Εδώ και κάμποσο καιρό, από την πρώτη ημέρα που εμφανίστηκε «η» Κοντσίτα, προκλήθηκαν πολλά σχόλια, αντιδράσεις και αναμενόμενο όπως ήταν χωρίστηκε η αυστριακή κοινή γνώμη στα δυο. Ο λόγος; Μια ματιά στην φωτογραφία «της» καλλιτέχνιδας Κοντσίτα θα σας πείσει. Μια γυναίκα, σε σώμα άνδρα, μακριά μαλλιά, μακριές βλεφαρίδες, τέλειο μακιγιάζ, γυναικείο ντύσιμο με προσόντα και μούσι… ναι, ορθά διαβάσατε μούσι και μουστάκι σε συνδυασμό με τον αέρα μιας καλλιτέχνιδας, ποπ τραγουδίστριας με μια αρκετά καλή φωνή θα τολμούσα να σχολιάσω.
Το πραγματικό όνομα «της» είναι Τόμ Νόιβιρτ. Γεννήθηκε στις 6 Νοεμβρίου 1988 με καταγωγή από το Γκμούντεν, της Αυστρίας. Πρωτοεμφανίστηκε σε ένα σόου ταλέντων στην αυστριακή τηλεόραση, το Starmania, όπου και κατάφερε να φτάσει στον τελικό κατακτώντας την δεύτερη μόλις θέση. Ένα θηλυπρεπές αγόρι με φωνή που είχε να πει κάτι, δυστυχώς όμως άλλος ένας ανάμεσα σε πολλούς. Αφού πέρασαν μερικά χρονάκια και έκανε το πέρασμά του από το μουσικό ποπ στερέωμα χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία, δημιούργησε την καρικατούρα «Κοντσίτα Βούρστ». Το 2011 πήρε μέρος, με την καινούργια του εμφάνιση, στο τάλεντ σόου της κρατικής αυστριακής τηλεόρασης «Η μεγάλη ευκαιρία». Όχι μόνο τράβηξε όλα τα βλέμματα πάνω του, αλλά έγινε και πρωτοσέλιδο σε όλα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης την επόμενη μέρα. «Η γυναίκα με τα μούσια», έγραφαν στους τίτλους, θυμίζοντας κάτι από πλανόδιο τσίρκο με ένα πιο καλλιτεχνικό touch.
Οι προτάσεις άρχισαν να πέφτουν βροχή. Το ένα ρεάλιτι διακατέχονταν το άλλο, οι δημοσιογράφοι ήθελαν να μάθουν περισσότερα. Όπως γίνεται συνήθως με ότι «ακραίο» κυκλοφορεί, ο κόσμος διψάει για κουτσομπολιό, παρασκήνιο και «απαγορευμένες» ειδήσεις. Θα μπορούσε να είναι μια καλοντυμένη, ταλαντούχα drag queen, αλλά ο Τομ το πήγε ένα σκαλοπάτι παρακάτω… τα μούσια βλέπετε.
Ζούμε ήδη σε μια εποχή που τα «σηκώνει» αυτά τα φαινόμενα. Μπορεί να δείχνουμε με το δάχτυλό μας την απέχθειά μας για τέτοια «δημιουργήματα» και να σκεφτόμαστε «σε τι κόσμο θα μεγαλώσω τα παιδιά μου», αλλά όταν τα περιοδικά, η τηλεόραση, τα social media, μας βομβαρδίζουν με τέτοιες εικόνες καθημερινά…. ε, δεν μπορούμε να κλειστούμε και στο σπίτι μας βρε αδερφέ. Δεν λέω πως είναι το πιο ωραίο θέαμα και πως αν το παιδί μας μεθαύριο αναφωνήσει «μπαμπά, μαμά, θέλω να γίνω σαν την Κοντσίτα, όταν μεγαλώσω» θα φωνάξουμε από την χαρά μας και θα τρέξουμε να κεράσουμε τους φίλους μας… είναι δύσκολο να το δεχτεί κανείς ως «φυσιολογικό».
Η Κοντσίτα, λοιπόν, θα εκπροσωπήσει την Αυστρία στην Eurovision το 2014, που θα λάβει χώρα στην Δανία. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης πήραν φωτιά και πάλι. Ακόμη και στο «φατσοβιβλίο» δημιουργήθηκε ομάδα με τον τίτλο «όχι στην Κοντσίτα Βούρστ στον διαγωνισμό τραγουδιού». Ο αριθμός των μελών είναι 38.598! Ποτέ ξανά δεν ξέσπασαν τόσες αντιδράσεις ενάντια στην συμμετοχή καλλιτέχνη στην Αυστρία…. ειδικά στην χώρα αυτή, που μας έχει συνηθίσει σε «εκκεντρικές» εμφανίσεις.
Χθες σε μια ψυχαγωγική εκπομπή της κρατικής τηλεόρασης, η Κοντσίτα ήταν καλεσμένη για να δώσει την δική της επίσημη απάντηση σε όλον αυτό τον κακό χαμό. Θεωρεί λοιπόν πως δεν προκαλεί, και πως απλά θέλει να περάσει το μήνυμά «της» σε όλο τον κόσμο, που δεν είναι άλλο παρά «ανοχή» και ανεκτικότητα. Το θέμα όμως είναι τι ακριβώς πρέπει να ανεχτούμε δηλαδή… την διαφορετικότητα του κάθε ανθρώπου; Ναι, αυτό νομίζω πως το κάνει κάθε υγειής άνθρωπος με μια στοιχειώδη μόρφωση. Όμως τι γίνεται όταν προκαλείς για να τονίσεις την διαφορετικότητά σου σε έναν ήδη τόσο «πολύχρωμο» κόσμο; Εκτός αν το κάνεις σαν σόου…. τότε να το καταλάβω. Γιατί, αγαπητή μου Κοντσίτα, και εμείς έχουμε καρναβάλι και καταλαβαίνουμε…
 |
 |
επικοινωνείστε: [email protected]
SHARE
Στηρίξτε-Ενισχύστε την iΠόρτα με τη δική σας χορηγία…
Το σκίτσο είναι του Βαγγέλη Παυλίδη
3 Σχόλια
Αγαπητή Αλεξάνδρα,
ο ιδιωτικός μας χώρος, οι τέσσερις τοίχοι μας, είναι ο προσωπικός μας ναός όπου όλα τα θαύματα είναι εφικτά. Και όταν ιερουργούμε μάλιστα μαζι με σύντροφο, έχουμε την μαγική δυνατότητα του θαύματος που μοιράζεται.
Μυστηριακά επειδή κάθε επαφή είναι μυστήριο.
Αρρητα γιατί ο έρωτας δεν έχει ανάγκη ρήσεων.
Ανεπιτήδευτα γιατι ο έρωτας, η ένωση, η επαφη δεν έχουν ανάγκη απο λαμέ στολίδια κ απεκδύσεις. Αυτό αποκαλείτε χειρότερο και πιο προκλητικό; Προκαλόυσε ο Μάνος Χατζηδάκις που διαφύλαξε την προσωπική του ζωή, σε όλη του την ζωή και δεν προκαλεί το υπέρμετρα φωταγωγημένο, βάρβαρο κ επικίνδυνο κίτς; Είκοσι χρόνια μετά τον θάνατο του Μάνου τον τραγουδάμε, μας λυτρώνει με τον λυρισμό του, τον αγαπάμε, τον θεωρούμε πολύ άνδρα για όλη την ζωή του που την έζησε αντρίκια ασχέτως των προτιμήσεων του. Ποιός θα θυμάται άραγε τι συνέβη στην Γιουροβίζιον το 2034, που θα έχει απαγγιάσει ο πρωταγωνιστής της όταν θα της είναι πλέον δύσκολο να προκαλεί; Ο πολιτισμός δεν είναι μια ραψωδία προκλήσεων, αλλα αγώνες που έχουν ως υπόβαθρο, Παιδεία η έστω, συναίσθηση Παιδείας. Ερεθίζω δεν σημαίνει εκπαιδεύω,
Προκαλώ δεν σημαίνει καλλιεργώ.
Προσέχετε την αντιπαράθεση στιγμιαίου κ διαρκούς; Είναι προαιώνια στην πνευματική Οδύσσεια της Ανθρωπότητας.
Ερεθίζω προκαλώ-εκπαιδεύω καλλιεργώ. Καλλιεργώ κ εκπαιδεύω γιατί ΑΓΑΠΩ. Στην προαιώνια αντιπαράθεση-συμπόρευση ενστίκτων-Λόγου, αγάπη υπάρχει στον Λόγο. Λόγος κ Ενστικτο μυστήριο, το μυστήριο στο ημίφως….μυσταγωγία ψυχαγωγία.
Οτι εκφεύγει, ειναι διασκέδαση, οτι είδαμε, είναι οι καταθλιπτικές εκδηλώσεις ενός συστήματος που μέσα στην υπαρξιακή του θλίψη-πλήξη κ απαιδεία, σκεδάζεται,αυτοκαταναλώνεται εμπορευόμενο κ κερδοσκοπών επι παντός, βαυκαλιζόμενο ταυτοχρόνως οτι προασπίζει την κουλτούρα της ετερότητας, ενώ στην πραγματικότητα κινεί την αιδώ. (βλ. κίναιδος)
Αυτά.. Σας ευχαριστώ για την ανταπόκριση
Φιλικά. Γιώργος Μπάρτζης
Αρχιτέκτων Μηχανικός-Αθήνα
Κάποιος, νομίζω ο Βιτγκενσταϊν, είχε γράψει “η αισθητική είναι η ηθική του μέλλοντος”. Κάτι θλιβερές αισθητικά υπάρξεις όπως η προκείμενη, όταν εξελιχθεί λίγο περισσότερο ο άνθρωπος, θα μεταπέσουν στην άφάνεια που είναι για όλα τα μαζικά τηλεοπτικά “προιόντα η καλύτερη αντιμετώπιση.
Ο άνθρωπος που κάποτε θα αγαπήσει τον εαυτό του όπως είναι αφού θα έχει κατακτήσει την μέσα του ομορφιά με την οποία όλοι οι άνθρωποι είμαστε δωρεοδοτημένοι-ακόμα κ αν δεν το νιώθουμε-
θα αποφεύγει αυτές τις αισθητικές προπαγανδιστικές υστερίες.
Δεν ζούμε πλέον στις προνεωτερικές κοινωνίες που η ομοφυλοφιλία επέσυρε ακόμα και νομικό κολασμό.
Εχω φίλο που δηλώνει ομοφυλόφιλος και αυτη η ιδιότητα δεν τον έχει μετατρέψει σε καρικατούρα, δεν τον έχει κάνει προϊόν, δεν τον έχει κάνει σημαία μιας εκστρατείας που σήμερα πλέον κρούει ανοικτές θύρες
Ας κάνει ο καθένας ότι θέλει με το σώμα του και την προσωπική του ζωή. Όταν όμως αυτή η παρέλαση βάρβαρου και επικίνδυνου κητς καταυγάζεται απο τα μίντια,όταν κατακλύζομαι απο τα τσουνάμι μιας υστερικής “φυλετικής” προπαγάνδας νιώθω πως δικαιούμαι να διαφωνήσω ακόμα και να αηδιάσω .
Στην αρχαία Αθήνα μια μορφή “τιμωρίας” ήταν η απόλυτη αδιαφορία, η απόλυτη απουσία αναφοράς του “τιμωρούμενου”. Αλλά επειδή η ζωή μας , η εποχή μας βιώνει την ηδονή της κλειδαρότρυπας, αυτό θα αργήσει να γίνει.
Ανοχή βεβαίως. Σεβασμός σε κάθε ανθρώπινη ύπαρξη οπωσδήποτε. Αλλά οι ανθρωπινές κοινωνίες έχουν και κάποιες αρχές, απαρχές, η εξέλιξη γίνεται βηματιστικά βαθμιαία. Με ενοχλεί η βία, η ταχύτητα η μαζικότητα, η ποσοτική βαρύτητα οποιουδήποτε “μηνύματος” και οι “επίμονες”
φωταψίες που τις συνοδεύουν. Η τάση, η ιδιαιτερότητα, η διαφοροποίηση είναι πηγή κάλλους, γνώσης, όταν βιώνεται μυστηριακά, άρρητα κ κυρίως ανεπιτήδευτα.
Μυστηριακά,Άρρητα,Ανεπιτήδευτα. Πιστέψτε με υπάρχουν στο λεξιλόγιο κ ας μην είναι τόσο γνωστές λέξεις όπως το μπράβο.
Πέρα από το ζήτημα της show biz η συγκεκριμένη εκδήλωση κι η ευρύτερη μουσική σκηνή βασίζεται πολύ στην εικόνα που θα πουλήσει. Οπότε ας το βάλουμε αυτό το ζήτημα στην άκρη. Δημιούργησε ή όχι μια συζήτηση σχετικά με το φύλο; Μπορεί να μην ήταν η πιο εποικοδομητική, καθώς περιορίζεται εν μέρει από το διασκεδαστικό πλαίσιο, αλλά βλέπουμε ότι ο κόσμος κάνει φοβερή φασαρία κυριολεκτικά για… τρίχες. Οι τρίχες αυτές για πολλούς είναι “ανωμαλία”, δηλαδή “απειλή”, γιατί πολύ απλά δεν μπορούν να τη χωρέσουν μέσα στα αρκετά στενά κουτάκια που για πολλούς είναι μόνο 2 και έρχονται με μια λίστα πακέτο. Για ποια “πολυχρωμία” μιλάμε, όταν ακόμη και τα σίδερα σιδερώματος ‘πρέπει’ να είναι ροζ;
Σίγουρα μπορεί να ακούγονται πολλές διαφορετικές φωνές σήμερα στην Ευρώπη, αλλά δεν έχουν παντού τα ίδια δικαιώματα ούτε αντιμετωπίζονται ως κάτι το οποίο δεν χρειάζεται να επικρίνουμε.