Άννα Δεληγιάννη-Τσιουλπά  

Σε μια γενικότερη προοπτική της εξέλιξης του ανθρώπινου είδους, μετά λύπης διαπιστώνω ότι ο άνθρωπος, ιδωμένος ως μέσον και όχι ως σκοπός, συνοδοιπορεί μεν, αλλά αυτοενεχυριάζεται ,σε μια προσπάθεια ανάδειξης του εαυτού, χωρίς όμως να καταφέρνει να τον απαλλάξει από την θλιβερή κατάσταση στην οποία επί μακρόν παραμένει, με συνέπεια ο δανείζων να παρουσιάζει ανεπίτρεπτη συμπεριφορά στον δανειζόμενο!

Κάτω από αυτές τις συνθήκες που αφορούν ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού, τι δικαιούμαι να περιμένω! Πώς θα διεκδικήσω το κύρος μου, ως ανθρώπου και από ποιον, όταν οι ίδιοι, που παραχωρούν δήθεν τα δικαιώματα, μας ορίζουν πολλάκις ,ως αγέλες υποτακτικές εξ ορισμού, σε αλλότρια συμφέροντα!
Υπάρχει μια αλήθεια που σχετίζεται με τη δύναμη της θέλησης. Ζω στην αδράνεια, άρα παραδομένος στην αδιαφορία και τον ωχαδερφισμό ή αναζητώ εκείνα τα συστατικά στοιχεία που ασφαλώς με καθιστούν ενεργό πολίτη. Κατά συνέπεια όπου υπάρχει «θέλω» υπάρχει και «μπορώ».

Μέγιστο λάθος των ενεργειών μας η ανυπόφορη, απελπιστική βραδύτητα, οι άκρως διαβρωτικές, ευάλωτες κινήσεις μας! Γιατί, τι μπορεί να παρεισφρήσει σε ένα καλά οργανωμένο, γερά δομημένο πρόγραμμα, το οποίο αναπτύσσεται με πολλαπλασιαστική ισχύ και με γνώμονα το δημόσιο συμφέρον;

Δυστυχώς η ταλάντευση ως απόρροια της ελλιπούς γνώσης, για πράγματα που μας περιβάλλουν και μας αφορούν, που λόγω των φοβερών δυνατοτήτων μπορούν και μας επηρεάζουν ,αυτή η ηθελημένη κίνηση μεταξύ των μεν και των δε ,που μας αποπροσανατολίζει καθορίζει και το αποτέλεσμα! Το αποτέλεσμα μιας εκλογικής αναμέτρησης π.χ. ή μιας μη αποδεκτής κυβερνητικής παρουσίας ,παρά το γεγονός ότι αυτές προκύπτουν μέσω του δικαιώματός μου ,να προσέλθω στην κάλπη και να αποφασίσω εγώ για το δικαίωμά μου να περιμένω ανάπτυξη του κοινωνικού κράτους, μέσα στο οποίο και από το οποίο θα αναδειχτώ και εγώ ως πολίτης του!

Τι άλλαξε στον 21ο αιώνα ,μετά την πολυετή αστάθεια που προκάλεσε ο ψυχρός πόλεμος; Τι έχουν να περιμένουν οι πολίτες των εθνικών κρατών, όταν μία νέα τάξη πραγμάτων επιμηκύνεται, συν τω χρόνω, ακυρώνοντας την παράδοση, την ηθική, τον πολιτισμό, την εθνική κυριαρχία;

Υπάρχει άραγε σωστή κατεύθυνση προς όφελος των πολιτών, όταν η λογική του κέρδους, του οποιουδήποτε κέρδους επιτείνει τον ανταγωνισμό ο οποίος σε καμιά περίπτωση δεν είναι σύμμαχος του ατόμου;

Σε όλα τα παραπάνω η λύση βρίσκεται στην ενεργό συμμετοχή στη ζωή του κράτους, οικογενειακή, κοινωνική, παραγωγική, πολιτική .

Η αδράνεια, η παραίτηση, ο μεσσιανισμός, μας σκοτώνουν, μας καθιστούν άβουλα όντα και ένα τέτοιο σύνολο δεν μπορεί να δώσει καμιά μάχη, μια τέτοια κοινότητα καταντά θνησιγενής, χωρίς μέλλον, χωρίς προοπτική.

Συμπερασματικά, δικαιούμαι να περιμένω ό,τι με αφορά, ό,τι μου ανήκει. Σήμερα μας τρομοκρατούν, βιάζουν τη συνείδησή μας, καταργούν τις ιδεολογίες στο όνομα ορισμένων στόχων, παρεμβαίνουν στα θρησκευτικά μας ήθη, λιγοστεύουν και το ψωμί μας, το ψωμί των παιδιών μας! Σήμερα, ακυρώνονται κοινωνικά συμβόλαια, διαλύεται το κράτος πρόνοιας και προσφεύγουμε στην ελεημοσύνη εκείνων, που κάποτε τους ονομάζαμε ευεργέτες! Σήμερα, με την αδύναμη φωνή μας, ζούμε δικτατορικώ τω τρόπω σε δημοκρατική κατ’ όνομα κοινωνία!