O Leonard Coehn γεννήθηκε 21 Σεπτεμβρίου 1934 στο Μόντρεαλ.

Λογοτέχνης,ποιητής, συνθέτης και τραγουδιστής.

Στην εφηβεία του υπήρξε κιθαρίστας ενός σχολικού συγκροτήματος,ενώ στα φοιτητικά του χρόνια εξέδωσε τα πρώτα του ποιήματα.

Ως συγγραφέας έγινε γνωστός με το μυθιστόρημά του “Beautiful Losers “.

Από το 63 ως το 67 έζησε στην Ύδρα,νησί που συγκέντρωνε μποέμ καλλιτέχνες.

Στα τραγούδια του είναι εμφανείς οι επιρροές από την κάντρι και την μουσική των ευρωπαϊκών καμπαρέ.Αντλεί τα θέματα τους από τον έρωτα, τη μοναξιά, την απογοήτευση, τον πόλεμο, τις ανθρώπινες σχέσεις, τη θρησκεία…

Με το τραγούδι του Suzanne έγινε γνωστός ως μουσικός.

Το 1992 κυκλοφόρησε τον πιο πολιτικοποιημένο δίσκο του με τίτλο The Future.

Για εφτά χρόνια και ως το 1999 ασπάστηκε και υπηρέτησε ως μοναχός το βουδισμό.

Από τα τραγούδια του, ξεχωρίζω το “dance ne to the end of love” με μια μαγευτική μελωδία!

Έγινε μεγάλη επιτυχία ως ένα από τα πιο διάσημα ερωτικά τραγούδια.

Στην πραγματικότητα, όμως, ο Cohen άντλησε την έμπνευσή του από το Ολοκαύτωμα. Οι Ναζιστές εναντίον όλων των “διαφορετικών” σε μία προσπάθεια επικράτησής τους.

Όπως αναφέρει και ο ίδιος ο Cohen σε μία συνέντευξή του για το τραγούδι:

“Το τραγούδι αυτό μιλάει την γλώσσα του πάθους. Μία γλώσσα που μπορεί να ενταχθεί σε οποιαδήποτε δραστηριότητά μας. Η αγάπη και η ολοκληρωτική παράδοσή μας στον αγαπημένο μας είναι μία απ’ αυτές.Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, εκεί που οι εναπομείναντες φυλακισμένοι ποθούσαν την ζωή, είχαν το κουράγιο να παίζουν κλασική μουσική με ξεχασμένα βιολιά. Μέσα σ’ αυτόν τον τρόμο, τον πόλεμο των όπλων, τον πόλεμο ανάμεσα σε ζωή και θάνατο, η πίστη τους επιλέγει τη ζωή…”

“dance me to your beauty with a burning violin”.

Η αγάπη του ερωτευμένου είναι ένα εύφλεκτο υλικό, το υλικό που σε ολοκληρώνει.

Η ομορφιά του να υπάρχεις, η ομορφιά της ολοκλήρωσης, του τέλους της ύπαρξης, η πηγή της φλόγας που δίνει την έμπνευση.