Οι πέντε γάτες μού το ζήτησαν. Να αλλάξω φωτογραφία στον τοίχο μου.

“Μπορούμε να κρυφτούμε για λίγο” μου είπαν όλες μαζί. “Δεν είμαστε δα και τίποτα κλειστοφοβικές!”

“Αλλού κοίτα!” μου είπε η Αλουκίτα. “Είναι ώρα να κοιτάξουμε αυτό που χρειάζεται το βιβλίο!”

“Μπες μέσα κι εσύ στον αγώνα για το βιβλίο!” μου είπε η (συνήθως μουντρούχα) Μπεζμέσα.

“Σώπα για λίγο να λες τα δικά σου, κι άκου τη φωνή των βιβλίων. Όλων των βιβλίων! Μέσα σ’ αυτά ζει η ιστορία μας και η γλώσσα μας και όλη η ανθρώπινη και η γατίσια γνώση!” μου είπε η Σοπακιάκου.

“Τρέχα τώρα για να υπερασπιστείς και το βιβλίο και εμάς! Μετά θα τρέχεις διπλά αλλά θα είναι αργά!” με έσπρωξε η Τρεχατόρα.

Ο μόνος που δεν μίλαγε ήταν ο Κινατόβρης που είχε χωμένη τη χοντρή του μούρη στο μπολ με την γαλατοπαπάρα του.

“Εσύ γιατί δεν μιλάς;” τον ρώτησα.

“Κει να το βρεις…” νιαουρομούγκρισε και έδειξε με το ένα του αφτί τη βιβλιοθήκη.

“Τι να βρω;” επέμεινα.

“Το γιατί δεν μιλάω. Εσύ με εμποδίζεις. Βάζεις τις άλλες να τα λένε όλα, εμένα με λένε χοντρό κι ανόητο… Εκεί να το βρεις γιατί δεν μιλάω. Στα βιβλία σου…”

Τον πλησίασα, τον χάιδεψα και του είπα στ’ αφτί:

“Αφού, μωρέ Κινατόβρη, ξέρεις ότι εσένα σε αγαπάω ξεχωριστά. Αφού εσύ μου μοιάζεις πιο πολύ απ’ όλες τις γάτες… Κι εμένα μ’ αρέσει το χουζούρι, η καλή παρέα, το φαΐ… Αλλά τώρα, πρέπει κάτι να κάνουμε για το βιβλίο!”

Νομίζω ότι τον καλόπιασα και τον παρηγόρησα. Γιατί μετά ερχόταν και μου τριβόταν. Και ο ήχος του τριψίματός του ήταν σαν από χαρτί, σαν σελίδες αγαπημένου βιβλίου που χαϊδεύουν τα δάχτυλά σου καθώς τις ξεφυλλίζεις.

Και πριν περάσει λίγη ώρα, ήρθε και μου είπε:

“Αυτό που πρέπει να κάνεις, εκεί θα το ‘βρεις…” και μου έδειξε απ’ το παράθυρο την πόλη.

“Η ζωή θέλει και τρεχάλα, όχι μόνο διάβασμα…”

Σκέφτηκα ότι έχει δίκιο.

* Το βιβλίο του Κωστή Α. Μακρή “Ο Πιοζ Ναμε και οι πέντε γάτες” κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη.