Θάνος Ασκητής

Ο Αύγουστος ως γνωστόν, είναι ο μήνας των διακοπών. Βαλίτσες γεμίζουν, διακοπές ξεκινούν και τα πορτοφόλια αγκομαχούν. Οι άνθρωποι της καθημερινής επιβίωσης και του ανώνυμου αστικού πλήθους ξεχύνονται στις παραλίες της όμορφης πατρίδας μας, γεμάτοι κέφι και ζωντάνια να ρίξουν τα πολύπαθα κορμιά τους μέσα στα άγρια κύματα της Αυγουστιάτικης θάλασσας.

Και εγώ, ένας από αυτούς που απολαμβάνουν τη τεμπελιά και την ανεμελιά της ξαπλώστρας, παρακολουθώ όλους εκείνους που είτε κολυμπούν, είτε πολεμούν με το μπαλάκι και τις ρακέτες, που με χαριτωμένο οίστρο, λικνίζουν κορμιά με παραπάνω κιλά και μπόλικο λαχάνιασμα.

Βλέπω όμως και εκείνους που με περίσσια χάρη κατεβάζουν την παγωμένη μπύρα τους ή την φραπεδιά τους με ένα τσιγάρο στο χέρι, με πολλές «φιλοσοφημένες» και ανούσιες συζητήσεις, να ζουν τις καυτές ώρες του μεσημεριού κάτω από την ομπρέλα τους. Και όλα αυτά, συνθέτουν το καλοκαιρινό κάδρο που κάνει την Ελλάδα μοναδική, τη θάλασσα εκπληκτική και τους Έλληνες τυχερούς που ζουν σε αυτό τον ευλογημένο τόπο!

Αυτό όμως που δεν μπορώ να καταλάβω, είναι η «κουλτούρα του ψευτόμαγκα», που χέζει το περιβάλλον, δηλαδή πιο απλά το σπίτι του, είτε πετώντας το άδειο μπουκάλι της μπύρας στη θάλασσα, είτε θάβοντας τη γόπα του παθιασμένου τσιγάρου του στην άμμο της λαμπερής παραλίας που είμαστε τυχεροί που την έχουμε! Αυτοί οι καλοί Έλληνες, μη ευαισθητοποιημένοι περιβαλλοντικά, ανώριμοι και αναίσθητοι από φύση, νομίζουν ότι με το να βρομίζουν την παραλία με τα πλαστικά και τα αποτσίγαρα, κάνουν αυτό που γουστάρουν, εκπαιδεύοντας μάλιστα και τους νεότερους νεοέλληνες να πράξουν το ίδιο, απολαμβάνοντας τον ανεγκέφαλο εαυτό τους και φυσικά εκφράζουν όλο και πιο ανοιχτά «σας γράφω στα αρχ… μου».

Δυστυχώς, πάντα θυμώνω βλέποντας την ασυδοσία μιας παραλίας που μας αγκαλιάζει και μας καλοδέχεται στα όμορφα νερά της και μας θυμίζει πόσο τυχεροί είμαστε… που είμαστε Έλληνες! Δεν είναι λίγες οι φορές που μαζεύω τις γόπες από την παραλία και γίνομαι ο γραφικός μιας εικόνας που δίπλα μου ζουν και βασιλεύουν όλοι αυτοί που αγνοούν ή αδιαφορούν για το περιβάλλον, που όλο και πιο πολύ μας τιμωρεί και μας αποβάλλει ως καρκινικά κύτταρα μιας ανώμαλης οργανικής ισορροπίας.

Θυμάμαι παιδί, στη παραλία έξω από το Ληξούρι της Κεφαλλονιάς, που λέγεται Ξι, τις μοναδικές στιγμές που έχω ζήσει ρουφώντας στη κυριολεξία τη χρυσή άμμο και τα γαλαζοπράσινα νερά. Αυτές οι σκηνές με μεγάλωσαν και μου επιτρέπουν ακόμη και σήμερα να ζω τον Αύγουστο μου μέσα από εικόνες που μου αρέσουν αλλά και με ενοχλούν. Μου αρέσουν οι άνθρωποι που αγαπούν τη ζωή, χύνονται μέσα σε αυτήν, σέβονται το περιβάλλον και γεύονται τα χρώματα της Ελληνικής φύσης…

Το καλοκαίρι οι άνθρωποι έρχονται κοντά. Μιλούν στις παραλίες, γελούν ξεχνώντας την κρίση, τη μιζέρια, την ανασφάλεια. Η θάλασσα, ο μεγάλος σύντροφος της υγείας αλλά και της απόλαυσης, μιας εποχής που με το δικό της μοναδικό τρόπο, μας κάνει να χαιρόμαστε το καθετί που είναι «εγώ, εσύ, εμείς» και οφείλουμε να την κρατήσουμε ζωντανή, ερωμένη που πάντα μας περιμένει! Κυρίως όμως τα παιδιά μας, που τους χρωστάμε να μην δουν τις παραλίες μας όλο και πιο βρομερές και ρυπογόνες, γεμάτες σκουπίδια, να πεθαίνουν από μας, που πήραμε τη φύση και την κάναμε τουαλέτα μας!

Όλοι εμείς που αγαπάμε το περιβάλλον, ας εξακολουθούμε να το φροντίζουμε και να το παραδώσουμε στους επόμενους δικούς μας αλλά και ξένους, με το αίσθημα ευθύνης και τη γνώση: «Η παιδεία μας να είναι η κληρονομιά μας!»

Καλά μπάνια!

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The articleexpresses the views of the author

iPorta.gr