Γιάννης Σιδέρης

Με το φόβο πρόσκρουσης στο έδαφος διάγει η κυβέρνηση, λίγο μετά την προσπάθεια επικοινωνιακής απογείωσης και τις ηχηρές διαβεβαιώσεις περί επιστροφής στην κανονικότητα, μετά την ελεγχόμενη – και λιγότερο επιτυχή, σε σχέση με την προηγούμενη – «έξοδο στις αγορές». Η πρόθεσή της να κλείσει γρήγορα την τρίτη αξιολόγηση προσκρούει στις προθέσεις των δανειστών, καθώς τα μηνύματα που λαμβάνει από τις Βρυξέλλες είναι δυσοίωνα.

Ούτως ή άλλως η συγκεκριμένη αξιολόγηση εμπεριέχει θέματα τα οποία εξ αντικειμένου θα έθεταν σε δοκιμασία τις τελευταίες εναπομείνασες ιδεολογικές ενοχές των βουλευτών, όπως ο συνδικαλιστικός νόμος, η αξιολόγηση υπαλλήλων και οι γενικότερες αλλαγές στο δημόσιο. Οι δανειστές αφήνουν να διαφανεί ότι θα είναι σχολαστικοί – που στην κυβερνητική γλώσσα μεταφράζεται ως άτεγκτοι- ενώ κυβερνητικά στελέχη φοβούνται ότι θα απαιτηθούν επί πλέον μέτρα.

Ο «αλγόριθμος του χρέους», που είπε ο πρωθυπουργός, δεν είναι μια τυποποιημένη και αυτοματοποιημένη διαδικασία. Αποτελεί ένα δεσμευτικό πλαίσιο μέτρων, ενώ η έναρξη των όποιων συζητήσεων περί αυτού, θα ακολουθήσει υπό τη προϋπόθεση της επιτυχούς ολοκλήρωσης της τρίτης αξιολόγησης. Η κατάσταση αναμένεται ιδιαιτέρως προβληματική, σε σημείο που ο πρωθυπουργός προσανατολίζεται να μην μεταβεί στη Νέα Υόρκη για να συμμετάσχει στην σύνοδο Κορυφής του ΟΗΕ.

Η αξιολόγηση συμπίπτει συγκυριακά με τις πολυθρύλητες γερμανικές εκλογές, από τις οποίες πολλά περίμενε ο πρωθυπουργός, όταν έβλεπε το άστρο του Σούλτς να αναδύεται στον γερμανικό πολιτικό ορίζοντα, και θεωρούσε ότι θα έχει έναν ισχυρό σύμμαχο στην μέλλουσα γερμανική κυβέρνηση, στη θέση του «εχθρικού» Σόιμπλε.

Ο αναμενόμενος φθινοπωρινός ανασχηματισμός, ο οποίος έχει αρχίσει να υπεισέρχεται στην ειδησεογραφική ατζέντα των Μέσων Ενημέρωσης (ακατανοήτως για τον γράφοντα, διαχρονικά αγαπημένο θέμα των ΜΜΕ), ελάχιστα θα προσφέρει για τρεις λόγους:

Αφενός δεν υπάρχει «πάγκος» αξιόλογων στελεχών στο κυβερνών κόμμα, ώστε να αντικαταστήσουν επαξίως τους – μη άξιους- υπάρχοντες. Αφετέρου δεν θα βρεθούν στελέχη της οικονομικής και δημόσιας ζωής που να είναι πρόθυμα να δεχθούν θέσεις ευθύνης σε ένα κόμμα που μόνο δυόμισι χρόνια μετά την κυβερνητική του ανάδειξη για πρώτη φορά, παρουσιάζει πρόωρα συμπτώματα διαχειριστικής αρρυθμίας, οικονομικής αποτυχίας, ιδεολογικής απαξίωσης και μαρασμού ιδεών.

Ο τρίτος λόγος, άγνωστος ευρύτερα, είναι ότι ο κ. Τσίπρας δεν είναι ο – όχι παντοδύναμος, αλλά τουλάχιστον – αυτόνομος αρχηγός, όπως ήταν όλοι οι προκάτοχοί του. Ηγείται ενός δομημένου κόμματος, που όσο και αν έχει παρακμάσει, εξακολουθεί να τηρεί εσωτερικές λειτουργίες και οι συγκροτημένες πτέρυγες απαιτούν να έχουν λόγο στις πρωθυπουργικές αποφάσεις. Είναι εν τοις πράγμασι υποχρεωμένος να διατηρεί ισορροπίες μεταξύ των τάσεων του κόμματος – για παράδειγμα μια μονομερής απόφαση για αποπομπή Τσακαλώτου από το υπουργείο Οικονομικών, χωρίς την δική συμφωνία, και χωρίς αιτιολόγηση, δεν είναι αυτονόητη, όσο και αν ο ανασχηματισμός αποτελεί προνόμιο του πρωθυπουργού.

Ωστόσο, ακόμη και αν οι ανωτέρω λόγοι εξαλείφονταν ως δια μαγείας, ένας ανασχηματισμός με τους καλύτερους δυνατούς επιλεγέντες, δεν θα πρόσφερε πλέον στην κυβέρνηση. Εχει περάσει το οριακό σημείο που μια τέτοια προσπάθεια θα μπορούσε να είναι αναγεννητική και ζωογόνος.

Κάποιοι άρχισαν να καλοβλέπουν τις εκλογές

Πολλά στελέχη έχουν μια ωραιοποιημένη εικόνα για την κυβέρνηση, και εξ αυτού λανθασμένες προσλαμβάνουσες για την κριτική που υφίσταται. Θέλουν να πιστεύουν ότι προσπάθησαν για το καλύτερο δυνατό, έδωσαν την τελευταία ικμάδα τους, όπως είπε ο Αλέξης, και ως εκ τούτου αποδίδουν την κριτική που υφίστανται στην πολεμική από τα διαπλεκόμενα συμφέροντα και τις «αντιδραστικές δυνάμεις» της κοινωνίας.

Το ότι απεμπόλησαν χυδαία τις αρχές τους χάριν της εξουσίας, το ότι ακόμη και στα μη μνημονιακά μέτρα επέδειξαν ασύγγνωστη ολιγωρία, ούτε που το υποψιάζονται! Ερμηνεύουν ακόμη και τις πιέσεις που υφίστανται από τους δανειστές, ως υποβολιμαίες από τη διαπλοκή!

Σε κάθε περίπτωση το Φθινόπωρο έρχεται ανταριασμένο, αυτόνομη προωθητική δύναμη έργου δεν υπάρχει, πέραν εκείνου που επιβάλουν οι δανειστές, και κάποια νουνεχή στελέχη έχουν αρχίσει να σκέπτονται μήπως η σωτηρία θα είναι η απόδραση μέσω των εκλογών, έως ότου έρθει ο καιρός των επόμενων, της απλής αναλογικής, οπότε θα μπορέσουν και πάλι να είναι καθοριστικοί παρεμβατικοί παράγοντες στο εξουσιαστικό παιχνίδι.

Έτσι δεν θα σώσουν μόνο την «αριστερή ψυχή» τους αλλά και την έννοια της Αριστεράς, η οποία, ασχέτως υποκειμενικών ιδεολογικών πεποιθήσεων, είχε ένα ηθικό βάρος, και απολάμβανε σεβασμού σε ευρύτερο, της εκλογικής δύναμής της, σώμα της ελληνικής κοινωνίας – ηθικό βάρος το οποίο και εξαέρωσαν.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του. 

The article expresses the views of the author

iPorta.gr