Η Άννα Κοντοπίδη είναι Συμβολαιογράφος και ζει στη Νάξο

Γνωριζόμαστε από παλιά. Από πολύ παλιά, πολύ παλιά. Ξεκίνησες μέσα απ’τα παραμύθια μου και δεν ξεμάκρυνες ακόμη, που θα λεγε ο Λουντέμης.

Έμαθα να σ ‘αγαπώ για μύρια όσα, αλλά και για κείνο που πες, πως : “ Ο άνθρωπος πρέπει να περπατάει με το κεφάλι απέναντι στον ήλιο. Και ο ήλιος πρέπει να κάψει το μέτωπο και καίγοντάς το να το σφραγίσει με τη σφραγίδα της τιμής. Όποιος περπατάει σκυφτός, χάνει αυτή την τιμή…”

Έγινες ο δικός μου αυθεντικός μαχητής και ιεραπόστολος της προσφοράς παντού για χιλιάδες τόσα, αλλά σου ζήλεψα εκείνο το: “ Υπάρχει μόνο ένα συναίσθημα πιο δυνατό από τον Έρωτα με την Ελευθερία..! Είναι το μίσος γι ‘ αυτούς που μου τη στερούν!…”

Αποστήθισα χιλιάδες μικρές αθανασίες σου αλλά με κατάπιε εκείνο το: “ Κι αν μας πουν ότι είμαστε σχεδόν ρομαντικοί…ότι είμαστε αδιόρθωτοι ιδεαλιστές, ότι σκεφτόμαστε το αδύνατο, εμείς πρέπει χίλιες φορές να απαντήσουμε, Ναι, είμαστε….”

Λάτρεψα την τρυφεράδα σου για χίλια δυό, μα πιότερο για κείνα πού’ γραφες στην γυναίκα σου υποψιαζόμενος τον θάνατό σου : “Αντίο, μοναδική μου, μην τρέμεις μπροστά στην πείνα των λύκων, ούτε στις παγωμένες στέπες της απουσίας.
Σ’ έχω στο μέρος της καρδιάς και θα πορευτούμε μαζί ώσπου ο δρόμος να σβηστεί.. .”
“….. Το παρελθόν έχει τελειώσει, είμαι το μέλλον καθ οδόν (…) Αν μια μέρα νοιώσεις τη βία μιας ματιάς, μη γυρίσεις, μη σπάσεις το ξόρκι, συνέχισε να φτιάχνεις τον καφέ μου και άσε με να σε ζήσω στην αιωνιότητα της στιγμής”.