Πάνος Μπιτσαξής

• Η κοινοβουλευτική δημοκρατία στηρίζεται πρωταρχικά σε έναν δοκιμασμένο κανόνα που δεν έχει τεθεί εν αμφιβόλω σε καμία

δημοκρατική χώρα. Η Κυβέρνηση κυβερνά με την εμπιστοσύνη της Βουλής και η Αντιπολίτευση αντιπολιτεύεται την Κυβέρνηση. Δηλαδή, με

απλά λόγια, άλλη δουλειά κάνει η Κυβέρνηση και άλλη η Αντιπολίτευση. Όταν ένα κόμμα, που διαθέτει σχετική πλειοψηφία στη Βουλή, δεν

μπορεί να σχηματίσει Κυβέρνηση, κυβερνά στη βάση πολιτικής συμφωνίας μαζί με άλλα κόμματα που συμπληρώνουν τον απαραίτητο αριθμό

εδρών, ώστε η Κυβέρνηση να έχει την εμπιστοσύνη της Βουλής. Σε έκτακτες καταστάσεις, σε απρόβλεπτους κινδύνους, σε χαλεπούς

καιρούς, όταν απαιτείται εθνική σύμπνοια και συνεννόηση, κυβερνούν για περιορισμένο διάστημα και με οριοθετημένη εντολή Οικουμενικές

Κυβερνήσεις.

Η Οικουμενική Κυβέρνηση είναι έκτακτο γεγονός στη λειτουργία της δημοκρατίας. Η περίπτωση, όμως, στο πλαίσιο της κοινοβουλευτικής

δημοκρατίας, η ευθύνη της διακυβέρνησης της χώρας να ανήκει στην Αντιπολίτευση και η Κυβέρνηση να αντιπολιτεύεται την Αντιπολίτευση,

δεν έχει ακόμα υπάρξει. Πρόκειται για ένα νέο μοντέλο, μια αληθινή «καινοτομία», την οποία φαντασίωσαν στο Μέγαρο Μαξίμου και την

επιδιώκουν μέσω της Προεδρίας της Δημοκρατίας. Έντρομοι απέναντι στην καταιγιστική τους ανικανότητα και την πολιτική τους αδυναμία,

έχοντας εξαντλήσει και τα τελευταία αποθέματα πολιτικής απάτης, αμετροέπειας και συνειδητής ψευδολογίας. Ο στόχος είναι

προφανής. Να παραμείνουν στην εξουσία με την ευθύνη της Αντιπολίτευσης. Να εξακολουθούν να παραμυθιάζουν τους ψηφοφόρους τους

με άλλοθι την Αντιπολίτευση. Το νέο αυτό μοντέλο διακυβέρνησης, η αληθινά αυτή ριζοσπαστική καινοτομία, ονομάζεται στη γλώσσα του

ΣΥΡΙΖΑ συναίνεση.

Οκ, κύριε Πρωθυπουργέ, μήπως θέλετε και τίποτα άλλο;

• Με την υπογραφή του τρίτου μνημονίου, η χώρα επιβιώνει αποκλειστικά και μόνο με τους αυτοματισμούς της ΤΡΟΙΚΑΣ. Οι αυτοματισμοί

αυτοί εξασφαλίζουν οριακά και με οδυνηρό τρόπο μια στοιχειώδη δημοσιονομική ισορροπία, παρά τις προσπάθειες της Κυβέρνησης να

διαταράξει ακόμα και την ισορροπία αυτή με πράξεις και παραλείψεις. Στην πραγματικότητα όλη η εξουσία, κυριολεκτικά όλη, παραδόθηκε

στην ΤΡΟΙΚΑ. Η χώρα κυβερνάται από τους δανειστές. Ό,τι αποφασίζουν οι δανειστές, είναι ο υπέρτατος νόμος της χώρας.

Θα περίμενε κανείς, παρά την αναπόφευκτη αυτή συνθήκη, η ελληνική Κυβέρνηση να επιχειρήσει τομές με μακροπρόθεσμο αποτέλεσμα.

Θα περίμενε κανείς, επίσης, στοιχειώδη αίσθηση κοινωνικής δικαιοσύνης. Ιδίως από μια κυβέρνηση που ισχυρίζεται ότι είναι αριστερή. Αντί

για αυτά, βυθιζόμαστε όλο και πιο πολύ σε μια απίθανη επίδειξη ανικανότητας σε όλους τους τομείς. Στα πάντα. Σχεδόν χωρίς καμία

εξαίρεση. Θα χρειαζόταν τόμος για να καταγραφούν ακόμα και τα τρίμηνα πεπραγμένα της συγκεκριμένης Κυβέρνησης. Δεν το επιχειρώ,

γιατί θα ήταν ακόμα μία άσκηση στη ματαιότητα. Δύο μήνες, για παράδειγμα, ακούμε το φοβερό δίλημμα «ιδιωτική εκπαίδευση ή μοσχαρίσιο

κρέας»; Η απάντηση στο δίλημμα ήταν φόρος στο κρασί. Τώρα ζούμε την κόλαση του συνταξιοδοτικού και την εξαγγελία μιας ακόμα

σκληρής διαπραγμάτευσης για την προστασία, υποτίθεται, των χαμηλοσυνταξιούχων. Το ηλεκτρικό ρεύμα της αδικίας χτυπά ήδη αυτούς που

έχουν πραγματική ανάγκη τη σύνταξη. Πολίτες σε ηλικία άνω των 70 με σαράντα χρόνια δουλειάς στην πλάτη, στην ίδια μοίρα με

τις διάφορες πενηντάρες κυρίες με 15 χρόνια δουλειάς, κατ’ εφαρμογή των χιλιάδων εξαιρέσεων ενός συστήματος πολιτικής

φαυλότητας, ψευδοαγροτικών συντάξεων, ψευδοαναπηρικών συντάξεων, μαϊμού επιδομάτων, τα οποία το κράτος αδυνατεί (ή μήπως δε

θέλει) να ελέγξει, γιατί αποτελούν, πλέον, την εκλογική πελατεία της αριστεράς και είναι «άξια προστασίας». Τι να πει κανείς; Οι Έλληνες

πολίτες θα μπορούσαν να αντέξουν πολλές ακόμα θυσίες. Την αδικία και την ευνοιοκρατία δεν μπορούν να αντέξουν.

• Σπανίως, προσωποποιώ τα θέματα της ανικανότητας. Ομολογώ, όμως, ότι παθαίνω αλλεργική αντίδραση όταν χαμογελάει ηλίθια και

πλατιά ο κ. Κατρούγκαλος, με το κόκκινο μαντηλάκι στην τσέπη του σακακιού, ανακοινώνοντας τις περικοπές. Το μαντηλάκι ασορτί με τη

γραβάτα και το χαμόγελο αυτό δηλώνει σημειολογικά ένα πράγμα. Την απώλεια κάθε αίσθησης μέτρου, κάθε επαφής με την

πραγματικότητα. Και το κυριότερο, την έλλειψη αιδούς.

• Είναι γνωστό στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ ότι η «επίθεση συναίνεσης» με τον άγαρμπο τρόπο που εκδηλώθηκε, οφείλεται σε

μεγάλο βαθμό στις προτροπές των Κυβερνήσεων των ισχυρών της Ευρώπης. Ανησυχούν για την ραγδαία μείωση της αξιοπιστίας της

Κυβέρνησης και το ενδεχόμενο πολιτικής αποσταθεροποίησής της. Δεν ερωτεύθηκαν τον κ. Τσίπρα, αλλά αντιλαμβάνονται ότι δεν υπάρχει,

προς το παρόν, οποιαδήποτε αξιόπιστη εναλλακτική λύση. Επιλέγουν, έτσι, να πιέσουν προς την κατεύθυνση της στήριξης της Κυβέρνησης,

αφού ο κ. Τσίπρας μεταλλάχθηκε σε πειθήνιο συνομιλητή. Αν και αντιλαμβάνομαι τη στάση τους, ένα μόνο έχω να παρατηρήσω. Δεν τους

πέφτει λόγος. Αρκετά. Τουλάχιστον ως προς την επιλογή της κυβέρνησης, η Ελλάδα πρέπει να παραμείνει κυρίαρχη χώρα.

• Το πολιτικό σύστημα υφίσταται τεκτονικές αναταράξεις. Η κατεύθυνση που θα πάρουν τα πράγματα δεν είναι ακόμα ορατή. Ο ΣΥΡΙΖΑ

μεταλλάσσεται. Η Νέα Δημοκρατία είναι στο μεταίχμιο αναζήτησης της ταυτότητάς της και του ρόλου της. Οι κεντροαριστερές οσμώσεις δεν

έχουν ακόμα κατασταλάξει. Η κυοφορία μιας «κινηματικής» δεξιάς πλατφόρμας από τα σπλάχνα και τους «σώγαμπρους» της Νέας

Δημοκρατίας ενδέχεται να δημιουργήσει διαφορετικές προϋποθέσεις στο πολιτικό τοπίο. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, η συναίνεση, η

ουσιαστική συναίνεση και όχι η συναίνεση ως άλλοθι, προς την κατεύθυνση εξόδου από την κρίση, είναι απαραίτητη. Αυτό, όμως, απαιτεί

άλλη Κυβέρνηση και άλλο Πρωθυπουργό. Όσο περνά ο καιρός, αυτό θα γίνεται καταφάνερο. Ηλίου φαεινότερο.

• Ο κ. Σταύρος Θεοδωράκης το είπε ωραία. Ο Τσίπρας είναι σαν κάποιον που σου ζητάει λεφτά για να πάρει γάλα στο παιδί του και μετά σου

κάνει μήνυση, γιατί με τα λεφτά σου πήρε κρασί και μέθυσε.

* Το άρθρο απηχεί στις απόψεις του συντάκτη του. 

iPorta.gr