Δεν ήταν εύκολο αλλά το αποφάσισα.

Σ’ αυτές τις εκλογές δεν θα ψηφίσω όπως στις προηγούμενες.

Θα πάω στο Εκλογικό μου Τμήμα όχι με τη σκέψη στο ποιος “θα νικήσει” στις εκλογές αλλά στο ποιοι θα απαρτίζουν το επόμενο Υπηρετικό Προσωπικό της χώρας μου.

Αυτοί δηλαδή οι 300, γυναίκες και άντρες, που θα πληρώνονται από εμένα και από τους άλλους φορολογούμενους για τον χρόνο τους, τις γνώσεις και τις ικανότητές τους. Αυτές και αυτοί, που ―και με την ψήφο μου― θα προσληφθούν, πρέπει να έχουν πολλά προσόντα.

Θα έχουν αρκετά μεγάλο μισθό αλλά και πολύ μεγάλη ευθύνη.

Γι’ αυτό έχω κι εγώ μεγάλη ευθύνη. Πρέπει να συνυπολογίσω και να σταθμίσω πολλά πριν αποφασίσω αν αξίζουν την πρόσληψη σε μια τέτοια θέση ή θα πρέπει να κοιτάξουν αλλού για δουλειά.

Να είναι ανιδιοτελείς (όσο μπορώ να το ελέγξω…), κατά τεκμήριον υψηλότιμοι (επειδή ορίζω σαν έντιμο εκείνο το πρόσωπο που δυσκολεύονται οι άλλοι να εξαγοράσουν ή να διαφθείρουν) και (όσο μπορώ να το διακρίνω) ικανοί.

Οφείλουν να είναι έμπειροι και επαρκείς ή να αναπληρώνουν την έλλειψη εμπειρίας με οξυδέρκεια, κοινό νου και αποτελεσματικότητα στη διαχείριση κρίσεων.

Θα πρέπει επίσης να διαθέτουν ομαδικό πνεύμα. Να μπορούν να συνεργάζονται αρμονικά με άλλους, χωρίς απαραίτητα να συμφωνούν σε όλα. Θα πρέπει να έχουν εφόδια, προσόντα και δεξιότητες που θα τους βοηθήσουν να αντεπεξέλθουν στο δύσκολο έργο τους, νομοθετικό και εκτελεστικό. Θέλω να έχουν την απαιτούμενη ―από μένα απαιτούμενη, καθώς δεν υπάρχουν αντικειμενικά κριτήρια γι’ αυτό― ευελιξία και ευθυκρισία ώστε να μην διστάσουν να αλλάξουν γνώμη όταν η παλιά τους άποψη δεν είναι πλέον ωφέλιμη για τη χώρα. Θα πρέπει να αναγνωρίζουν και να σέβονται τα Δικαιώματα των Ανθρώπων, όπως αυτά ορίζονται από τον ΟΗΕ. Θα πρέπει να σέβονται το περιβάλλον.

Εγώ όμως έχω και άλλου είδους ευθύνη: Να προβλέψω αν και κατά πόσον το νέο Υψηλό Υπηρετικό Προσωπικό θα διαφυλάξει, θα υπερασπιστεί και θα προάγει τα άυλα περιουσιακά στοιχεία της Ελλάδας.

Εννοώ την ενότητα και αλληλεγγύη των πολιτών, το μέλλον των παιδιών, την Ελληνική γλώσσα, την παράδοση και τον πολιτισμό, τις αρχές και τις αξίες της.

Και πάλι, βέβαια, όπως τα εννοώ εγώ όλα αυτά.

Έτσι, αυτή την Κυριακή 25 Ιανουαρίου 2015, δεν θα πάω για να ψηφίσω όπως στις προηγούμενες.

Θα αποφασίσω (κατά το μικρό ποσοστό που μου αναλογεί και με κριτήρια ακραία υποκειμενικά) για το ποιες και ποιοι θα είναι το επόμενο Υψηλό Υπηρετικό Προσωπικό της χώρας μου.

Και προβληματίζομαι. Όπως και να το δει κανείς, δεν είναι και τόσο εύκολη υπόθεση μια πρόσληψη. Ειδικά όταν τα κριτήριά μου είναι τόσο υποκειμενικά και η πληροφόρηση που έχω τόσο φτωχή και ανεξέλεγκτη.

Μακάρι να είχα περισσότερη γνώση, καλύτερη πληροφόρηση και πιο αντικειμενικά κριτήρια. Καλό θα ήταν και το πολιτικό ένστικτο (αν το είχα) ή ―έστω!― ένα πιο γερό συναισθηματικό δέσιμο με κάποιους υποψήφιους, τέτοιο που να με κάνει να ξεχνάω το ζητούμενο, που για μένα ―σήμερα― είναι η αξιοκρατική πρόσληψη Υψηλού Υπηρετικού Προσωπικού.

Μακάρι να μπορούσα να δω τις εκλογές σαν μια πρόσληψη ενός φίλου σε Δημόσια ή ιδιωτική Επιχείρηση ή Οργανισμό. Όταν, βέβαια, περνάει από το χέρι σου κι όταν δεν σε πολυνοιάζει το τι δουλειά θα κάνει ο φίλος εκεί μέσα και πόσο θα βοηθάει το κοινό καλό. Αρκεί να έχεις κι εσύ ―αχρείαστος να είναι― έναν άνθρωπο δικό σου σε μια δύσκολη στιγμή.

Είναι τελικά δύσκολο πράγμα να επιλέγεις το κατάλληλο προσωπικό.

Ειδικά όταν πρόκειται για την πρόσληψη του Υψηλού Υπηρετικού Προσωπικού της χώρας σου.

Κωστής Α. Μακρής

23 Ιανουαρίου 2015

Εικόνα: Copyright © January 23, 2015, Kostis A. Makris