Ελπίδα Νούσα

Η γαλλική γλώσσα μ’ άρεσε ανέκαθεν.

  Αυτή η μουσικότητά της ερέθιζε τ’ αυτιά μου, απ’  όταν ήμουν παιδί.

 Πρωτοάκουσα γαλλικά σε μια ταινία με το Λουί ντε Φινές.

Όλοι, θυμάμαι γύρω μου γελούσαν σπαρταριστά με τους μορφασμούς, τις τρέλες και τ’ αστεία του κωμικού ηθοποιού, όμως εγώ, παρέμενα να κοιτώ το άσπρο πανί αποσβολωμένη, συνεπαρμένη από το «γο» και το «γα»…

 Οι συλλαβές κυλάριζαν …Γάργαρο νεράκι η προφορά στον ποταμό της παιδικής ψυχής, που γοητευόταν απ’ όλα κείνα τα ασυνήθιστα και παράξενα του κόσμου, που ανακάλυπτε καθημερινά.

 Η ταινία, που είχα παρακολουθήσει τότε, η μυρωδάτη με τα γιασεμιά του θερινού σινεμά στάθηκε η αφορμή να ξεκινήσω σε πολύ μικρή ηλικία μαθήματα Γαλλικών.

 Τα χρόνια κυλούσαν… και οι επιδόσεις μου σύμφωνα με τη mademoiselle Catherine ήταν αρκετά καλές.

 Στο μόνο, που υστερούσα, ήταν η προφορά…κι όχι μόνο εγώ, μα οι περισσότεροι από τους συμμαθητές μου.

 Έτσι, μάς συνέστησε να προμηθευτούμε δίσκους με γαλλικά τραγούδια, προκειμένου να βελτιώσουμε το accent μας!

 Είχα ένα μικρό κασετοφωνάκι στο δωμάτιό μου, πάνω στο κομοδίνο. Έτσι, όταν τα βράδια έπεφτα για ύπνο, έβαζα ν’ ακούσω γαλλικά τραγούδια κι ομολογώ το νανούρισμα ήταν γλυκό, μελισσιού ζουζούνισμα, που’ φερνε  ύπνο πλατύ κι ελαφρό!

 Είχα μπει στην εφηβεία κι οι νύχτες γέμιζαν ρομαντισμό, φαντασίες, εικόνες με πριγκηπόπουλα πάνω στ’ άλογο…

 Πλάσματα, που το γαλλικό accentκι  η ερωτική, γεμάτη πάθος γαλλική γλώσσα έφερνε στα βραδινά μου όνειρα, συνοδούς μιας έφηβης, που γοητευόταν απ’τη μαγεία της φωνής του Σαρλ Αζναβούρ, της Ζυλιέτ Γκρεκό ή του Υβ Μοντάν.

 Η κασέτα όμως, που από τότε που έφτασε στα χέρια μου εκτόπισε όλες τις προηγούμενες ήταν εκείνη του Ζακ Μπρελ!

Σύμβολο μιας χρυσής εποχής, αποθεωνόταν κάθε βράδυ, όταν με περισσή ανυπομονησία πρόσμενα να φτάσει η ώρα «βελτίωσης της γαλλικής προφοράς μου»! Η φωνή του, πνοή, που τροφοδοτούσε και φλόγιζε πιότερο ακόμη την εσωτερική μου λάβρα. Σιγομουρμούριζα κάτω απ’τα σκεπάσματα και πάνω στη δική του φωνή:

«Nemequittepas…Μη μ’ αφήνεις …Μη!
πρέπει να ξεχάσω! να ξεχάσω τον καιρό των παρεξηγήσεων 
και το χρόνο που χάθηκε για να μαθαίνω τα «πώς», τα «γιατί»…»

Ήταν όνειρο, το γνώριζα, μα δεν είχε τίποτα το ψεύτικο, το παράλογο, το κούφιο ή το ρηχό…

«Ne me quitte pas…Μημ‘ αφήνεις…Μη!
Θα σου χαρίσω μαργαριτάρια βροχής  φερμένα από χώρες, που δεν βρέχει
Θα βρω για σένα λέξεις παράλογες που μόνο εσύ θα τις καταλαβαίνεις…»

Έτρεμα σε κάθε αλήθεια, που στεκόταν γυμνή μπρος μου κάθε βράδυ κι εξιστορούσε…Βροντοφώναζε κείνο το αιματοβαμμένο «μη!!!»

«Μη μ’αφήνεις…Μη!
Έλα να δούμε να ξαναβγαίνει φωτιά 
από αρχαίο ηφαίστειο, που το νομίζαμε σβησμένο…»

Ο Ζακ Μπρελ, παλιά αγάπη, λοιπόν! 

 Ακόμα και σήμερα, μετά από τόσα χρόνια, νοιώθω κάθε τόσο την ανάγκη να γυρνάω και να ξαναγυρνάω στα τραγούδια του. 

Να τ’ ανακαλύπτω πάλι από την αρχή. Να τα επανεξετάζω…

Να βρίσκω λεπτομέρειες, που ούτε καν υποψιαζόμουν τότε στ’ ακούσματα της εφηβείας μου.

Ο Μπρελ ειναι τελικά σημείο αναφοράς. 

Είναι μνημείο, στυλοβάτης της γαλλικής κουλτούρας.

Είναι ο “ηγούμενος” του chanson…

Το κασετοφωνάκι είναι κάπου πεταμένο στην αποθήκη, αλλά η φωνή του Μπρελ ακούγεται στ’αυτιά μου χρουτς-αρισμένη σα να παίζει από τη μασημένη ταινία του…

«ΜΗ Μ’ΑΦΗΝΕΙΣ!!!»

Η ικεσία σήμερα, βελονιάζει το δέρμα…κάνει τη φλέβα να αιμορραγεί…

«Nemequittepas!»…

…και με πόση ευκολία ταπεινώνεσαι, με πόση ορμή ασυγκράτητη παρακαλάς :

«ΜΗ Μ’ΑΦΗΝΕΙΣ,…ΜΗ!!!»

Το ωραιότερο, ίσως, ερωτικό τραγούδι…

 Γραμμένο από τον Ζακ Μπρελ, που έφυγε σαν σήμερα 9 Οκτώβρη του 1978.

Ένας ύμνος στην αγάπη από μια φωνή αισθαντική, σχεδόν τρεμάμενη…μια φωνή, που δίνει στην τέχνη, άλλη αίσθηση!

 Ένα τραγούδι, που απηχεί μέσα σου, στην ψυχή σου…που μ’αυτό ερωτεύτηκες, έζησες κι ακόμα ΖΕΙΣ!

 Ένα τραγούδι, που μ’ αρέσει να τριγυρνώ πού και πού στη γειτονιά του, σε κείνο το εφηβικό δωμάτιο, το παλιό, αγαπημένο «στέκι» μου, που’ κρυβε όλα της ψυχής τα μυστικά μου.

 Να σουλατσάρω με τα όνειρα κάτω απ’ το σεντόνι , κι απ’ τους χνουδάτους ήχους του Μπρελ να παίρνω δύναμη ν’ αντέξω αυτούς τους καθημερινούς «πυροβολισμούς» , τους τραχείς και άγριους θορύβους, που τραυματίζουν ανελέητα τις καρδιές, αφού δε συνοδεύονται από κείνα τα απαλά, κομψά, elegant, γαλλικά accents!