Κωστής Α. Μακρής

Δύο ζωγραφιές που είχα κάνει στη Θεσσαλονίκη τον Οκτώβριο του 1979.

Για να τις χαρίσω στον πατέρα μου που είχε γενέθλια την 1η Νοεμβρίου.

Πήρα άδεια χωρίς να το ξέρουν οι δικοί μου και πήγα να τους κάνω έκπληξη.

Χάρηκαν.

Κι εγώ το ίδιο.

Κυρίως επειδή πρόλαβα να χαρίσω δυο ζωγραφιές μου στον πατέρα μου.

Ήταν η τελευταία φορά που συναντηθήκαμε ζωντανοί και οι δύο.

Γιατί το γράφω αυτό;

Για να πω ότι πάντα προλαβαίνουμε να κάνουμε κάτι γι’ αυτούς που αγαπάμε.

Κάτι που αν δεν το κάνουμε, μπορεί να μας κυνηγάει μετά από πίσω ―στην καλύτερη περίπτωση― σαν πεινασμένο γατί ή σαν σκυλί που ζητάει το χάδι μας.

Και κάτι ακόμα…

Να κάνουμε κάτι καλό και γι’ αυτούς που δεν αγαπάμε και τόσο. ϊσως και σε ανθρώπους που μισούμε και λίγο ή είναι πολύ διαφορετικοί από εμάς.

Αν το καταφέρνουμε, θα αγαπάμε μετά πιο πολύ τον εαυτό μας. Θα είμαστε «κρείττονες εαυτού», πιο δυνατοί από τον εαυτό μας.

Και αυτό κάνει καλό σε όλο τον κόσμο.

Και σε όποιους ακούγεται γλυκερό ή υπερφίαλο κάτι τέτοιο, ας βρει μια καλύτερη πρόταση.

Αλλά με λιγότερα πτώματα απ’ όσα αφήνουν μερικές πιο “ρεαλιστικές” αντιμετωπίσεις της πραγματικότητας.

* Το νέο βιβλίο του Κωστή Α. Μακρή «Η Εβίτα που νίκησε τα Αποθαρρύνια» κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Πατάκη