Ο κ. Αντώνης Διαματάρης είναι Ομογενής Έλληνας της Αμερικής, Αρθρογράφος, Επιχειρηματίας, πρώην Εκδότης, Πρόεδρος και Διευθυντής της Εφημερίδας “Εθνικός Κήρυξ” που κυκλοφορεί καθημερινά στην Αμερική, νυν Σύμβουλος του “Ε.Κ” και πρώην Υφυπουργός Εξωτερικών. 

Φωτογραφία άρθρου: Ο Ελληνας ΥΠΕΞ Νίκος Δένδιας και ο Αμερικανός ομόλογός του Αντονι Μπλίνκεν κατά την υπογραφή της συμφωνίας, στην Ουάσιγκτον, 14 Οκτωβρίου, 2021. (Jonathan Ernst/Pool via AP)

Η συμφωνία ΗΠΑ-Ελλάδας που υπογράφηκε στην αμερικανική πρωτεύουσα, και φέρει την ονομασία Αμοιβαία Αμυντική Συμφωνία Συνεργασίας (Mutual Defense Cooperation Agreement), αποτελεί ασφαλώς μία σημαντική αμυντική συμφωνία που εξυπηρετεί τα συμφέροντα και των δύο χωρών.
Αποτελεί όντως «μια ψήφο εμπιστοσύνης στην Ελλάδα», όπως δήλωσε ο Πρωθυπουργός, σε αντιδιαστολή με την πλέον αφερέγγυο Τουρκία.
Αποτελεί μια συμφωνία που προσθέτει μια ουσιαστική στρώση ασφάλειας, άσχετα αν δεν προϋποθέτει κάτι ανάλογο με την παράγραφο πέντε (5) του ΝΑΤΟ, όπου η επίθεση σε μια χώρα είναι επίθεση σε όλες, παρά τα περί του αντιθέτου του Ελληνα ΥΠΕΞ.
Δεν εξασφαλίστηκαν βέβαια -και ούτε ήταν δυνατόν να εξασφαλιστούν- όλα όσα θα ήθελε η ελληνική πλευρά. Ασχετα από αυτό, η νέα συμφωνία «αορίστου χρόνου» αποτελεί ένα νέο άλμα προόδου στις σχέσεις των δύο χωρών, προς αμοιβαίο όφελος.
Ωστόσο, πέρα από τα οφέλη που προκύπτουν από την συμφωνία αυτή καθεαυτή υπάρχει κι ένα άλλο σημαντικό κέρδος. Μία μεγάλη, παρ’ ότι δεν πανηγυρίστηκε όσο θα έπρεπε, νίκη για την ελληνική κοινωνία και κράτος:
Οι αμερικανικές βάσεις στην Ελλάδα ήταν πριν λίγες μόνο δεκαετίες η αιχμή του δόρατος του αντιαμερικανισμού. Ηταν οι μισητές «βάσεις του θανάτου», που ο αείμνηστος Ανδρέας Παπανδρέου χρησιμοποίησε ως όχημα για την δημιουργία ενός μαζικού πολιτικού κινήματος.
Ηταν πηγή μεγάλων διαδηλώσεων και η αφορμή για το ξήλωμα αρχών, αξιών και παραδόσεων που απουσιάζουν σήμερα από την ελληνική κοινωνία και αποτελούν αιτία δεινών.
Οτι «οι βάσεις του θανάτου» δεν έφυγαν, ότι «ο αγώνας δεν δικαιώθηκε», δεν φάνηκε να ενόχλησε τότε τους πραγματικούς πιστούς του Κινήματος του ΠΑΣΟΚ.
Τώρα όμως, η πλήρης νομιμοποίηση των βάσεων και η αναβάθμισή τους στη συνείδηση του λαού, ως ένα σημαντικό εργαλείο στην εξασφάλιση της εθνικής κυριαρχίας, κατέστη δυνατή από την ίδια πολιτική πλευρά, την αριστερή, την μόνη που ήταν σε θέση να τα κάνει αυτά, λόγω της προηγούμενης αντίθεσής της σε αυτές: από τον ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα.
Δεν νομίζω ότι ξεχάστηκε η επίσκεψη του Τσίπρα στον Λευκό Οίκο του  Ντόναλντ Τραμπ, οι εναγκαλισμοί τους, τα θερμά λόγια υποστήριξης, όπου συμφωνήθηκε η προσθήκη νέων βάσεων στην Ελλάδα.
Ομως άσχετα από αυτό, η ουσία είναι ότι τότε πραγματοποιήθηκε ένα απαραίτητο βήμα στην αποκατάσταση των συμμαχικών σχέσεων μεταξύ των δύο κρατών.
Βέβαια, η Ελλάδα μπόρεσε και πήρε μόνο τον «σταθερό σύμμαχο και εταίρο του ΝΑΤΟ και αξιόπιστο σύμμαχο» και όχι τον «στρατηγικό εταίρο» που η Τουρκία έχει από το 2009.
Και η Αμερική, αντίθετα με τις δηλώσεις του Ελληνα ΥΠΕΞ, δεν εξασφάλισε την «προστασία της κυριαρχίας και εδαφικής ακεραιότητας της Ελλάδας… συμπεριλαμβανομένης ένοπλης επίθεσης ή απειλής».
Αλλά αυτά δεν υποθηκεύουν το μέλλον των βάσεων, όπως μερικοί πιστεύουν.
Πρόκειται για πολιτικές κουβέντες.