Έτσι τα λίθινα οικοδομήματα άρχισαν σιγά- σιγά να διαδέχονται όλες οι πρόχειρες ξύλινες κατασκευές. Αυτό βέβαια στις φτωχoγειτoνιές της πόλης και φυσικά και στη συνοικία των πορνείων πήρε περισσότερο χρόνο.

«… Τα ξύλινα σπίτια είναι η κύρια αιτία των επιδημιών. Ούτε ο αέρας δεν μπορεί να ανανεωθεί σε αυτή την πόλη. Τα περισσότερα ξύλινα κατασκευάσματα είναι καταστήματα, εργαστήρια κ.τ.λ., αλλά υπάρχουν και πολλά σπίτια. Υπάρχει μεγάλος κίνδυνος από τα νερά που κατέστρεψαν το περασμένο έτος μέρος της πόλης. Η ύπαρξη των χαμόσπιτων οφείλεται ή σε έλλειψη χρημάτων ή στην απορία του μέλλοντος. Το λιμάνι είναι σε άθλια κατάσταση, αβαθές από τα φερτά υλικά που μεταφέρουν οι βροχές σε αυτό. Πολλά πλοία χτυπούν στον πυθμένα…» (κείμενο του 1834).

Η απαραίτητη διάνοιξη των οδών σε αυτό το οικιστικό χάος προβλέφθηκε από σειρά νόμων και διαταγμάτων. Για τη διάνοιξη όμως των τριών κύριων οδών (της αιμασιάς, δηλαδή της παραλιακής οδού, της ο συνδέει την αιμασιά με την κεντρική πλατεία και της οδού της αγοράς) δινόταν προθεσμία δύο ετών και για τη διάνοιξη οδών στη συνοικία των Ψαριανών προθεσμία πέντε ετών. Με μεταγενέστερα όμως διατάγματα η εφαρμογή των πιο πάνω σχεδίων παρατεινόταν κάθε φορά για χρόνια.

Όμως, εκτός από τα ιδιωτικά «σπίτια», μικρά και άθλια ή μεγάλα και άνετα, η πορνεία, σε μεγάλο βαθμό, στεγάστηκε και στα ξενοδοχεία της Ερμούπολης, καθ’ όλη τη διάρκεια του 19ου αιώνα: «Ξενοδοχείο των Ξένων», «Ξενοδοχείον Αθήναι», «Ξενοδοχείο Ελλάς», «Ξενοδοχείον της Αγγλίας», «Ξενοδοχείον Βυζάντιον», «Ξενοδοχείον της Βενετίας», «Ξενοδοχείον Ρούσσου», ήταν μερικά από αυτά.

Τα ξενοδοχεία βρίσκονταν σε κεντρικά σημεία της πόλης, στην αγορά ή και δίπλα στη μεγάλη κεντρική πλατεία. Από ό,τι φαίνεται στα ξενοδοχεία στεγάστηκε κυρίως η παροδική πορνεία ( πόρνες που προέρχονταν από άλλα λιμάνια και έρχονταν -ή καλύτερα τις έφερναν- στην Ερμούπολη για την άσκηση του επαγγέλματός τους, για μικρό ή μεγάλο χρονικό διάστημα).

Στα πορνεία των Καταλυμάτων στεγάστηκαν και περαστικές πόρνες, αλλά σε μεγαλύτερο βαθμό στεγάστηκαν ως επί το πλείστον οι πόρνες που κατοικούσαν μόνιμα στην Ερμούπολη. Η σχέση της πόρνης με τον τόπο της έκδοσής της, αν δηλαδή αυτό συνέβαινε στα άθλια οικήματα των Καταλυμάτων ή στα διώροφα πορνεία τύπου «Ελενίτσας»( βλέπε πρώτο μέρος) ή στα διάφορα ξενοδοχεία της πόλης, δεν είχε να κάνει μόνο με την ποιότητα των υπηρεσιών, με την αμοιβή και με την προσωρινότητα της πόρνης στην πόλη. Είχε να κάνει και με την πάλη που διεξαγόταν ανάμεσα στις πόρνες, από τη μία πλευρά, και τους προαγωγούς και αγαπητικούς, από την άλλη, για τον τρόπο διανομής του κέρδους του επαγγέλματος, γιατί οι οργανωμένοι οίκοι ανοχής ήταν ένας χώρος που απέκλειε κάθε ελευθερία και πρωτοβουλία στην πόρνη. Η κυριαρχία των προαγωγών και των αγαπητικών ήταν απόλυτη. Αντίθετα, η χρησιμοποίηση από την πόρνη διαφορετικών, κατά την επιλογή της, χώρων στέγασης για την έκδοσή της, της έδινε τη δυνατότητα να πάρει κάποιες πρωτοβουλίες σχετικά με την πελατεία της, την αμοιβή της και οπωσδήποτε τη διανομή της αμοιβής αυτής.