά αρχοντική έπαυλη που μόλις κληρονόμησαν. Η οκνηρία, η χαλαρότητα και τέλος ο ύπνος, διαβρώνει σταδιακά τους χαρακτήρες των μελών αυτής της οικογένειας και κανείς δεν επιθυμεί ούτε και μπορεί να φύγει . Εκτός από την ωραιοτάτη ομολογουμένως οικιακή βοηθό η οποία και φεύγει τρέχοντας και έχοντας καταφέρει να διατηρήσει σώας τα φρένας! Σύμφωνα με την κριτική του Μπάμπη Ακτσόγλου «πρόκειται για μια μηδενιστική αλληγορία με σουρεαλιστικές αναφορές στον Μπουνιουέλ και τον Φερέρι» Μιλάμε για την έννοια της απόλυτης αποχαύνωσης . Και αφού αναφέρθηκε ο Λουίς Μπουνιουέλ δεν θα υπήρχε καλύτερη αναφορά από τον «Εξολοθρευτή Άγγελο». Την πιο αυθεντικά σουρεαλιστική ταινία του Μπουνιούελ! Εδώ οι έγκλειστοι είναι οι καλεσμένοι σε έναν δείπνο της υψηλής αριστοκρατίας που διαπιστώνουν πως δεν μπορούν φύγουν από την τραπεζαρία παρ΄ότι η πόρτα είναι ορθάνοιχτη! Περνούν οι μέρες και τους βλέπουμε να αποδομούνται και να εξαθλιώνονται …Σας πήγα ακόμα πιο πίσω, στο 1962. Βέβαια θα μπορούσα να σας πω να κάνετε και μια αρπαχτή τον «Κυνόδοντα» αλλά ας μην το παρατραβήξω.

Αφού λοιπόν δείτε αυτές τις δύο ταινίες(προσέξτε γιατί μετά θα σας εξετάσω), ελάτε να συζητήσουμε για το δράμα της σάπιας καρύδας και του πώς ένα κρουασάν με σοκολάτα μπορεί να κάνει ένα ενήλικα με χιλιάδες λιγδιασμένα κοτσιδάκια να κλαίει γοερά, ενώ χάνει μία μία τις φυτευτές του βλεφαρίδες …κουτσαίνοντας ξυπόλητος σε μια εξωτική παραλία γεμάτη αιμοδιψή ζουζούνια, φορώντας αντιανεμικό με κουκούλα και στη μέση του, αντί για παρεό, μια κουβέρτα φλις με κρόσσια !

Κι αν αυτό δεν είναι σουρεαλισμός εμένα να με πτύσετε.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr