Τζίνα Δαβιλά

Pane di capo 

Ανάληψη, Στάδιο Διαγόρας, Ασγούρου 

delivery: 224100-3600 

Το λογότυπο δημιούργησε για λογαριασμό του iPorta.gr

ο Κωστής Α. Μακρής

Το τραπέζι της Κυριακής πάντα είχε μια επισημότητα. Ήμασταν και οι τρεις μαζί. Ο μπαμπάς, η μαμά κι εγώ. Πριν γεννηθεί η αδελφή μου. Με μυρωδάτη σαλάτα εποχής και κρέας με μακαρόνια στο φούρνο. Λεπτό μακαρόνι Νο 10 του Ακάκιου. Μου άρεσε να ξύνω το πλαϊνό του ταψιού που είχε τα ξεροψημένα μακαρόνια με την κόκκινη σάλτσα και να το τρώω. Και προτού καθίσουμε στο τραπέζι και μετά. Ήταν το μικρό θαύμα του Κυριακάτικου μεσημεριού. Το βράδυ μου άρεσαν τα αυτοσχέδια πιτσάκια: μια λεπτή φέτα ψωμιού κομμένη στη μέση με ένα κομμάτι κασέρι και πάνω ένα κομμάτι λουκάνικο. Έλιωνε το κασέρι στο ψωμί, ψηνόταν το λουκάνικο και τα έτρωγα ένα-ένα την ώρα που έβλεπα στην τηλεόραση «Τα τετράγωνα των Αστέρων» με τη Μαρία Αλιφέρη.

Η μαμά μου μού κολλάριζε το λευκό πλεκτό γιακά της μπλε ποδιάς μου, μου χτένιζε επισταμένα τα μαλλιά πιάνοντάς τα μισά-μισά, μου έβαζε τον φιόγκο παχύ-παχύ και λευκό, μου ‘’χτένιζε’’ προς τα πάνω με τα δάχτυλά της τα φρύδια μου, μου έδινε κι ένα φιλί και με «σταύρωνε» για να πάω στο σχολείο. Στην τσάντα πάντα κάτι μου έβαζε: μια γκοφρέτα, καραμελίτσες τριαντάφυλλο, μπισκοτάκια, αλλά κάπου-κάπου ερχόταν η ίδια για να μου φέρει το σουβλάκι που είχε κρατήσει από το προηγούμενο βράδυ για το δεκατιανό της επόμενης μέρας. Το παγωμένο σουβλάκι που μου άρεσε τόσο πολύ γιατί είχε ποτίσει η πίττα από το τζατζίκι και την ντομάτα.

Και όσες διαφορές κι αν έχω μαζί της, χρωστώ στη μάνα μου την απλοχεριά της στην αγάπη και την φροντίδα, τόση που είπα «ουφ ανάσανα», όταν στα δέκα μου χρόνια γεννήθηκε η αδελφή μου. Την μπούχτισα την αγάπη της τόσο που ήθελα να την μοιραστώ .
Και θυμάμαι και την αγωνία μου να της κάνω δώρο στη γιορτή της Μητέρας. Τη μαγιάτικη γιορτή της Μητέρας που φαίνεται τόσο άδικη συγκριτικά με την Γιορτή του πατέρα, αλλά σκέψου: το παιδί ορφανεύει από μάνα. Κάποιες φορές κι ας είναι ζωντανή.

Ιερός ο ρόλος της, βαρύ το χρέος της και ασήκωτο κάπου-κάπου, γιατί μάνα δε γεννιέσαι, γίνεσαι. Και είναι πολύ δύσκολο, ίσως για κάποιες και ακατόρθωτο, να γίνουν μανάδες σωστές. Μανάδες –αγκαλιές. Γιατί υπάρχουν και οι άλλες, που από άποψη ή άθελά τους γίνονται μανάδες–ρουφήχτρες. Αδικούν, τιμωρούν, αδιαφορούν, θυμώνουν, όπως θα έκαναν και στην ζωή τους για να επιβιώσουν. Ακούσια, εν αγνοία τους, από ανοησία ή εγωισμό. Από αδεξιότητα ή από έλλειψη αγάπης. Αν δεν έχεις πάρει αγάπη, πώς θα την δώσεις;

Δυστυχώς, τόσοι αιώνες πέρασαν από την τεκνογονία, αλλά κανένα σχολείο δεν δημιουργήθηκε για νε εκπαιδεύσει για το σημαντικότερο μάθημα, για το μυστήριο της ζωής, πώς από γυναίκα γίνεσαι μάνα και πώς πρέπει να αναγεννηθείς σε νέο άνθρωπο. Θεωρητικά η Φύση κάνει τη δουλειά της, αλλά η πράξη απαιτεί άλλες διαδρομές και συχνά αυτοθυσίες.

Το μήνα του Μαγιού, των μαγιών, των λουλουδιών και των μυρωδιών γιορτάζει η αρχή του καθενός μας, που επωμίζεται ισόβια την ευθύνη για την χαρά ή τη δυστυχία του καθενός μας. Η βάση ξεκινά από την αρχή, τη Μάνα, που διαμορφώνει το νεογέννητο θαύμα στα χέρια της.

Και αν τα θλιβερά ΜΜΕ ασχολούνται με τον Άκη, την Βίκυ και τον Τζούνιορ- Άκη, αν η Ευρώπη ασχολείται με τον Μακρόν και την σύντροφό του, σε τούτο το editorial επιτρέψτε μου να τιμήσω τη μάνα που ο ρόλος της είναι ο σημαντικότερος της ζωής της: να αναθρέψει ισορροπημένους ανθρώπους που θα έχουν αυτοσεβασμό, αξιοπρέπεια, ευγένεια και καλοσύνη. Ανθρωπιά. Γιατί το αυτονόητο είναι βασανιστικά δύσκολο.

Καλά κι ευλογημένα και δημιουργικά χρόνια σε μανάδες και πατεράδες. Κάποιοι από αυτούς έχουν την σύνεση και τη σοφία να γίνονται οι μανάδες των μανάδων όταν αυτές γίνονται μάνες. Και αυτή τη σοφή συμπεριφορά δεν την κουβάλησαν απ’τα γενοφάσκια τους. Τους την έμαθε με τον τρόπο της η δική τους μάνα.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

 iPorta.gr