Γιάννης Παπαϊωάννου 

Μιας και στην ενδοχώρα οι αποστάσεις με το τραίνο είναι μικρές, λέω, όσοι έχουμε απομείνει, να πάρουμε τον υπερσιβηρικό, να βάλουμε στην σκευοφόρο όργανα, μικρόφωνα, βαλίτσες και να κάνουμε την μεγάλη διαδρομή των 9.288 χιλιομέτρων περνώντας από δυο ηπείρους, να διασχίσουμε όλη την Ρωσία, Μογγολία, Κίνα και να φτάσουμε στην θάλασσα της Ιαπωνίας. Σε κάθε στάση να παίζουμε στις πλατείες και όταν σφυρίζει ο μηχανοδηγός για να φύγουμε να του λέμε.

Φύγε μάγκα μας και εμείς θα σε ακολουθήσουμε με τα πόδια.

Τώρα θα μου πείτε τι οίστρος είναι αυτός που σε έπιασε και μας τα λες όλα αυτά. Σας τα λέω γιατί τον τελευταίο καιρό έχει πάρει αμπάριζα, θερίζει και ειδικά τα τέλια…

Πριν λίγο καιρό ο Σπύρος Ιωαννίδης, μετά ο Χάρης Καλούδης και προχτές την έκανε ξαφνικά ο Γιάννης Ρώτας.

“Γιαννάκη” με φώναζε αυτός, “Γιάννη μας” του απαντούσα εγώ εδώ και 35 χρόνια μέσα στο studio. Ήταν δίπλα στη Ρίτα Σακελλαρίου, στην Γλυκερία, στην Κατερίνα Στανίση, στο ξεκίνημα ενός μεγάλου τραγουδιστή που στην πορεία τον άλλαξε γιατί δεν τον είχε ανάγκη και δεν ήταν τόσο καλό παιδί όσο αυτός.

Στενοχωριόταν, πληγωνόταν και να το αποτέλεσμα.

Θυμήθηκα και γύρισα πίσω στο 1997 όταν κάνουμε τον τελευταίο δίσκο της Σακελλαρίου ”Να κρατάμε επαφή” την Ρίτα να μας λέει με τον γνωστό τσαμπουκαλίδικο τρόπο της.

Ρε σεις που είστε ακόμα νέοι. Αφήστε τους εγωισμούς στην άκρη και να κρατάτε επαφή. Γι’ αυτό σας λέω. Υπερσιβηρικός 9.288 χιλιόμετρα και πότε θα γυρίσουμε ένας Θεός το ξέρει.

Γιάννη μας!

Καλό δρόμο και καλές πενιές δίπλα στην Ρίτα!