Πιστεύει άραγε κάποιος-οποιουδήποτε φρονήματος-ότι ζούμε στη Δυστοπία της γκριζόμαυρης Παγκοσμιοποίησης, ενώ κάπου μας περιμένει η Ευτοπία του κόκκινου Παράδεισου;

Πιστεύει κάποιος εχέφρων ότι κινδυνεύει η χώρα από μία Δικτατορία των τανκς και η Ανθρωπότητα από ένα εμβόλιο-τσιπάκι που θα ελέγχει τον εγκέφαλο δισεκατομμυρίων κατοίκων του πλανήτη[υπέρ ποίου και για ποιόν σκοπό];

Πιστεύει κάποιος –έστω με εγκύκλιες γνώσεις-ότι ο κάθε πολιτικός μπορεί να υποκαθιστά τον ειδικό επιστήμονα επειδή νομίζει ότι η εκλογή του δίνει τέτοιο δικαίωμα παντογνωσίας;

Πιστεύει κάποιος μη-ψεκασμένος ότι εχθρός μας δεν είναι ο φονικός Ιός αλλά η λειτουργία της Δημοκρατίας μας;

Πιστεύει κάποιος μη-εθελοτυφλών ότι θα έρθουν οι κακοί γείτονες για να μας υποδηλώσουν ξανά κι ότι μόνον ‘οι ξένοι’ μπορούν να μας σώσουν από τον πόλεμο;

Πιστεύει κάποιος θεωρητικός της Ιστορίας ότι η επι-στροφή στο παρελθόν [εμφύλιος, δικτατορία] θα μας λύσει προβλήματα του σήμερα και θα μας βοηθήσει ν’αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις του μέλλοντος;

Πιστεύει κάποιος αμφισβητίας ότι το καλύτερο φάρμακο θεραπείας του φόβου είναι η δημαγωγία;

Πιστεύει κάποιος αυτοαποκαλούμενος ‘προοδευτικός’ ότι το συνεχές ‘αντί’ και το αδιάκοπο ‘όχι’ συνιστούν πρόγραμμα αισιοδοξίας και διεξόδου από την κρίση;

Επειδή εικάζω ότι ουδείς πιστεύει πράγματι κατά βάθος τα παραπάνω, αλλά και ότι άπαντες θέλουν να πιστεύουν ότι έχουν δίκιο[απλώς επειδή το λένε οι ίδιοι],θα ήθελα να συμφωνήσουμε στα κάτωθι:

-δεν είναι δυνατόν να παίζουμε συνέχεια το ίδιο έργο ’Δόκτορ Τζέκυλ και Μίστερ Χάιντ’ με τον εαυτό μας[εναλλασσόμενοι στους ρόλους του καλού και του κακού κατά περίπτωση]

-δεν είναι δυνατόν να ευχόμαστε [κατά του εκάστοτε εχθρού μας] αυτό που φοβόμαστε [για εμάς] και να φοβόμαστε αυτό που ευχόμαστε

-δεν είναι δυνατόν να μην τρώμε μεν το σανό [των fake news των ΜΜΕ] αλλά να καταπίνουμε αμάσητες τις ‘αλήθειες’ των δικών μας πολιτικών χώρων

-δεν είναι δυνατόν να παρακμάζουμε άδοντες ‘επαναστατικά’ άσματα ,δίχως αίσθηση εθνικού χρέους, κοινωνικής ευαισθησίας και προσωπικής ευθύνης

-δεν είναι δυνατόν να καταγγέλουμε τους άλλους για όσα προκαλούμε εμείς οι ίδιοι

Δεν μπορώ να φανταστώ γιατί μερικοί δεν αισθάνονται την ανάγκη/υποχρέωση να συμβαδίζουν τα λόγια τους με τις σκέψεις τους [και κυρίως με τις πράξεις τους], γιατί ορισμένοι ερμηνεύουν με αυθαίρετους συλλογισμούς τη λαϊκή βούληση, γιατί πολλοί αποκτούν κάποιου είδους αυτοπεποίθηση όταν ψεύδονται[και τα ψέματά τους ‘περνάνε’ στο πλήθος], γιατί –ευτυχώς ελάχιστοι-αρέσκονται να εξαργυρώνουν επιταγές θυσίας άλλων.

Ίσως, όπως έλεγε ο Πσκάλ “Το πολύ [ελληνικό] φως σκοτεινιάζει το πνεύμα”, ίσως γιατί μας έχει γίνει [κακή] συνήθεια να εργαλειοποιούμε την Ιστορία, ίσως γιατί μας βολεύει καλύτερα το ζωτικό ψεύδος από τη σκληρή αλήθεια.

Σε κάθε περίπτωση η όλη συμπεριφορά μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι ο μόνος Θεός στον οποίο πιστεύουμε και προσκυνάμε είναι ο εαυτός μας.Αυτός και ουδείς έτερος.

ΥΓ1.: Προβλέπεται από το Σύνταγμα αναπληρωτής Πρόεδρος της Δημοκρατίας;

ΥΓ2.: Ο εγκόσμιος ‘ασκητισμός’ πρώην Πρωθυπουργών συνιστά πολιτική θέση ευθύνης;

ΥΓ3: Άλλος ποιος κρατάει το κοντρόλ της ζωής μας κι άλλο να μας επηρεάζουν τα con-troll

ΥΓ4.: ’’Είσαι πολύ τυχερός

            που δεν ασκείς κριτική

            Φθείρουν οι ανταπαντήσεις

           Αλλά πάλι δεν σ’ενδιαφέρει;

          Ή δεν έχεις γνώμη;’’[Σπ.Π.Ραδίτσας, Διαπιστώσεις]