Γιάννης Στουραΐτης

Μόνο στη Ρόδο: Αποστόλου Παύλου 50 (Ανάληψη)-Βενετοκλέων (Στάδιο ΔΙΑΓΟΡΑΣ)-Ρόδου-Λίνδου (ύψος ΙΚΑ)-Λεωφόρος Κρεμαστής – Πηγές Καλλιθέας (από Μάιο-Οκτώβριο) & catering Γάμοι-Βαπτίσεις, Συνέδρια, Εκδηλώσεις

PANE DI CAPO – AT RHODES – ΣΤΗ ΡΟΔΟ – ΤΗΛ: 22410-69007

  Ήχοι Φύσης.

Ή, ακριβέστερα, ήχοι χωριού:

Πρόκειται για μιαν ησυχία, που ενώ δεν είναι ακριβώς ησυχία, σε γαληνεύει μ’ έναν πολύ δικό της τρόπο:

Τιτιβίσματα, θροΐσματα, κακαρίσματα απ’ τα κοτέτσια, κουδουνίσματα από τα κατσίκια στις βουνοπλαγιές, συρίττουσες ριπές ανέμου, ζουζουνίσματα, ελάχιστοι ανθρώπινοι ήχοι, όπως ένα “μπρρρρ βρεεε” του αγωγιάτη, άντε καμιά γιαγιά που να φωνάζει το εγγόνι της, ή μια καλημέρα ανάμεσα σε γειτόνισσες και, βεβαίως, ελάχιστοι ήχοι μηχανών με εξαιρέσεις καμία μοτοσυκλέτα ή κάποιο διερχόμενο τρακτέρ, που, όμως, αντί να σ’ ενοχλούν, σε κάνουν να εκτιμάς ακόμη περισσότερο τους υπόλοιπους προπεριγραφέντες, ηρεμιστικούς ήχους…

Και μυρωδιές Φύσης:

Βασιλικοί, δυόσμος, δεντρολίβανα, ρίγανη, φασκόμηλο, Ευλογημένη Μεσόγειος!

Άντε και καμιά καβαλίνα, για να είμαστε και λίγο ρεαλιστές!

Υπηρετώ στο Αγροτικό Ιατρείο ενός ημιορεινού χωριού των πανέμορφων  και τόσο ιδιαίτερων Κυκλάδων, εναντίον του οποίου με ξαμόλησε η Πολιτεία, άπειρο και φοβισμένο, κρατώντας, (η Πολιτεία), απλώς τα προσχήματα σε ό,τι αφορά την Υγεία του Λαού και, κυρίως, καλύπτοντας την ψυχολογική ανάγκη των κατοίκων της Περιφέρειας να αισθάνονται μια σχετική ασφάλεια, “προστατευμένοι”, (εν αγνοία κινδύνου), λόγω της παρουσίας ενός γιατρού, κι ας είν’ και “του γλυκού νερού”…!

Πρέπει να ήμουν περίπου στο μέσον της θητείας μου, έχοντας “ξεψαρώσει” κάπως, λόγω της, μέχρι τότε, σχετικής τριβής μου με τα ήδη αντιμετωπισθέντα περιστατικά!

Καθισμένος λοιπόν στο γραφείο μου, απολαμβάνω, διαλογιζόμενος, το ηχητικό – οσφρητικό περιβάλλον που σας περιέγραψα!

Επειδή όμως, όλα τα ωραία, και όχι μόνον, έχουν ένα τέλος, το τέλος του διαλογισμού μου επήλθε με την εκπομπή κάποιων …παρασίτων:

Οι ήχοι του εξιδανικευμένου χωριού μου αντικαταστάθηκαν προοδευτικά από τους ήχους της πραγματικής ζωής:

Σουρ, σουρ, σουρ, συρτά βήματα πλησιάζουν ανακατεμένα με βογγητά, με αγκομαχητά και με  κάποιες εναγώνιες, άλλοτε παρακλητικές και άλλοτε προτρεπτικές, φωνές της θειάς της Φώτως, “Έλα, Χριστιανέ μου, κάνε λίγο κουράγιο και φτάσαμε !“

Νά σου και σκάει μύτη από την πόρτα ο παππούς, δίνοντας την εικόνα βαρέως πάσχοντος  και την εντύπωση ότι πονάει ανυπόφορα, χωρίς να παραλείψω ότι περπατάει με δυσκολία, σαν να τα είχε κάνει πάνω του!

Δεν θα σας κουράσω με άλλες λεπτομέρειες. Πάντως, το περιστατικό έμοιαζε με επείγον!

Βέβαια, εκ των υστέρων έμαθα ότι, παρά την αιφνίδια εγκατάσταση των συμπτωμάτων, δεν ξεκίνησε σαν επείγον, αλλά εξελίχθηκε σε τέτοιο, λόγω της πεισματικής άρνησης του παππού να προσέλθει στο Ιατρείο δύο μέρες πριν, όταν ο πόνος ήταν οξύς μεν, αλλά σαφώς ηπιότερος και, οπωσδήποτε πιο υποφερτός, εξ ού και τα μπινελίκια με τα οποία τον έλουζε η μαρτυριάρα, η θειά η Φώτω!

Αλλά, πού πονούσε ο παππούς;

Η απάντηση δόθηκε αφού, δείχνοντάς του την καρέκλα, τού είπα “Ελα κάθισε, μπάρμπα Κώστα“.

Επαναστατικώ δικαίω και με αρκετή αγανάκτηση, αναλαμβάνει τα ηνία της συζήτησης η θειά η Φώτω διακόπτοντας:

“Πού να καθίσει, γιατρέ μου, πού ‘χει πάρει φωτιά ο κώλος του! Δυό μερόνυχτα έχει να καθίσει! Και την νύχτα τον κοιμίζω στο πλάι!“

Τον κοιτάζω με συμπόνια, αναθαρρεύει αυτός, και μου λέει:

“Άκου να δεις, γιατρουδάκο μου. Πριν δυό μέρες, που είχε καλοσύνη, κίνησα να πάω στο χωράφι, αφού όλο και καταπιάνομαι με τα σπαρτά μου, να μην κάθομαι άπρακτος. Κάποια στιγμή, με ήρθε να κάμω την ανάγκη μου, ε, μόνος μεσ’ στην ερημιά, κατέβασα τα βρακιά μου και την έκανα! Αλλά δεν είχα μαζί μου χαρτί να σκουπιστώ. Τι να κάμω; Γυρνώ γύρω μου και βλέπω ‘κεί κοντά, μιαν εφημερίδα τσαλακωμένη, αρπώ την, και σκουπίζομαι! Κι από κείνη την καταραμένη την στιγμή, γιατρέ μου με κόφτει ένας πόνος πίσω, ένα κάψιμο, τι να σου πω, άλλο πράμα!“

Η θειά η Φώτω τον κεραυνοβολεί με οργισμένα βλέμματα, μουρμουρίζοντας τα δικά της, μεσ’ απ’ τα δόντια της.

Τον ρωτώ: “Και γιατί δεν ήρθες νωρίτερα να δούμε τι έχεις;“

“Ε είπα, γιατρέ μου, θε να μου περάσει ο πόνος, κακο-χρονο-νά-χει, αλλά πού!“

Τέλος πάντων, με τα χίλια ζόρια τον ξαπλώνω στο πλάι, τον ξεβρακώνουμε με την Φώτω furiosa, και με ντελικάτες κινήσεις, προσπαθώ να ψηλαφήσω την περιοχή γύρω από τον ποπό του, με τον μπάρμπα Κώστα να τινάζεται σε κάθε άγγιγμα, σαν να τον κτυπούσαν 20.000 βολτ και τελικά, τι διαπιστώνω;

Πάνω στον δακτύλιο, και μέ ένα τμήμα του μέσα στον πρωκτό, βρίσκεται καρφωμένο ένα μεγαλοπρεπέστατο, πρώην τηγανητό, ψαροκόκκαλο, εν μέσω μιάς έντονης φλεγμονής, με πύον ν’ αναβλύζει από την βάση του, που κουνιέται, σαν να μάς κοροϊδεύει, σε κάθε ανεπαίσθητη κίνηση του σκληρά δοκιμαζόμενου παππού!

Ε, ρε ανακούφιση για αμφότερους, ασθενή και γιατρό, όταν αφαίρεσα το ξένο σώμα με μια λαβίδα και καθάρισα σχολαστικά την περιοχή!

Τι είχε γίνει:

Η εφημερίδα που μετέτρεψε ο μπάρμπας σε κωλόχαρτο, είχε χρησιμοποιηθεί προηγουμένως από κάποιους άλλους, (κι όμως ναι, μέσα στην άγρια ερημιά!), οι οποίοι, αφού έφαγαν τα τηγανητά ψαράκια τους και ήπιαν τα κρασάκια τους, τύλιξαν τα ψαροκόκκαλα μέσα της και, ως γνήσιοι Έλληνες, την παράτησαν μαζί με το περιεχόμενό της, για να τα χωνέψει η Μητέρα Φύση! Μόνο που, προτού ολοκληρωθεί η διαδικασία της χώνεψης, (πάσχει, είν’ αλήθεια, από δυσπεψία η Μητέρα Φύση), έπεσε η εφημερίδα στα χέρια του μπάρμπα Κώστα, ο οποίος την βούτηξε βιαστικά μέσα στην αγωνία του να σκουπιστεί όσο πιο γρήγορα, για να μην δουν τον κώλο του, (μέσα στο απόλυτο πουθενά), και …νά ‘σου το κάρφωμα!

Όπου φύγει-φύγει ο παππούς, με την θειά την Φώτω να τον κυνηγάει, να τον κατραπακιάσει!

Ουφ, σιγά το σοβαρό επείγον…!

Πέρασαν χρόνια πολλά, τελείωσα με την υποχρέωση της Υπηρεσίας Υπαίθρου στις δύσμοιρες Κυκλάδες, ευτυχώς χωρίς σοβαρές, εκατέρωθεν, απώλειες,  έφυγα στην Αθήνα, τελείωσα όλες τις φάσεις της ειδικότητάς μου κι επανήλθα, ως γαστρεντερολόγος πλέον, στο Αιγαίο, αλλά αυτήν την φορά νοτιότερα, στα εξ ίσου όμορφα και ιδιαίτερα Δωδεκάνησα.

Αλλάζει λοιπόν το περιβάλλον και οι ήχοι του χωριού μετατρέπονται σε ήχους της πόλεως, και δη, σε ήχους Νοσοκομείου, και δη, σε ήχους Εξωτερικών Ιατρείων!

Όσο για τις μυρωδιές, ας το αφήσουμε καλύτερα…

Νά ΄τος λοιπόν ο κυριούλης, φανερά ταλαιπωρημένος από έναν, προ διημέρου, αιφνιδίως εμφανισθέντα και έκτοτε, βαθμιαίως επιδεινωθέντα πόνο, στην ίδια, με το συμπάθιο, περιοχή με του Κυκλαδίτη μπάρμπα Κώστα!

Παρά την λεπτομερέστατη λήψη ιστορικού, και την ενδελεχή κλινική εξέταση, δεν κατάφερα να διαπιστώσω κάτι συγκεκριμένο, μέχρι την στιγμή που προχώρησα στην, πάντα απαραίτητη και χρησιμότατη δακτυλική εξέταση του πρωκτού, ifyouknowwhatImean, (ελληνιστί: ελπίζω να καταλάβατε τι εννοώ)!

Με την απλή επαφή και πριν καν την διείσδυση του δείκτη μου, εμφανίσθηκαν ξανά στο προσκήνιο τα 20.000 βολτ του μπάρμπα Κώστα, αν θυμάστε! Σαλτάρισε στον αέρα ο φουκαράς ο κυριούλης!

Για να μην μακρηγορώ, σφίξαμε τα δόντια μας, ο ασθενής κι εγώ, (να ξέρετε ότι κάθε φορά που σφίγγει τα δόντια ο άρρωστος, αναπόφευκτα, τα σφίγγει κι ο γιατρός μαζί του), έκανα την καρδιά μου πέτρα και προχώρησα σε επείγουσα ορθοσκόπηση, έχοντας προηγουμένως καταστείλει τον άνθρωπο με βαθειά μέθη.

Μπαίνοντας το ενδοσκόπιο, “κτύπησε” σε κάτι σκληρό, ενώ, μόλις απέκτησα καθαρό οπτικό πεδίο, είδα κάτι, χρώματος καφέ, που έμοιαζε με χοντρό αγκάθι ή/και με πολύ χοντρή βελόνα, μήκους, περίπου, 4 cm, να έχει καρφωθεί στον πρωκτικό δακτύλιο, ΑΠΟ ΜΕΣΑ , και να προβάλλει μέσα στον αυλό του εντέρου!

Απ’ έξω δεν φαινόταν τίποτε απολύτως!

Για να μην σας πρήξω κι άλλο με ιατρικές λεπτομέρειες, προώθησα μέσα από το ενδοσκόπιο μιαν ειδική λαβίδα, ξεκάρφωσα το ξένο σώμα και, με μεγάλη προσοχή και λεπτές κινήσεις, το αφαίρεσα και το έφερα, κάθιδρος, στο φώς της ημέρας!

Τι στο διάολο ήταν;

Μόλις συνήλθε ο άρρωστος, τον ρώτησα τι είχε φάει και μου απάντησε, ότι τρεις μέρες πριν, είχε φάει λαγό στιφάδο!

Όποιος δεν με πιστεύει, μπορεί να επισκεφθεί την Συλλογή Ξένων Σωμάτων του Πεπτικού Σωλήνα που διατηρούμε στο Ενδοσκοπικό Εργαστήριο του Γενικού Νοσοκομείου της Ρόδου και να δει, μεταξύ πλήθους ποικίλων άλλων αντικειμένων, το μυτερό, οξύ, δίκην βελόνης ή άκανθας, λαγοκόκκαλο της ιστορίας μας!

Εκτός από την απέραντη ανακούφιση που νοιώσαμε, (πανομοιότυπη με εκείνη που αισθανθήκαμε με τον Κυκλαδίτη μπάρμπα), τόσον ο Ροδίτης ασθενής μου, όσο κι εγώ, θα παραμείνω, έκτοτε, με την εξής απορία:

Αποτελεί μέγα μυστήριο για μένα,

το Πώς, κατ’ αρχήν, ο άνθρωπος αυτός, (ή να τον πω φακίρη;), κατάπιε ένα τέτοιο ξένο σώμα και δεν το πήρε είδηση;

Πώς, παραστρατώντας το κόκκαλο, (έχει συμβεί σε άλλον άρρωστο με τμήμα οδοντοστοιχίας!), δεν σφήνωσε στην τραχεία, να τρέχουμε και να μην φτάνουμε;

Πώς δεν καρφώθηκε σε κάποιο από τα πολλά “στριμωγμένα” σημεία κατά μήκος της μακράς διαδρομής του πεπτικού σωλήνα, (αναφέρω ενδεικτικά, τον, συχνά πολυέλικτο, οισοφάγο και τα δύο στόμιά του, άνω και κάτω, τον στενόχωρο βολβό και τις υπόλοιπες μοίρες του δωδεκαδακτύλου, με τις απότομες κάμψεις τους, τις δαιδαλώδεις έλικες της νήστιδας και του ειλεού, στο λεπτό έντερο, και την, επίσης στριμόκωλη, ειλεοτυφλική βαλβίδα, που συνιστά τα “διόδια” ανάμεσα στο λεπτό και στο παχύ έντερο);

Πώς δεν προκάλεσε κάποιον σπασμό που να αναγκάσει το οστέινο αγκάθι να στρίψει εγκάρσια και να τρυπήσει ένα από τα προαναφερθέντα σημεία;

Μόνο μιαν απάντηση έχω, κι αυτή καθόλου επιστημονικά τεκμηριωμένη:

Παρά την στενότητα του πρωκτικού δακτυλίου και την σθεναρή αντίσταση των σφιγκτήρων του που δεν επέτρεψαν την δίοδο και αποβολή του λαγοκόκκαλου, ο ασθενής μας υπήρξε ιδιαίτερα κωλόφαρδος!

Τέλος, όπως κατέστη φανερό, συνδύασα τις δύο ιστορίες, παρά την χρονική απόσταση που τις χωρίζει, διότι αμφότερες έχουν να κάνουν με κάρφωμα οστού στον πρωκτικό δακτύλιο!

Η μία απ’ έξω απ’ τον ποπό κι η άλλη από μέσα! (Αυτό μου θυμίζει λίγο εκείνο το “Εντός, Εκτός και Επί τα Αυτά” που μας μαθαίνανε στην Γεωμετρία, μόνο που εγώ το προσάρμοσα στην Πρωκτομετρία -μην ψάχνετε, δεν υπάρχει!)

Αντί επιλόγου, να σας ζητήσω και μια συγγνώμη για τον, επίτηδες, παραπλανητικό τίτλο που διάλεξα γι αυτό το κείμενό μου:

Το στοιχείο “Άλυτος Γρίφος“, νομίζω ότι επεξηγήθηκε επαρκώς, μόλις πριν λίγο.

Πέραν τούτου, οι δύο ιστορίες που σας διηγήθηκα, έχουν κι άλλο κοινό μεταξύ τους:

Σε αμφότερες, τα κόκκαλα-δράστες είχαν μορφή αγκαθιού, εξ ου προέκυψαν τα “Ακανθώδη Ζητήματα“!

Αλλά “Εθνικού Περιεχομένου“, γιατί;

Απλούστατα, διότι αμφότερες οι ιστορίες είναι “απ’ τα κόκκαλα βγαλμένες“!

Και για να μην χάσω τον ύπνο μου από τις τύψεις, θα σας εξομολογηθώ ότι αυτό το τελευταίο λογοπαίγνιο δεν είναι δικό μου!

Το έχω “κλέψει”, (και παραφράσει), από τον αείμνηστο καθηγητή μου της Μαιευτικής και Γυναικολογίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, κ. Μαυρουδή, ο οποίος μιλώντας μια μέρα στο αμφιθέατρο “Περί των οστών της λεκάνης και των μεταβολών τους κατά την κύηση και τον τοκετό“, χαρακτήρισε το μάθημα  “Εθνικής Σημασίας, ως απ’ τα κόκκαλα βγαλμένο!“

Συγχωρέστε με, αλλά όταν τα λογοπαίγνια είναι τόσο έξυπνα, όσο να τα θυμάσαι για πάνω από 35 χρόνια, δεν είναι κακό, ούτε αθέμιτο, να επαναχρησιμοποιούνται, τιμώντας αυτόν που, ως πνευματώδης Δάσκαλος και άριστος μαιευτήρας, τα γέννησε…!