Ηλίας Καραβόλιας 

Η αλήθεια είναι ότι η δεύτερη νίκη του ΣυΡιζΑ εντός του έτους είναι ιστορικό γεγονός. Ακόμη και με μείωση των ψηφοφόρων σε απόλυτο αριθμό, το 35,5% δεν είναι μικρό πράγμα για ένα κόμμα που κυβέρνησε επί 7 μήνες δήθεν για να ανατρέψει τα μνημόνια ενώ τελικά έφερε…τρίτο. Καθόλου άσχημα λοιπόν για ένα κόμμα που διασπάστηκε χάνοντας την δεδηλωμένη προεκλογικά από 35 βουλευτές. Ένα κόμμα που “κατάφερε” να κλείσει τις τράπεζες και να λειτουργεί η οικονομία με … 420 ευρώ την εβδομάδα. Είχαμε μια κυβέρνηση που παρατηρούσε απλά ορδές προσφύγων να αποβιβάζονται στα νησιά μας.

Με τον Αλέξη Τσίπρα να επιμένει ότι μπορεί να αντισταθεί στην ισχυρή γερμανική εμμονή για λιτότητα, άσχετα εάν υπέγραψε πρόγραμμα 84 δις με ετήσιο κόστος(μέτρα λιτότητας)κοντά στα 3 δις.

Οι κάλπες έδειξαν, όπως και τον Ιανουάριο, ότι ο θυμός των περισσότερων για τους παλιούς διαχειριστές ήταν πολύ μεγαλύτερος μετά από 6 χρόνια γεμάτα θυσίες, φόρους, περικοπές μισθών και συντάξεων, ανεργία, απόγνωση, απαξίωση περιουσίας και μόχθου.Αυτά τα στοιχεία είναι που νίκησαν τον φόβο για την ριψοκίνδυνη καθυστέρηση που έδειξε ο Τσίπρας στο 7μηνο.

Μπορεί να φθάσαμε στο χείλος του γκρεμού όμως η χώρα εθίστηκε στην καθίζηση αξιών, εισοδημάτων, μεγεθών. Μπορεί να κάηκε πλούτος, να χάθηκε το φιλότιμο και το μεράκι, όμως ο Έλληνας δεν ξεχνάει ότι πριν τον Τσίπρα ναι μεν τα δημοσιονομικά μεγέθη είχαν σταθεροποιήθεί, η ζωή του όμως δεν άλλαζε. Εξάλλου είναι περισσότεροι αυτοί που δεν έχουν να χάσουν τίποτα (62% στο δημοψήφισμα) άσχετα αν βλέπουν οτι η αγορά διαλύθηκε, το εμπόριο νέκρωσε, οι επενδύσεις πάγωσαν.

Φαίνεται ότι τα βράχια δεν τρομάζουν τους περισσότερους συμπατριώτες μας. Απλά δεν προτιμούν αυτούς που προτείνουν ευθεία πορεία στα βράχια (Λαϊκή Ενότητα) αλλά αυτόν που…στρίβει τελευταία στιγμή.

Οι πολλοί σε αυτόν τον τόπο φάνηκε καθαρά ότι είναι οι θυμωμένοι. Αυτοί που υπέφεραν, που θυσίασαν πολλά, που γονάτισαν χωρίς αντίκρισμα. Και όσο και αν φοβόντουσαν τα χειρότερα, η οργή τους ήταν τόσο ισχυρή που σκεπάζει τους φόβους που γεννάει η υποσχεσιολογία του Τσίπρα.

Ξέρουμε φυσικά οτι η οργισμένη ψήφος κρύβει κινδύνους. Και ξέρουμε ότι ο φόβος για αυτούς τους κινδύνους μπορεί να αποδειχθεί αληθινός. Αλλά ξέρουμε επίσης ότι η υπομονή και ο “ορθολογισμός” της λιτότητας εξαντλήθηκαν. Ναι, μπορεί και να υπάρχουν χειρότερα για το μέλλον μας. Το παρόν όμως είναι δυσφορικό, μίζερο, απεχθές και αποδείχθηκε ότι δεν το αντέχει η πλειοψηφία των Ελλήνων. Όχι η μειοψηφία αυτών που “έχουν” αλλά η πλειοψηφία αυτών που “δεν έχουν”.

Μπορεί ο Τσίπρας να έφερε τρίτο μνημόνιο αλλά έπεισε τους Έλληνες ότι όσο και αν τους τρομάξεις, δεν πτοούνται. Ότι αντέχουν να ματώσουν, να τσαλακώσουν την αξιοπρέπεια τους και παράλληλα να παραμένουν “Ευρωπαίοι”…