Ηλίας Καραβόλιας

”Ποιος μας επιτίθεται άραγε με βίαιο τρόπο στην καθημερινότητα μας; Ποιο χέρι κινεί τα νήματα ώστε να στενεύουν οι οικονομικοί μας ορίζοντες και να οδηγούμαστε σε αδιέξοδο; Τελικά, ποιος είναι ο εχθρός αυτής εδώ της χώρας;”

Αυτά τα ερωτήματα σίγουρα περνούν από το μυαλό πολλών συμπατριωτών μας. Είτε ρίχνοντας ευθύνη στο εγχώριο πολιτικό προσωπικό, είτε φορτώνοντας σε Γερμανούς, Αμερικανούς ή Ρώσους τα δεινά μας, αποφορτιζόμαστε μαζικά.

Πολλοί δε κάνουν το λάθος να υιοθετούν το ενοχικό σύνδρομο που σπέρνουν τα ΜΜΕ και η λογική του Πάγκαλου(”όλοι μαζί τα φάγαμε”)
Όλα τα παραπάνω προκύπτουν από την ασύμμετρη πληροφόρηση που έχουμε για την ζοφερή πραγματικότητα του παγκόσμιου οικονομικού και γεωπολιτικού σύμπαντος (ειδικά τούτες τις ημέρες η Ελλάδα γίνεται σάκος του μποξ μεταξύ Ουάσινγκτον, Μόσχας, Βερολίνου και φυσικά αγνοούμε τις πιθανές μελλοντικές συνέπειες)

Η ελληνική κοινωνία ψάχνει απεγνωσμένα εδώ και πολλά χρόνια ανάκτορα για κατάληψη. Στο πρόσωπο του Τσίπρα πολλοί βρήκαν τον καθοδηγητή -για την μεγάλη ‘έφοδο στον ουρανό’ -που μας υποδεικνύει μάλιστα τους εχθρούς : Νεοφιλελευθερισμός, Βερολίνο, ολιγάρχες στα ΜΜΕ, παλαιό πολιτικό κατεστημένο.

Η κυβερνητική λογική δεν στηρίζεται στην ανατροπή του καπιταλισμού, ούτε στην πλήρη ρήξη με την νεοφιλελεύθερη τραπεζική Ευρωζώνη. Είναι μια ‘έξυπνη’ επικοινωνιακά επαναστατική γυμναστική: ”Ιδού οι εχθροί, αλλά δεν μπορούμε να τους νικήσουμε. Παλεύουμε και ματώνουμε ως λαός συνολικά ενώ στο μεταξύ μας κρατούν ζωντανούς και δυστυχώς πρέπει να πληρώσουμε το τίμημα αυτό. Αλλά οι εχθροί φταίνε για όλα. Εμείς θα τους ανατρέψουμε( κάποτε…)”

Το μείζον ερώτημα όταν βρίσκεσαι στην εξουσία είναι να μπορείς να αντικατοπτρίζεις δίκαια τις τρέχουσες κοινωνικές αναπαραστάσεις και όχι να συντηρείς μια εικονική πραγματικότητα βάζοντας μια ολόκληρη κοινωνία σε θέση να παρακολουθεί τον εαυτό της από τη σκοπιά του κινδύνου: δηλαδή να επιλέγει μία εξαιρετικά συγκεκριμένη μορφή αυτοπαρατήρησης.

Εδώ βρίσκεται η ψευδαίσθηση της πολιτικής αποτελεσματικότητας .Ενώ όλοι οι πολίτες είναι εκτεθειμένοι σε κινδύνους, η τωρινή εξουσία μας υποδεικνύει ότι δεν αντιστοιχούν στον καθένα οι ίδιες κατηγορίες κινδύνου. Ιδού το επικίνδυνο μυστικό του αφανούς ταξικού διαχωρισμού. ”Πάμε όλοι μαζί να καταλάβουμε τα ανάκτορα, αλλά κάποιοι(οι εύποροι, οι ιδιοκτήτες, η μεσαία τάξη) ευθύνεστε διότι τα συντηρούσατε, οπότε και θα πληρώσετε παραπάνω” .

Η ελληνική κοινωνία οφείλει να κατανοήσει που οδηγείται και να απεγκλωβιστεί από την πολιτική μηχανική της ιδεολογικοποιημένης επαναστατικής ρητορικής. Χωρίς την επανάσταση του Αυτονόητου, ”επανάσταση” δεν υπάρχει. Ο ρεαλισμός των επιλογών θα καλύπτετε συνεχώς από τον ανορθολογισμό των ψευδαισθητικών ρήξεων . Τα δε ανάκτορα ποτέ δεν θα περάσουν στα χέρια μας πολύ απλά γιατί δεν ξέρουμε να τα προσδιορίσουμε, φοβούμενοι κυρίως μήπως χρειαστεί να στραφούμε και εναντίον του εαυτού μας.