Ο Αλέξανδρος Μπέμπης θυμάται…

….που ξεκίνησε να φτιάξει σπιτικό χαλβά και προέκυψε χαλβάς σπιτίσιος.

Το γνωστό και μη εξαιρετέο σύμπαν που συνωμοτεί ασύστολα,έγινε αιτία να φτιάξω “θεϊκό” χαλβά, που έτρεχαν τα σάλια όσων τον περιδρόμιασαν εκείνο το απόγευμα Κυριακής.

Αν και ήρθαν απροειδοποίητα,στάθηκαν τυχεροί.

Η παραδοσιακή δοσολογία της γιαγιάς (για ένα άτομο νορμάλ μέχρι οκτώ υστερικούς με τις δίαιτες), προέβλεπε:

Μια κούπα αγελαδινό βούτυρο (είχα μισή και συμπλήρωσα με ελαιόλαδο)

Δυο κούπες σιμιγδάλι χοντρό (στο ντουλάπι υπήρχε ψιλό)

Τρεις κούπες ζάχαρη (θεώρησα αυτονόητο ότι υπάρχει.Υπήρχε μία, συμπλήρωσα με ένα μικρό βαζάκι μέλι θυμαρίσιο).

Τέσσερις κούπες νερό.

Μύγδαλα ξεφλουδισμένα (“στάσου” είχα λίγα καρύδια. “Δε βαριέσαι βάλτα”, βάλε και μπόλικη κορινθιακή σταφίδα αφού υπάρχει). 

Ένα κουταλάκι κανέλα (Όταν λοξοκοίταξα το βαζάκι δεν πρόσεξα ότι ήταν κόκκινο πιπέρι. Έτσι το μοναδικό μυρωδικό που ταίριαζε ήταν δύο ζουμερά πορτοκάλια).

Εκτέλεση:

Σε μεγάλη κατσαρόλα, βάζουμε το βούτυρο με το ελαιόλαδο.Όταν κάψει προσθέτουμε το ψιλό σιμιγδάλι και ανακατώνουμε γρήγορα και συνεχώς για να μην αρπάξει.

Σε άλλη κατσαρόλα, έχουμε ήδη βάλει το νερό, τη ζάχαρη, το μέλι και ξύσμα από τις φλούδες των πορτοκαλιών, σε δυνατή φωτιά για λίγη ώρα μέχρι να διαλυθούν.

Όταν σκουρήνει το σιμιγδάλι, χαμηλώνουμε σε μεσαία θερμοκρασία την εστία, ρίχνουμε το σιρόπι (φορέστε γάντια γιατί θα τσιρτσιρίζει και μπορεί να καείτε), σκεπάζουμε την κατσαρόλα με μια ρακέτα με σίτα.

Όταν αρχίσει μετά από λίγη ώρα ο χαλβάς να κάνει κρατήρες, βγάζουμε την ρακέτα, ρίχνουμε τα καρύδια, τις σταφίδες και τον χυμό από τα δύο ζουμερά πορτοκάλια και ανακατέβουμε μέχρι να “πιεί” τον χυμό, σβήνουμε την εστία και σκεπάζουμε την κατσαρόλα με πετσέτα.

Μη σας πιάσει ταμαχιά και κάψετε τη γλώσσα σας γιατί αργεί να κρυώσει ούτε όμως σεμνότητα.

Ο “θεϊκός” χαλβάς τρώγεται χλιαρός.

Καλή απόλαυση.

Αλέξανδρος Μπέμπης