To άρθρο χορηγούν τα Pane di Capo Kallithea Springs & Delivery 2241003600

Έρωτας ή φιλία; Ιδού η απορία! Μεταξύ μας, προτιμώ το δεύτερο. Τους φίλους μου που είναι μετρημένοι στα δάχτυλα. Του ενός χεριού για να μην ξεχνιόμαστε, ναι; Και όπως λέει και ο φίλος, ο Κώστας Σκανδαλίδης (όχι ο πολιτικός): «Είπα να μετρήσω μόλις ξύπνησα τους πεντάκριβους φίλους και τα δάχτυλα του ενός χεριού δεν εξαντλήθηκαν πάλι…». «Στους Εκλεκτούς…» του. Δηλαδή για τους εκλεκτούς μου. Θέλει κόπο η φιλία. Χρόνο, γενναιοδωρία, υπομονή, πίστη, κατανόηση, σύμπνοια, ειλικρίνεια, συμπαράσταση, ανοιχτή καρδιά, ανοιχτά αυτιά, ανοιχτά μάτια. Είναι μια Πόρτα που επιτρέπει την είσοδο μόνο σε εκλεκτούς. Όσοι περάσουν τις ιερές εξετάσεις, που δεν έχουν χρόνο, ζύγια, μεζούρες. Ρυθμίζονται από την αγάπη και την ρυθμίζουν αόρατα. Έτσι χτίζονται οι φιλίες, έτσι δομούνται οι φίλοι.

Ξέρεις… οι φίλοι αν προδώσουν δεν ήταν ποτέ φίλοι. Οι έρωτες που θα σε προδώσουν, ήταν κάποτε έρωτες που έκλεισαν τον κύκλο τους. Οι φίλοι ή υπάρχουν ή δεν υπάρχουν. Από αυτούς λοιπόν και γι’ αυτούς που ευχήθηκαν εγκάρδια, χλιαρά, τυπικά, ζεστά, λακωνικά, αναλυτικά, τσαχπίνικα, συγκινητικά, με ειλικρίνεια ή συναίσθημα, γράφω τούτες τις γραμμές, μην μπορώντας ακριβώς να ξεχωρίσω κανένα καθώς όλα είχαν κάτι. Έστω κι ο χρόνος που δαπάνησαν για το απλό «χρόνια πολλά», για το σύντομο τηλεφώνημα, για το συντομότερο sms, έχει για μένα αξία. Και επειδή είναι αδύνατο να μεταφέρω όλα τα μηνύματα και όλα τα δώρα που έλαβα, είτε σε εικόνες, είτε σε αντικείμενα, περιορίζομαι στο ποίημα του Κωστή Α. Μακρή, που πάντα ξεκινά να γράψει δυο αράδες και του βγαίνουν βιβλιαράκια ή ποιηματάκια, σαν αυτό που ακολουθεί. Α, και στην φωτογραφία που ο Μάρλεϋ – ο συναισθηματικός ή αλλιώς «ο Αφάνας» που γεννήθηκε τρίτος στη σειρά από την Μάγκυ μου (που ευτυχώς δεν πρόφτασε κάποιος ηλίθιος να της σπάσει το κεφάλι με μια καρέκλα) – μου εύχεται ντυμένος με την σαλιάρα των ευχών. Μίκα- Αντώνη, σας ευχαριστώ.

«Να είσαι πάντα γελαστή
και πάντα φορτωμένη
με τις χαρές που κι αν αργούν
η πόρτα τις προσμένει.
Μια πόρτα να ‘σαι ανοιχτή
για χρόνια ευτυχισμένα
χρόνια πολλά, χρόνια καλά
και χρόνια μαγεμένα.
Να ‘σαι καλά να χαίρεσαι
αυτούς που σ’ αγαπάνε
και να ‘ναι η αγάπη σου
δώρο για τους πολλούς.
Να φτιάχνεις και να φτιάχνεσαι
με όμορφα τραγούδια
ιστορημένες ζωγραφιές
ζωγραφισμένες σκέψεις.
Να έχεις πάντα το καλό
και τα καλά παιδιά σου
και να ‘ναι όλη σου η ζωή
στρωμένη με λουλούδια!
Κι αν τύχει και ‘ρθουμε κοντά
και με χαρά βρεθούμε
να μη μας λείπουν οι χαρές
και τα γλυκά καλούδια!» (Κωστής Α. Μακρής)

Είδες, λοιπόν, γιατί προτιμώ τη φιλία; Γιατί σε πετυχαίνει σπανιότερα και είναι ακριβότερη. Στα σαράντα πέντε – τί όμορφο ακούγεται ώρες-ώρες, άλλοτε τρομακτικό και άλλοτε σαν μην είναι δικό μου- στα σαρανταπέντε λοιπόν, έμαθα πως οι σχέσεις θέλουν κόπο. Θέλουν χρόνο, πίστη και τροφή, απ’ό,τι κουβαλά του καθενός το μυαλό και η ψυχή. Αν πετύχαμε τον στόχο, θα το δείξει το χειροκρότημα. Όχι της σκηνής, αλλά εκείνο της που νοιώθεις στην αγκαλιά και στο βλέμμα των άλλων.

Σας ευχαριστώ πολύ όλους, είτε έτσι, είτε αλλιώς.

26/7/2014

Τζίνα Δαβιλά