Αμέσως μετά το άτυχο αποτέλεσμα της εθνικής μας ομάδας ποδοσφαίρου στο Ελσίνκι, η προπαγάνδα (μέσω του αθλητικού Τύπου και του τηλεοπτικού ρεπορτάζ) προσπάθησε να πείσει πως ‘μια παρένθεση ήταν’ και ότι ‘ο προπονητής Ρανιέρι προωθώντας νέους μαχητές χρειάζεται χρόνο’, τέτοια. Επίσης, το γνωστό γελοίο σύστημα της ΕΠΟ έβαλε ένα νέο παίκτη να προβεί σε δηλώσεις που τελικά τον εξέθεσαν. Είπε ο Παναγιώτης Ταχτσίδης: «Χρειαζόμαστε τον κόσμο στο πλευρό μας, δεν υπάρχει για εμάς τίποτε άλλο από τη νίκη’ κλπ. Καλούσε, λοιπόν, όλο τον κόσμο να γεμίσει το γήπεδο ενώ ως επαγγελματίας δεν είχε κανένα δικαίωμα να το κάνει. Ποτέ δεν θα βγει στο ‘γυαλί’ ο τάδε ηθοποιός να ζητήσει από το κοινό να γεμίσει το θέατρο. Οι ποδοσφαιριστές το κάνουν και στην συνέχεια υποχρεώνουν τους φουκαράδες φιλάθλους να κλαίνε τα λεφτά τους (για το ακριβό εισιτήριο) και να αποδοκιμάζουν για το ‘θέατρο σκιών’ που παρακολούθησαν. Αυτή η λογική να ζητούν χωρίς να ντρέπονται από τον κόσμο να σπεύσει στο γήπεδο, μοιάζει λίγο με τους επαίτες στα βαγόνια του Μετρό, που ζητάνε πενήντα λεπτά του ευρώ ώστε πουλώντας δύο ‘στιλούς’, να μπορέσουν να ζήσουν την διαλυμένη τους οικογένεια…

Δυστυχώς ομάδα αυτή την ώρα δεν διαθέτουμε. Μόνο ‘κράχτες’ που διαφημίζουν το τίποτα. Εννοώ κάτι φλύαρους ρεπόρτερ που πλασάρουν το μαύρο για άσπρο και κρύβουν από τους φιλάθλους την πραγματικότητα. Δυστυχώς, επίσης, δεν διαθέτουμε ικανό προπονητή. Ο υπάρχων, βγήκε μεσοβδόμαδα και δήλωσε πως ‘αν δεν πάμε στο Παρίσι, θα φταίει εκείνος’. Νομίζω πως δεν θα φταίει, διότι η Ομοσπονδία, αν δεν θέλει να δει την ομάδα να παίζει χωρίς θεατές, οφείλει να τον στείλει στα προάστια της Ρώμης ΑΜΕΣΩΣ, δηλαδή εκεί όπου διαθέτει μια βιλίτσα με όλα τα κομφόρ.

Δυστυχώς ποδοσφαιριστές που θα λάμψουν άμεσα, δεν διαθέτουμε ό,τι κι’ αν γράφουν οι αθλητικές φυλλάδες (ξέρετε αυτές που θεοποιούν τους παίκτες, προσφέρουν άλλοθι σε πονηρούς παράγοντες και παρασύρουν το κοινό που παίζει στοιχήματα με άθλια προγνωστικά). Ο Ρανιέρι απέναντι στην ομάδα της Βόρειας Ιρλανδίας, έβαλε τρεις ή και τέσσερις κυνηγούς, κυνηγώντας μεγάλο σκορ νίκης. Εχασε 0-2. Μεταξύ μας: όλοι οι φορ θα ναυαγούσαν (όπως και έγινε), διότι δεν υπήρχε ένα καλόπαιδο να τους δώσει σωστά την πάσα. Αρα, ας μην ψάχνουμε την ουσία στην πλήρη ουτοπία.

Υπήρξε στο γήπεδο και η Β. Ιρλανδία. Ομάδα μαχητική, γρήγορη, καλύτερα προπονημένη από την Ελλάδα, έχοντας τακτική που διατήρησε με ευλάβεια από το πρώτο ως το τελευταίο λεπτό του αγώνα. Βεβαίως, αυτή η ομάδα δεν στηρίζεται στον Μέσι, στον Κριστιάνο και στον Νεϊμάρ, αλλά ένα τρεις σούπερ μαχητές, αλλά ημιάγνωστους στο διεθνές ποδόσφαιρο (Ντέϊβις, Λάφερτι, Φέγκιουσον) και οκτώ ακόμη οι οποίοι βγάζουν ισχνό μεροκάματο σε ομάδες μικρών κατηγοριών της Αγγλίας (Πορτ Βέϊλ, Γκρίσμπι κλπ.). Ακόμη και ο με σπουδαία καριέρα βετεράνος τερματοφύλακας Ρόϊ Κάρολ, θεωρεί τιμή του που μετά τον Ολυμπιακό βρήκε στέγη στην διάσημη για την σταθερότητά της στην Γ’ κατηγορία …Νοτς Κάουντι!

Κατά τα άλλα, το παραμύθι συνεχίζεται, διότι –διάβολε- πουλάει!

Γιώργος Αρκουλής