Αλέξανδρος Μπέμπης  

Πολλά γράφτηκαν και ειπώθηκαν για τον Χιου Χέφνερ.

Ότι με τα περιβόητα κουνελάκια του συνέβαλε, αν δεν ήταν ακόμη και πρωτοπόρος, στην απελευθέρωση των γυναικών.

Από τις γυναίκες που πιστεύουν το ίδιο ζητώ συγγνώμη αν κάνω λάθος, αλλά τέτοιου είδους απελευθέρωση την θεωρώ παθητική απελευθέρωση.

Den jerw gia tis amerikanides,αλλά εδώ στην Ελλάδα βίωσα τελείως διαφορετικά την απελευθέρωση των γυναικών στην δεκαετία του ’60.

Τότε,που παιδάκι ακόμη, έβλεπα τη γιαγιά μου να φοράει τσεμπέρι και να ψηφίζει ασυζητητί ό,τι ψήφιζε ο άντρας της.

Τότε που είδε για πρώτη φορά την αδερφή μου-συνονόματη της-με βαμμένα μάτια και την αποκάλεσε πουτάνα.

Τότε που έβλεπα τη μάνα μου σε ασπρόμαυρες φωτογραφίες να κάνει μπάνιο σχεδόν ντυμένη στο Μπεχτσινάρ και κάθετα στην ακτή να υπάρχει συρματόπλεγμα

που χώριζε τη θάλασσα στη μέση για να μην αναμειγνύονται άντρες με γυναίκες. Λες και τα αρώματα της έλξης αρσενικού θηλυκού σκαλώνουν στο σύρμα.

Μέχρι που μπήκε στη ζωή μου ο Γιάννης Δαλιανίδης.

Σκαλωμαρία κάθε βράδυ στα δέντρα πίσω από τα θερινά τα σινεμά, για να δω και να ξαναδώ τις απολαυστικές ταινίες του,που τις βλέπουμε ακόμη και σήμερα. 

Πρότυπα γυναικείας απελευθέρωσης οι ηρωίδες του που τις ενσάρκωσαν υποδειγματικά η Ρένα Βλαχοπούλου, η Μάρθα Καραγιάννη, η Μαίρη Χρονοπούλου, η Ζωή Λάσκαρη, η Χλόη Λιάσκου, η Ελένη Προκοπίου και κάποιες ακόμη που σίγουρα μου διαφεύγουν.

Απελευθερωμένη γυναίκα είναι αυτή που τα βάζει στα ίσια και στα γεμάτα με τους άντρες (ο φουκαράς ο Ηλιόπουλος και τι δεν τράβηξε) και τους παίρνει τα σώβρακα.

Όχι αυτή που τους τα κατεβάζει.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr