Εδω και 2-3 χρόνια ξεκίνησα να ασχολούμαι με την υποκριτική (σε επίπεδο τέχνης, στη ζωή ήμουν ανέκαθεν υποκριτής), με αφορμή τη συμμετοχή μου στην ταινία “Το Έτερον Ήμισυ” με ένα μικρό αλλά ζουμερό ρολάκι. Μου άρεσε πολύ. Επί πολλά χρόνια στο ραδιόφωνο και στην τηλεόραση η δουλειά μου ήταν να παρουσιάζω διάφορους ανθρώπους που δημιουργούσαν τέχνη, συνήθως μουσική ή υποκριτική. Όλοι όσοι κάνουν αυτή τη δουλειά, όσο καλά κι αν την κάνουν, έχουν ένα κομπλεξάκι, ότι αυτοί παρουσιάζουν, αλλά δε δημιουργούν. Το έχω κι εγώ αυτό το κομπλεξάκι, και μου βγήκε σχεδόν στα πενήντα μου, με την ταινία αυτή και στη συνέχεια με μουσικοθεατρικές παραστάσεις. Τελευταία από αυτές, το “Διαβατήριο στα Τέμπη” με Δημήτρη Σταρόβα, Κωνσταντία Χριστοφορίδου, Γιωργο Χατζή και τραγουδιστές, μουσικούς, χορεύτριες κλπ.

Παίξαμε πριν λίγο καιρό στα Γιάννενα, πήγε πολύ καλά, και την επόμενη μέρα μας κάλεσαν για φαγητό στο σπίτι τους οι γονείς του Απόστολου Παπαπέτρου, που παίζει μπάσο στην παράσταση. Φάγαμε σαν τα ζώα, τα είπαμε, γελάσαμε, και ήρθε η ώρα να φύγουμε. Το ίδιο βράδυ θα έπαιζα ως DJ σ’ ένα μπαρ στην Άρτα, και οι υπόλοιποι σε ένα άλλο μαγαζί στην Καλαμπάκα. Μπήκαμε στα αυτοκίνητά μας υπό καταρρακτώδη βροχή, αρχικά “καραβάνι” και στη διασταύρωση όπου ο καθένας θα ακολουθούσε άλλη διαδρομή, χαιρετηθήκαμε και χωρίσαμε, για τον αντίστοιχο επόμενο σταθμό μας.

Και καθώς έμεινα μόνος, σκεφτόμουν. Σπανίως συμβαίνει. Και σκεφτόμουν τη ζωή αυτή, που κάνεις πολλά-πολλά χιλιόμετρα, συχνά ακούγοντας Pearl Jam ή Nine Inch Nails ή Deep Purple, και τραβιέσαι από το ένα μέρος στο άλλο, χωρίς σταθερή έδρα, χωρίς σταθερή δουλειά, επειδή αυτή είναι η φύση της δουλειάς αυτής, γυρολόγος. Πας απο δω κι από κει, χωρίς να ξέρεις ποτέ τι ακριβώς θα αντιμετωπίσεις, συχνά τρως ταλαιπωρία, απογοήτευση όταν πας κάπου να παίξεις κι έχει μόνο 14 άτομα, βρίσκεις μέρη χωρίς στοιχειώδεις υποδομές, ανθρώπους που δε θέλουν να συνεργαστούν, ένα σωρό δυσκολίες. Αλλά δεν πειράζει καθόλου, επειδή κάποια στιγμή ανεβαίνεις στη σκηνή και νιώθεις μια ανατριχίλα μοναδική, μία (δε ζητώ συγνώμη, ωραίο πράγμα είναι!) καύλα απερίγραπτη, ότι κάνεις αυτό που ξέρεις και μπορείς και δούλεψες για να αποκτήσεις, και το μοιράζεσαι και ευχαριστιούνται κι ευχαριστιέσαι ο ίδιος. Και δεν υπάρχει παραπλήσιο, συγκρίσιμο συναίσθημα στον κόσμο όλο, νιώθεις πως αυτό γεννήθηκες να κάνεις και το ήθελες από μικρός, απλώς δεν το ήξερες και το έψαχνες κινούμενος στις παρυφές του.

Το βρήκες τώρα, σε περασμένη ηλικία. Δεν πειράζει. Σκέφτομαι ιδίως το Σταρόβα κι εμένα, δυο πενηντάρηδες, γκριζαρισμένοι, έχοντας βιολογικά περάσει την ακμή μας, αλλά αντέχουμε, είμαστε σκυλιά μαύρα και οι νεότεροι που παίζουν μαζί μας κουράζονται και το βάζουν κάτω πολύ νωρίτερα από εμάς. Επειδή υπάρχει αυτό το συναίσθημα που περιέγραψα παραπάνω. Συνειδητοποιώ επίσης ότι δε θα βγούμε ποτέ στη σύνταξη, αυτήν ακριβώς τη δουλειά θα κάνουμε ώσπου να πέσουμε κάτω επειδή δε μας αντέχουν πια τα πόδια μας. Διότι, πολύ απλά, δεν υπάρχει άλλη δουλειά σαν αυτήν.

Από μουσικής απόψεως συχνά απέχει παρασάγγες, και όλα τα…συνοδευτικά είναι διαφορετικά, αλλά στην ουσία του είναι αυτό που αγαπήσαμε περισσότερο από οτιδήποτε στη ζωή μας. Είναι ροκ εντ ρολ.