Αγάπη μου, έκλεισα τις τράπεζες. 

Αγάπες μου, έκλεισα τη χώρα.

Ηχητικό αρχείο του κειμένου που ακολουθεί:

Ανατριχιάζω καθώς αποκαλύπτεται μεγαλοπρεπώς πόση Εξουσία έχουμε επιτρέψει να έχουν οι κυβερνήτες μας πάνω στις ζωές μας. Εξουσία απόλυτη και αυθαίρετη, ανεξέλεγκτη και απλωμένη παντού, για τα καθημερινά και τα μεγάλα, για τα μικρά και τα σπουδαία. Χωρίς να το καταλάβουμε, έχουν πάρει την δύναμη να ελέγχουν και να ορίζουν τα πάντα στη ζωή μας!

Άσχετα αν είναι σωστή ή τραγική και μοιραία κάθε απόφασή του, το Κράτος, μαθαίνουμε, πως μπορεί να επιβάλλει ό,τι θέλει. Τα κορυφαία που γνωρίσαμε: Η απαγόρευση της πρόσβασης στις αποταμιεύσεις μας, επί Τσίπρα. Και τώρα, οι απαγορεύσεις της κυκλοφορίας. Το Κράτος αποφασίζει αν και πότε μπορούμε να βγαίνουμε από τα σπίτια μας!

Για αναλογιστείτε το, σας φαίνεται λογικό; Τα παραδείγματα είναι ατελείωτα:

Το Κράτος δίνει άδειες για την παραγωγή και εκμετάλλευση της ενέργειας και απαγορεύει στους πολίτες να παράγουν με δικά τους μέσα, κανένα σπίτι δεν επιτρέπεται να είναι αυτόνομο.

Το νερό της πηγής στο κτήμα σου και αυτό που μαζεύεις από την βροχή στη στέρνα, ανήκουν στο Κράτος.

Το Κράτος ορίζει ποιος μπορεί να εκπέμπει τηλεοπτικό πρόγραμμα και να ορίζει, έτσι, την πληροφόρηση του κόσμου και, τελικά, την κοινή “γνώμη“ (και, ακόμα πληρώνουμε ΕΡΤ, επιπλέον των φόρων).

Το Κράτος αποφασίζει τι θα διδαχθεί υποχρεωτικά η κάθε νέα γενιά στο σχολείο, το οποίο, αυτό καθεαυτό, είναι επίσης υποχρεωτικό. Το Κράτος δηλαδή αποφασίζει πώς θα μάθουν τα παιδιά τον κόσμο, και διαλέγει και ποιοί θα τα διδάξουν (χωρίς να εξετάσει αυτή τους την δυνατότητα, παρά μόνο τις γνώσεις τους) . Το δικό μας Κράτος αποφασίζει επιπλέον, με τις περιβόητες πανελλήνιες, ποιοί θα σπουδάσουν και τι ο καθένας. Αδιάφορο πόσοι εγκαταλείπουν τις σπουδές τους και γιατί, αδιάφορο που οι περισσότεροι απόφοιτοι δεν ασκούν επάγγελμα σχετικό με αυτές, αδιάφορο πώς επιλέγονται οι διδάσκοντες και ότι τα πλείστα προγράμματα σπουδών είναι ασύμβατα με τις ανάγκες της κοινωνίας και της οικονομίας.

Και όλα αυτά με χονδροειδή, οριζόντια, καθολικά κριτήρια. Ανοίγουν, βέβαια, παραθυράκια, όπου χρειάζεται, για επιλεκτικές ή φωτογραφικές διορθώσεις. 401(!) τροποποιήσεις στον τελευταίο νόμο για τις προμήθειες του δημοσίου έγιναν από το 2016 που ψηφίστηκε ως τον Μάϊο του 2020, δηλαδή μία κάθε τρεισήμισι μέρες.(https://www.eaadhsy.gr/n4412/n4412changes.html)

Είναι μια παρηγοριά, βέβαια, ότι στον Δυτικό κόσμο έχουμε Δημοκρατία. Ενδέχεται π.χ. σε μια χώρα να υπομένουν έναν απρόβλεπτο Τραμπ για μια τετραετία, και να αγοράζονται μερικές δεκάδες εκατομμύρια όπλα για οικιακή χρήση, και να πεθαίνουν από κυβερνητική υγειονομική αμέλεια μερικές εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι, μπορούμε όμως, τουλάχιστον, μετά, να τον αντικαταστήσουμε με έναν αξιοπρεπή κύριο, που έχει αρχές σύμφωνες με την κοινή λογική. Ακόμα κι αν βρίσκεται στις απαρχές της άνοιας, αυτό ίσως συμβάλλει να κυβερνά απερίσπαστο το πανίσχυρο βαθύ Κράτος. Η λύσσα, πάντως, του απερχόμενου προέδρου για την απώλεια της Εξουσίας είναι εύγλωττη, θυμίζει αυτήν του Σαμαρά.

Τα πρόσφατα συμβάντα υποδεικνύουν ότι πρέπει να περιορίσουμε τα όρια της εξουσίας που παραχωρούμε στους κυβερνώντες και, μέσω αυτών, στο κράτος. Όπως είναι σήμερα τα πράγματα, ένας τρελλός που θα αναρριχηθεί στην Εξουσία, ή μια κρατική υπηρεσία, μπορεί ανεξέλεγκτα να μας κάνει ο,τι θέλει-και νόμιμα. Χρειαζόμαστε δικλείδες ασφαλείας που να μας προστατεύουν.

Οι κυβερνητικές ομάδες έχουν φροντίσει επιμελέστατα να ελέγχουν, εκτός από το Κράτος, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο και την Βουλή και την Δικαιοσύνη και τις Ανεξάρτητες Αρχές και τα ΜΜΕ και την Τοπική Αυτοδιοίκηση και τον συνδικαλισμό και τα πάντα. Όλοι οι θεσμοί που δημιουργήθηκαν για να περιορίζουν την παντοδυναμία των κυβερνήσεων και την μονοφωνία, έχουν αλωθεί και κατακυριευθεί.

Η επιλογή μιας κυβερνητικής ομάδας, από τους πολίτες που κάνουν τον κόπο να ψηφίσουν κάθε τέσσερα χρόνια, δεν αρκεί. Η ίδια η επιλογή είναι μεροληπτική (forced choice) υπέρ όσων διαθέτουν τα μέσα να επηρεάσουν την κοινή γνώμη. Για να σταθούμε όρθιοι στον κόσμο που αλλάζει χρειαζόμαστε πιο αποτελεσματικές προσεγγίσεις, λιγότερο πατερναλισμό και περισσότερο χώρο για απελευθέρωση της δημιουργικότητας.