Μανώλης Δημελλάς  

Φτάνει με το λάδι στη φωτιά. Η προπαγάνδα έγινε αγκιτάτσια και ξεπερνά κάθε φαντασία.

Η υπόθεση ξύπνησε το φόβο και έναν κακομαθημένο εαυτό από έναν απίστευτο λήθαργο και ένα σωρό “παντογνώστες” φαίνονται όλο και πιο γελοίοι, (κλεμμένο από τον Μάο).

Όλοι έχουν δίκιο. Κι εκείνοι, που από την αρχή της κρίσης πληρώνουν άγρια το τίμημα, έχουν τους λόγους τους και οι άλλοι, που βολεύτηκαν και κούρνιασαν πάνω στα ευρουλάκια τους, έχουν λόγο να φοβούνται ότι θα χάσουν την έρημη βολή τους.

Όμως το δίλημμα δεν τίθεται ξεκάθαρα, όπως κι αν το δεις πρόκειται για μια μοναδική απάντηση, όλα μεταφράζονται σε ένα ξεκάθαρο…ΝΑΙ. Έχουμε δεν έχουμε, θα πληρώσουμε τα μαλλιά της κεφαλής μας!

Βλέπει κανείς το διπλανό του; νοιάζεται για τον γείτονα του; μόνο ο εαυτός μας στον καθρέφτη. Όλοι έχουμε έναν τρανό λόγο για να υπερασπιστούν το στενό Ευρωπαϊκό χωραφάκι τους. Αν έχουν βέβαια…

Πέρα από φανερές προπαγάνδες και τους γνωστούς πληρωμένους κλακαδόρους των ΜΜΕ, αυτούς που γαβγίζουν σαν πεινασμένα λυκόσκυλα, (ετούτοι έτσι κι αλλιώς χρεώνονται με τις επιλογές τους), η κοινωνία δεν ήθελε πολύ, έσπασε σε δυο κομμάτια.

Από καιρό αγγίζαμε τον κόσμο με μοναδικό κριτήριο τις αισθήσεις και κύριο σύμβουλο το θυμικό μας, αλλά με οδηγό το συναίσθημα εύκολα πέφτουμε σε λούμπες.

Θέλει γνώση, επιστημοσύνη που έχουν λίγοι και δεν είμαστε σίγουροι για τις προθέσεις τους.

Μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων (αυτών που πλήρωσαν ακριβά το μάρμαρο και τους γονάτισε η κρίση), βλέπουν τους υπόλοιπους ως τους τακτοποιημένους και τους θεωρούν “απείραχτους νοικοκυραίους”, αυτοί σήμερα αντιμετωπίζουν το ΟΧΙ σαν την τελευταία ελπίδα.

Ενώ όσοι ΔΕΝ έγιναν σμπαράλια από την κρίση και τις πολιτικές επιλογές, (κυρίως μια μεσαία τάξη που έχασε αλλά εξακολουθεί να τα βγάζει πέρα), κοιτά με περιφρόνηση και πολύ τρόμο προς το βάθος του βαρελιού. Και όλοι μαζί ανταλλάσουν αριστερά και δεξιά τσιτάτα! Ενώ οι εθνοπατέρες τρίβουν τα χέρια τους.

Γινόμαστε πότε οικονομολόγοι και πότε Νοστράδαμοι, αρκεί να νικήσει μια πιθανότητα, η δική μας.

Δεν είμαι άξιος να λέγομαι κομμουνιστής, γιατί θέλει πολύ μεγάλα κότσια για κάτι τέτοιο, όμως διαβάζω ποσταρισμένες τρολιές στο διαδύκτιο, ακούω πληρωμένα παπαγαλάκια να παίζουν γνώριμους σκοπούς και αναρωτιέμαι.

Είναι κατάσταση αυτή;

Ο πρωθυπουργός έχει κάποιο αληθινό σχέδιο; Πόσο αληθινό είναι το δίλημμα;

Νιώθουμε ότι ένα σιχαμένο ΝΑΙ θα κάνει την Ελλάδα μια αποικία με τη βούλα; Αλλά μήπως και το ΟΧΙ δεν σημαίνει ακριβώς το ίδιο;

Αν καταλαβαίνουμε καλά, οι διαφορές μεταξύ της τωρινής Ελληνικής κυβέρνησης και των Ευρωπαίων δεν είναι κοσμοϊστορικές, δεν αλλάζουμε ιδεολογικό στρατόπεδο, ούτε θα διαγράψουμε την αστική δημοκρατία.

Δεν χρειάζεται μεταπτυχιακό για να καταλάβεις ότι δεν υπάρχει κανένα βαθύ αυλάκι που να χωρίζει το ερώτημα.

Αν ο Τσίπρας είχε τα κότσια μπορούσε να κάνει το δημοψήφισμα με το ΟΧΙ να σημαίνει έξω από την Ευρώπη, και τότε η απορία θα είχε άλλη βαρύτητα και σημασία.

Κι όμως η ανάγκη των πολιτικών παρατάξεων να αρπάξουν την ευκαιρία και να κυβερνήσουν πεισμώνει ακόμη περισσότερο και φτιάχνει ένα άγριο ποδοσφαρικό κλίμα. Ας προετοιμαστούμε, να δώσουμε και το αίμα μας για την Ευρωπαϊκή μας ταυτότητα, να πούμε ευχαριστώ με βαθιά υπόκυψη και να κατεβάσουμε παντελόνια και βρακιά!

verena.gr