Ο Αλέξανδρος Μπέμπης θυμάται…

…το δάκρυ που έχυσε κορόμηλο-αν και δεν το απαιτούσε η συνταγή-καθαρίζοντας κρεμμυδάκια και ακούγοντας YES, έξι η ώρα το πρωί.

Όσοι αναρωτηθούν τι σχέση έχει το στιφάδο με το ροκ, με συγχωρεί η χάρη τους αλλά ή δεν τους αρέσει το στιφάδο ή δεν δικαιούνται να δηλώνουν ροκάδες.

Τι παραπάνω έχει δηλαδή ο Βασίλης και χοροπηδούν εκστασιασμένα τα κοριτσόπουλα στις συναυλίες του?(Ακόμη και η συμβία μου που είναι 55 plus)

Επειδή δηλώνει ροκάς;

Καλά, ας μην είχε φωνάρα και μυτάρα και θα ήταν άχρωμος και άοσμος.Ενώ το στιφάδο…

Ή ο Λαλιώτης. Που μας το έπαιζε σκληροροκάς τότε που το ΠΑΣΟΚ έπαιρνε 45 και 46%.

Έλα να σε δω τώρα Κωστάκη, να το πάρεις από το 5% να το απογειώσεις άντε στο 35.

Ενώ το στιφάδο…σταθερή αξία.

Αμέσως πλην σαφώς,προχωρώ στο παρασύνθημα.

”Μπουγαζλίκια”.

”Τι εί;”

Μπουγαζλίκια εί τα κρεατάκια και τα γλυκαδάκια που βρίσκονται στη βάση της μοσχαρίσιας γλώσσας.

Εκεί, στο μέσα μέρος του λαιμού, εκεί κάπου πάνω από το καρύδι.

Επειδή σπανίζει στις μέρες μας σαν είδος, σας δίνω έγκαιρα τη συνταγή αν και το φαγητό είναι χριστουγεννιάτικο.

Για να έχετε έναν ολόκληρο μήνα να ψαχτείτε.

Κάποτε, πιασμένος εγώ από το παχουλό χέρι του παππού, κατεβαίναμε στο Καπάνι και στη Μοδιάνο και ήταν κρεμασμένα στα τσιγκέλια.(*)

Τότε που οι χασάπηδες τα διαλαλούσαν ΑΑΑ,ενώ είχαν τις γλώσσες πεταμένες στα αζήτητα.

Τώρα ταΐζουν τις κολοβές γλώσσες στους άσχετους και κρατούν για πάρτη τους τον εκλεκτό μεζέ.

Χώρια που το ίδιο κάνουν και οι εκδοροσφαγείς στα σφαγεία. Αυτοί ξέρουν.

Εμείς όμως είμαστε σχετικοί. Κι’ αν δεν είμαστε θα γίνουμε. Το ‘χουμε να ανοίγουμε πόρτες…

Τις δύο τελευταίες χρονιές τα βρήκα σε ένα τυφλό στενάκι στο Καπάνι και αφού έδωσα τον χασάπη να καταλάβει ότι δεν μασάω παραμύθι

και σε κρεοπωλείο στη Σίνδο επειδή συγκινήθηκε ο χασάπης που τα γνώριζα. Τα είχε κρατημένα για τον εαυτό του.

Εσείς πρέπει να οπλιστείτε με υπομονή και επιμονή,να περιγράψετε καλά τι θέλετε και να τους ψαρώσετε.

Προσοχή μη σας ξεγελάσουν. Μπουγαζλίκια μαζί με τη γλώσσα είναι περίπου τρία κιλά.

Οι σύγχρονοι κρεοπώλες δεν γνωρίζουν τη λέξη.

(*)Στη Βαρβάκειο δεν ξέρω τι παίζει.Ούτε στην επαρχία.

”Μπουγαζλίκια”.

Πόθεν η λέξη;

Δεν γνωρίζω την προέλευση ούτε την ετυμολογία της.

Έτσι πρωτοάκουσα να τα ονομάζει θείος με καταγωγή από την Αρκαδία.

Μας έκανε κάθε Χριστούγεννα το τραπέζι στο σπίτι του στη Χαριλάου.

Πάντα ξεκινούσε με ένα εκκωφαντικό σολάρισμα. Μετά έμπαιναν οι φωνές,τα δάχτυλα ξέφρενα και ανυπόμονα στο τραπέζι, για να γεμίσουν σαν κίμπορντς, τα πιρούνια ντραμς στα πιάτα και τρελαμένο μπάσο η φωνή του παππού ”Γιάννη μας γκάστρωσες!”.

(Ακούστε το GOING FOR THE ONE των YES,για να πάρετε μια ιδέα).

Τότε που ήταν εκδρομή για μας η Χαριλάου που μέναμε πίσω από την Αγιασοφιά. Τότε που όταν τελείωνε το καλντερίμι με κυβόλιθους της Λεωφόρου Στρατού, ο μόνος δρόμος που είχε άσφαλτο ήταν η Παπαναστασίου ”για να πηγαίνουν οι Αμερικάνοι στα ραντάρ του Χορτιάτη”.

Ποιός έδινε όμως σημασία σε τέτοιες λεπτομέρειες.

Μας τρέχαν ήδη τα σάλια για το έξοχο στιφάδο που θα ξανατρώγαμε.

Κυρίως του παππού.”Πού θα πάει, θα του την κλέψω τη συνταγή του Γιάννη”.

Και του την έκλεψε.

Και πέρασε στο σύνθημα.

Υπομονή ένα μήνα.

Για το (Μέρος 2ο).

Αλέξανδρος Μπέμπης