Τζίνα Δαβιλά

Pane di capo 

Ανάληψη, Στάδιο Διαγόρας, Ασγούρου 

delivery: 224100-3600 

Πέθανε η εποχή των αστεριών. Μας τελείωσαν οι αστέρες. Οι αυθεντικά αστραφτεροί. Που τους έβλεπες και ένοιωθες δέος, θαυμασμό, έλεγες: “να την! είναι η Λάσκαρη, είναι ο Κούρκουλος, είδα την Καρέζη, άκουσα τον Διονυσίου, πήγα στη Μοσχολιού”.

Τελείωσαν. Και μείναμε μοναχοί με πολλά κινητά που φωτογραφίζουν ό,τι κινείται, που εμείς ποζάρουμε σαν σε φωτογράφιση της Madame Figaro, που εξοικειωθήκαμε με τους stars και βγάζουμε selfies μαζί τους, ενώ στο παρελθόν ζητούσαμε αυτόγραφα. Με συστολή, με σεβασμό, με βλέμμα χαμηλωμένο από την θεσπέσια τύχη να τους δούμε από κοντά.

Όλα άλλαξαν και εμείς είμαστε μόνοι στον καθρέφτη της κοινωνίας που εμείς δημιουργήσαμε. Με δημοσιογράφους της ντροπής. Με πολιτικούς της ξεδιαντροπιάς.

Αγοράζαμε εφημερίδες και σεβόμασταν την υπογραφή των δημοσιογράφων-αρθρογράφων θαυμάζοντας το τετραπέρατο μυαλό τους.

Συναντούσαμε κάποιο συγγραφέα και τον κοιτούσαμε από όλες στις γωνίες για να αποκαλύψουμε κάτι που δεν θα έμοιαζε με ανθρώπινο.

Βλέπαμε από μακριά τους πολιτικούς και τους θεωρούσαμε σημαντικούς που έμπαιναν στο Κοινοβούλιο, που υπέγραφαν και αποφάσιζαν.

Σήμερα όλοι γίναμε γραφιάδες. Τυπώνονται αβέρτα οι σαβουρίτσες παντός είδους και όλοι αυτοχρήζονται συγγραφείς, φωτογράφοι και αρθρογράφοι, πολιτικοί και παράγοντες.

Οι εφημερίδες έχουν αβάντες αλεπούδων πολιτικίσκων που σκάνε λεφτά κάτω από το τραπέζι και φανερά δίνουν διαφημίσεις από όπου μπορούν. Ο έντυπος και ηλεκτρονικός τύπος είναι ανελεύθερος, υποταγμένος στο χρήμα και τη διαπλοκή, ευτελής και θρασύς.

Πολιτικοί απολύουν και προσλαμβάνουν, κουνούν απειλητικά το δάχτυλο και χτυπούν «φιλικά» την πλάτη, ζητούν να γράφουν κατά παραγγελία, να γλείφουν κατά παραγγελία, να αγαπούν και να μισούν κατά παραγγελία.

Πεθάναν οι αστέρες. Θυσιάστηκαν στο βωμό της θολότητας, της διαπλοκής, της αβάντας, του πλαστικού. Σαν το νάιλον. Ασφυκτικό, φαγουρίζει, ζεσταίνει, ιδρώνει, κοκκινίζει το δέρμα.

Γίναμε Barbie. Ζούμε με τις Barbie. Γυναίκες και άνδρες που σε πουλούν για ένα αυτοκίνητο, για ένα καλό ξενοδοχείο, για μια σημαντική κοινωνική θέση. Όχι απαραίτητα τη δική τους, αλλά εκείνου ή εκείνης που έχει το ρόλο του συνοδού. Και “πουλά μούρη”.

Χαζοβιόλες και χαζοβιόληδες, με μέτρια μυαλά, κουτοπονηριά και θρασύ καπατσοσύνη που βάζουν το χέρι στη μέση με βλέμμα και ήχο σαν της «κυρίας Ξ. Παπαμήτρου»*. Πολιτικίσκοι, συγγραφίσκοι, αστερίσκοι της TV και των ερτζιανών.

Μας έλειψαν οι «Μάστορες», οι Ωραίοι, οι Συμπαγείς, οι Γνώστες, οι Έλληνες, τα αγοράκια που γίνηκαν Άνδρες και τα κοριτσάκια που γίνηκαν Γυναίκες.

Απρίλης ψεύτης, ο μήνας της Άνοιξης, της Ανάστασης, του Κριού και του Ταύρου. Ή κατά τον Αρκά «ο μήνας των κερατάδων». Για όσο απουσιάζουν Αυτοσεβασμός, Αξιοπρέπεια, Αυτοεκτίμηση. 

* Την κυρία Ξ. Παπαμήτρου υποδυόταν η Τασσώ Καββαδία στην ταινία “Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα” [1966] και η οποία υποτιμούσε την αστεφάνωτη κυρία Ελενίτσα [Μάρω Κοντού].

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

 iPorta.gr